Τίποτα δεν προφήτευσε την επικρατούσα επανάσταση στο tailoring ανδρικών ενδυμάτων, όπως το blockbuster του 1980, American Gigolo. Αναθέτοντας στον Giorgio Armani – ένα προνοητικό ταλέντο – να σχεδιάσει την πλειονότητα των κοστουμιών, ο Αμερικανός ράφτης δημιούργησε μια δυναμική και σέξι ραπτική. Στον πυρήνα αυτού του στρατηγικού masterstroke, ήταν ένας καθοριστικός συνασπισμός επίσημων και καθημερινών ενδυμάτων. Η Armani προέβλεψε την καταναλωτική συνείδηση πριν από οποιονδήποτε άλλον, ντύνοντας τον πρωταγωνιστή Julian Kaye (Richard Gere) με την τελευταία λέξη της μόδας.
Όχι μόνο εφάρμοσε παραδοσιακές τεχνικές απελευθέρωσης όπως είχε κάνει ο Rubinacci πριν από 50 χρόνια: την εξάλειψη των χοντρών και άχαρων επενδύσεων και των γεμίσεων στα βάτα, αλλά έδειξε έξυπνα τα πλεονεκτήματα της επιλογής των ελαφρύτερων υφασμάτων, με τέτοιο τρόπο που ο Gere φαινόταν στην οθόνη, όχι σαν να περπατάει αλλά σαν να έχει φτερά στα πόδια.
Όλα όσα μας δίδαξε για την ζωή το American Psycho
Εκτός από τη χαλαρή αλλά ακριβής ραπτική, την οποία ο Gere φοράει με αβίαστη κομψότητα τις εργάσιμες ημέρες, οι ώρες του ελεύθερου χρόνου του αντικατοπτρίζουν μια πιο χαλαρή προσέγγιση, που χαρακτηρίζεται από μια αισθησιακή σκηνή στο δάσος με τη Μισέλ Στράτον (Lauren Hutton). Εδώ φοράει ένα ψηλό τζιν και ένα κίτρινο μακρυμάνικο μπλουζάκι πόλο. Το στυλ του τζιν είναι ιδιαίτερα έντονο. Χωρίς μπροστινές τσέπες, υποδεικνύει μια εποχή που τα τζιν εξελίσσονταν από ενδύματα εργασίας σε σύμβολο της μοντέρνας εποχής.
Ήταν το κίνητρο του Giorgio Armani να χρησιμοποιήσει την οθόνη για να προβάλει το επαναστατικό του όραμα για την ανδρική μόδα. Και ο άνθρωπος το έκανε. Ξαναέγραψε τους κώδικες της αρρενωπότητας που θα βοηθούσαν να προωθηθεί ο παράξενος ζήλος της δεκαετίας του 1980, καθιστώντας έτσι την ταινία μια από τις πιο αξιόλογες στην ιστορία του κινηματογράφου αλλά και στην ιστορία της ανδρικής μόδας.
