Την στιγμή που απολαμβάνεις ένα ποτήρι gin στη μπάρα ενός beach bar ή ενός μπαρ στο Κέντρο, το μυαλό σου ταξιδεύει σε ένα σωρό αναμνήσεις που έχεις μοιραστεί με φίλους πίνοντας. Μία παλιά γκόμενα, μια ωραία νύχτα με φίλους ή οτιδήποτε άλλο. Σίγουρα όμως το μυαλό σου δεν πάει σε ένα σωρό ασθενείς του 17ου αιώνα από ποδάγρα και δυσεντερίες, με το gin να είναι το μοναδικό φάρμακο της εποχής ώστε να κατευνάσει τον πόνο τους. Αυτό είναι το gin. Βγαλμένο από την ανθρώπινη δημιουργικότητα για τον ανθρώπινο πόνο και κατέληξε να εξυπηρετεί την ανθρώπινη απόλαυση.
Για να μπορέσουν να το πιούν πιο ευχάριστα, ανακάτευαν μέσα καρπούς από άρκευθο μιας και δίνει ένα χαρακτηριστικό, πικάντικο και συνάμα ευχάριστο άρωμα. Ο Winston Churchill έγραφε ποιήματα για τις βραδιές που έπινε gin, αλλά πολύ νωρίτερα γνώριζε μέχρι και ο ίδιος πως το αγαπημένο του βραδινό ποτό έσωσε χιλιάδες Άγγλους στρατιώτες να επιβιώσουν στον Τριακονταετή Πόλεμο το 1618 – ονομάζοντάς το μάλιστα «ολλανδικό κουράγιο». Με την λήξη του πολέμου αποφάσισαν να το φέρουν στην Αγγλία. Η βασιλική Αυλή αρχικά το σνόμπαρε, με αποτέλεσμα να γίνει διάσημο στα κατώτερα λαϊκά στρώματα. Με μία βασιλική βούλα όσον αφορούσε την παραγωγή και την διανομή του στα ποτοποιεία, το gin ξεκίνησε τον δικό του δρόμο και τα αποστακτήρια ξεκίνησαν να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Ξαφνικά ξεκίνησαν παραγωγές από την Σκωτία, την Γαλλία ή ακόμη και την Ινδία. Πάρε για παράδειγμα το Hendrick’s με το ευγενές του άρωμα ή το ινδικό Bulldog με τα 12 εξωτικά του βότανα – από τα χέρια ενός Ινδού bon viveur τραπεζίτη που εγκατέστησε το αποστακτήριο αγοράζοντας το παλαιότερο που υπάρχει στο Λονδίνο.
Οι κοσμοπολίτες το αγαπούν και το συνοδεύουν με ultra premium σαμπάνιες, αλλά στην Ελλάδα το προτιμούμε με lime ή tonic. Από την άλλη έχουμε τους Γάλλους που είχαν ήδη καλομάθει με την Ciroc, την βότκα από σταφύλι και καθιέρωσαν το G’ Vine, το πρώτο gin από σταφύλια με άρωμα που προκύπτει από τον ανθό της αμπέλου. Επίσης υπάρχει μία σωρεία από αμερικανικά gin με ελαφρώς διαφορετική απόσταξη, ώστε να μπορούν να δηλώνουν οι Άποικοι ότι δεν έχουν καμία σχέση με τα αγγλικά london dry. Και ίσως και να μην έχουν άδικο καθότι αν προσέξει κανείς τα bourbon τους, δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τα whisky του Ηνωμένου Βασιλείου. Στο θέμα μας όμως.
Πριν πάμε παρακάτω πάρε ιδέες για το καλοκαίρι.
Έχουμε τα london dry που είναι ο κυρίαρχος τύπος gin που βρίσκεις εκεί έξω. Χαρακτηρίζεται από διακριτικά αρώματα, υπόξινη γεύση που οφείλεται σε φλούδες από κιτροειδή όπως είναι τα λεμόνια και τα πορτοκάλια κατά την απόσταξη και είναι τα πιο δυνατά σε αλκοολικούς βαθμούς. Αυτό το στοιχείο τα κάνει ιδανικά για κοκτέιλ. Σειρά έχουν τα plymouth που είναι πιο ξηρά από τα london dry, έχουν πιο «στρογγυλό» σώμα και ξεχωρίζουν από το έντονο άρωμα που τους δίνουν συγκεκριμένα βότανα. Παράγονται στην ομώνυμη πόλη του Ηνωμένου Βασιλείου και μόνο μία εταιρεία έχει τη νομική άδεια για την χρήση του ονόματος Plymouth gin. Τα Old Tom ταιριάζουν στην ξηρότητα και στην χρήση βοτάνων με τα Plymouth, αλλά αφήνουν μία διακριτική γλυκάδα. Οι bartenders χαίρονται να τα αναμειγνύουν σε vintage κοκτέιλ από την ποτοαπαγόρευση και το πιο πιθανό, αν γνωρίζουν, είναι να σου προτείνουν το Ransom που παλαιώνει σε βαρέλια κρασιού και γι’ αυτό αποκτά αυτό το καραμελωμένο χρώμα. Κάποια άλλα βέβαια όπως το Hayman’s είναι διαυγή. Τέλος τα Genever είναι η μαμά, μιας και χρονολογούνται από τις συνταγές της Ολλανδίας του 16ου αιώνα. Ακολουθεί μία διαδικασία απόσταξης όμοια με το ουίσκι, μιας και τα σιτηρά πρέπει να ξεκινήσουν να βγάζουν καρπό για να υπάρξει έκκριση σακχάρων. Τότε ακριβώς θα σταματήσει η ανάπτυξη του σπόρου ώστε να φύγει για «ανακάτεμα». Αν τα Old Tom είναι πλούσια σε γεύση, δεν φαντάζεσαι τι θα δοκιμάσεις στα Genever μιας και θα τα έλεγες πιο…malt. Αν βρεις Boosma, ζήτα να δοκιμάσεις σε ένα μικρό ποτηράκι και στη συνέχεια ζήτα το σε κοκτέιλ – όχι με tonic.
Όπως και να έχει, το καλοκαίρι έρχεται.
