Η μόδα δεν θα σταματήσει ποτέ να ψάχνει τα νέα της μοντέλα ακόμα και στα πιο απίθανα μέρη. Όχι δεν μιλάμε για τα μοντέλα που παρελαύνουν, αλλά για τα αισθητικά μοντέλα και πώς μέσα από τους μηχανισμούς της βιομηχανίας της μόδας, ακόμα και τα πιο αδιάφορα στυλ μπορούν να γίνουν ξαφνικά πρότυπα. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από όταν το στυλ του ξυλοκόπου δεν γέννησε απλά ένα στυλ «μοδάτου» ντυσίματος, αλλά έναν νέο τύπο άντρα. Πέρα από τα όποια γραφικά στοιχεία πέρασε η χιψτεροποίηση που ήρθε, πέρασε κι έφυγε, η τάση που έφερε τα φανελένια πουκάμισα, τα μποτάκια κλπ έφερε στο προσκήνιο της μόδας ρούχα με υψηλή χρηστική αξία.
Στους αντίποδες των τάσεων βρίσκονται οι πατεράδες μας. Έτσι κι αλλιώς μιλάμε για τύπους που κάποτε φορούσαν μεταξωτά πουκάμισα, οι γιακάδες τους έμοιαζαν με φτερά ανεμόπτερου και γενικά δεν το φοβόντουσαν το χρώμα και τα σχέδια στα νιάτα τους. Ο δρόμος μέσω του οποίου έφτασαν στο άλλο άκρο έχει σίγουρα ενδιαφέρον, αλλά μεγαλύτερη σημασία έχει το αποτέλεσμα και όχι ο δρόμος. Τα φαρδιά παντελόνια, τα φούτερ, τα απλά αθλητικά, τα σανδάλια και τα αδιάφορα t shirt ήρθαν για όλους τους μεσήλικες που δεν βιώνουν κρίση μέσης ηλικίας.
Για κάποιον παράξενο λόγο, αυτό που ξεκίνησε με μία τάση προς τα χρηστικά ρούχα, μοιάζει να έγινε ολόκληρη στροφή και τα στενά τζιν έφυγαν από το προσκήνιο. Η πανδημία και η τηλεργασία μας βοήθησε να αποκτήσουμε ένα πιο χαλαρό ντύσιμο δουλειάς. Μπορεί να μην συνεχίζουμε να δουλεύουμε φορώντας παντόφλες αρκουδάκια, αλλά τα όρια μεταξύ καθημερινού ντυσίματος και εργασιακού, έγιναν λίγο πιο δυσδιάκριτα, όπου αυτό ήταν εφικτό.
Σε μία παράλληλη πορεία το workwear συνάντησε το streetwear και κάπου εκεί έγιναν σάρκα μία. Αυτό που ζήσαμε το 2022 ήταν η συνάντηση αυτών των δύο τάσεων, του ενοποιημένου workwear/streetwear με το αστικά χρηστικό στυλ των πατεράδων μας. Δεν είναι τυχαίο που fashion περσόνες, από τον Harry Styles, μέχρι την Bella Hadid, άρχισαν να μοιάζουν με τον Adam Sandler.
Τι κρύβεται πίσω από αυτή την τάση; Μα φυσικά η ανάγκη της μόδας να μην είναι 100% χρηστική. Στο ότι οι πατεράδες μας είναι τόσο αδιάφοροι για τα ρούχα τους, κρύβεται το μυστικό του επιτηδευμένου μη-σεταρίσματος. Το streetwear έγινε τόσο συμβατικό και ομοιόμορφο χρωματικά που έχασε εντελώς το προσωπικό του στυλ και η λύτρωση βρέθηκε μέσα από τη φράση της μάνας μας προς τον πατέρα «Πώς έχεις ντυθεί έτσι; Αυτό δεν πάει με αυτό» Τελικά η μόδα είναι ένα πολύ δαιμόνιο πράγμα που είναι ικανό να μετατρέπει τις ήττες της σε νίκες.
