Ας τα βάλουμε κάτω και να είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας. Αν έπεφτες σε κώμα πριν το 2010 και ξυπνούσες στην Ελλάδα του σήμερα θα ζαλιζόσουν από την ποικιλία των μπέργκερ που θα αντίκριζες. Στη μνήμη σου βλέπεις το μόνο που σε ενδιέφερε τότε ήταν το κλασικό εικονογραφημένο τσιζμπέργκερ για το οποίο αν είχες μια ένσταση ήταν για το αν θα έχει μέσα πίκλες ή μαρούλι με τομάτα, άντε και κάνα μπέικον.
Τη σήμερον εποχή ωστόσο και εφόσον σέβεσαι τον εαυτό σου, κάθε φορά που θα βρεθείς σε μπεργκεράδικο, το τσιζμπέργκερ είναι μια τροφή που την πήρε το μάτι σου στο πάνω μέρος του καταλόγου αλλά παριστάνεις πως δεν την είδες. Βρίσκεται εκεί απλά επειδή πρέπει να υπάρχει ενώ ενδέχεται στην κουζίνα να μην ξέρουν καν να το φτιάχνουν –που λέει ο λόγος- ή να κοροϊδεύουν κάθε φορά που τους έρχεται η συγκεκριμένη παραγγελία. Το βλέμμα σου κατευθύνεται πιο χαμηλά, εκεί που αρχίζουν οι πραγματικές ποικιλίες. Χάμπουργκερ με δύο ή και τρία μπιφτέκια, γλυκές και καυτερές sauce, onion rings ή καραμελωμένα κρεμμύδια, μερίδες με μπριος, κοτόπουλο ή και λουκάνικο και άλλα (πραγματικά πάρα) πολλά.
Δεν επισκέφτηκες ποτέ ένα μπεργκεράδικο επειδή απλώς πεινούσες, αλλά για να βιώσεις αυτό που αποκαλούμε, την απόλυτη «γουρουνιά». Και όταν λέω «γουρουνιά» δεν μιλάω για τη φάση που βαριέσαι να μαγειρέψεις και παίρνεις δύο τυλιχτά από το σουβλατζίδικο της γειτονιάς, αλλά για να είσαι στο τέλος σε κατάσταση που το κουμπί του παντελονιού να τρεμοπαίζει από το φούσκωμα της κοιλιάς, το κορμί να δυσκολεύεται να δώσει ώθηση για να σηκωθείς από την καρέκλα και να σε κατακλύζει αυτό το υπέροχο συναίσθημα της «χωνευτικής κατάθλιψης» που σε αποτρέπει να βγεις για ποτό μετά το γεύμα.
Με λίγα λόγια είναι αυτοσκοπός σου να παραγγείλεις το πιο χορταστικό-εμμονικό-οργασμικό μπέργκερ που λαχταρά το στομάχι και η όρεξή σου, συνοδεύοντάς το με πατάτες στο πλάι ενώ στην κορυφή της εσωτερικής ποικιλίας που κρύβεται κάτω από το ψωμάκι, ένα τηγανητό αβγό αναμένει την πρώτη σου δαγκωματιά σαν κρατήρας ηφαιστείου προκειμένου να εκσφενδονίσει τον κρόκο.
Είναι μεγάλη αλήθεια πως ενώ κάποτε δεν υπήρχε καν στο μενού των σκέψεων μας, το τηγανιτό αβγό πρωτοπαρουσιάστηκε σαν τίμιο toping της τηγανιτής πατάτας, σταδιακά κέρδισε την εμπιστοσύνη με τη γεύση και την αξία της κάθε μπουκιάς, δηλώνοντας δειλά-δειλά παρών στην όρεξη και την ηδονή του μπέργκερ μας. Άλλωστε δεν μιλάμε για ένα έδεσμα τυχαίο, αλλά για μια γευστική απόλαυση που δημιουργήθηκε προκειμένου να δίνει άλλη αίγλη στη γαστρονομική ευτυχία μας. Μια τροφή ικανή να πάρει πολλές μορφές, από απλό ποσέ, σε «χειμαρρώδη» ομελέτα με λουκάνικα, στην κλασική τηγανητή απόλαυση και προφανώς ως πολυλατρεμένο πρωινό σε μορφή scrambled eggs.
Το γεγονός ότι συναγωνίζεται το τοστ όσον αφορά την ευκολία παρασκευής του, δεν πρέπει διόλου να μειώνει την ευτυχία που προκαλεί στον ουρανίσκο σου, την γευστική ευχαρίστηση στη γλώσσα και την μοναδική αίσθηση που μια τόσο απλή τροφή όσο αυτή μπορεί να προκαλέσει. Και κάπου εκεί έρχεται σαν τέλειο ταίρι να κολλήσει με το μπέργκερ.
Εδώ οι Ταϊλανδοί το έχουν σαν «βρώμικο».
Αν σκεφτούμε πως δεν γνωρίζουμε ακόμα αν ο ακριβής όρος είναι «μπέργκερ», «χάμπουργκερ», «χαμπέργκερ» (ή και μπούργκερ όπως το αποκαλούν κάποιοι συμπατριώτες μας) θα συμφωνήσουμε πως είναι και αυτή μια αδικημένη τροφή. Μπορεί να θεωρείται εύκολη στη δημιουργία, αλλά με την κατάλληλη μαεστρία και την προσθήκη ενός αβγού μπορεί να εξελιχθεί στο απόλυτο food porn.
Τόσο το αβγό όσο και το μπέργκερ έχουν τον τρόπο να αλληλοσυμπληρώνονται κατάλληλα προκειμένου να σου προκαλούν μια μοναδική εμπειρία κάθε φορά που τα απολαμβάνεις. Διότι είναι από τις τροφές εκείνες που όχι μόνο σε φουσκώνουν, αλλά δίνουν αξία στην κάθε σου μπουκιά.
Την ερχόμενη φορά λοιπόν μην αρχίσεις τα περί χοληστερίνης και άλλων παρόμοιων δικαιολογιών. Το αβγό δεν πρέπει να είναι (μόνο) πάνω στην πατάτα, ή να λειτουργεί σαν διατροφική πολυτέλεια όπως το μαρούλι ή τα καραμελωμένα κρεμμύδια. Το τηγανητό αυγό έχει θέση βασικού (συστατικού) πλάι στο ψωμί, το τυρί και το μπιφτέκι.
Είναι το συστατικό που θα συναντήσει ένα τέλειο μπέργκερ και θα το μετατρέψει στην απόλυτη ηδονή.