Μία από τις πάρα πολλές μικρές ή μεγάλες ανατροπές της καραντίνας, ήταν αυτή η μικρή ευδαιμονία του να φοράς παντόφλες-αρκουδάκια απευθυνόμενος ακόμα και στα πιο υψηλά κλιμάκια της εργασιακής ιεραρχίας. Για κάποιους ήταν η τελευταία πράξη αντίστασης απέναντι σε ένα απωθημένο απέναντι σε έναν άξεστο επιλοχία που μοίραζε κατσάδες για αγυάλιστα άρβυλα, για κάποιος άλλους μια ισοπέδωση της ετικέτας που ορίζει τι φοράμε ανάλογα με την περίσταση. Οι «στολές» όσο αιώνιες κι αν μοιάζουν, υπόκεινται κι αυτές στη φθορά του χρόνου και και κανένα αντισκωριακό δεν τις σώζει σε μια εύλογη πορεία χρόνου. H γραβάτα, το κοστούμι, τα σκαρπίνια, είναι όλα κομμάτια ρουχισμού τα οποία παραλάβαμε από την προηγούμενη γενιά, αλλά δεν φανήκαμε και πολύ πρόθυμοι για να τα κουβαλήσουμε.
Η γραβάτα είναι ίσως το μεγαλύτερο θύμα της όλης κατάστασης. Έτσι όπως δένεται γύρω από τον λαιμό είναι εξόχως περιοριστική και βασανιστική, σαν να σχεδιάστηκε επίτηδες από εκείνους τους Κροάτες στρατιώτες για να επιβάλει την πειθαρχία διά του βασανισμού. Αυτό που ξεκίνησε σαν αντικομφορμισμός, εκελίχθηκε σε μια απλή επανάσταση της άνεσης και όσοι ξινίζουν τα μούτρα τους μπορούν να βρουν τα ντρίλινα ρούχα του παππού τους και να αφήσουν τα μαλακά υφάσματα του παρόντος. Τι γίνεται όμως με τα παπούτσια;
Τα παπούτσια ευρισκόμενα στο ναδίρ της κορμοστασιάς μας καταφέρνουν να πρωταγωνιστούν. Ένας αστικός μύθος λέει ότι είναι το πρώτο πράγμα που κοιτά μια γυναίκα σε έναν άντρα, μαζί με τα δάχτυλα. Είναι το κομμάτι εκείνο του ρουχισμού που έρχεται σε επαφή με τα πιο βρώμικα σημεία του περιβάλλοντος ενός ανθρώπου και έχουν έναν συνδυασμό αισθητικής και χρηστικότητας που κανένα άλλο ρούχο δεν έχει. Εκεί ακριβώς πάτησε η επέλαση των sneakers, ως αθλητικά παπούτσια που δεν είναι για αθλητική χρήση, κάτι σαν τα σύγχρονα SUV που το πιο κοντινό σε εκτός δρόμου χρήση είναι το καβάλημα κάποιου πεζοδρομίου. Η εξέλιξη των sneakers και η αποσύνδεσή τους από την αθλητική χρήση τα έκανε αρτιότερα αισθητικά, χωρίς να χάσουν τίποτα από την άνεσή τους. Κακά τα ψέματα, ο λόγος που πριν από 30+ χρόνια οι γονείς μας φόρεσαν Stan Smith με τζιν παντελόνι δεν ήταν μόνο η μόδα, αλλά και το ότι ήταν πιο άνετο από τα ρούχα της εποχής.
Από τη στιγμή που τα sneakers μπήκαν στα χωράφια των designers και της υψηλής ραπτικής, ήταν θέμα χρόνου να μπουν και κάτω από tuxedo, χωρίς να μοιάζουν παράταιρα. Αφού όμως μπήκαν, τότε άρχισε η παρακμή, γιατί όταν κατακτάς το απώτατο σημείο, δεν υπάρχει κάτι άλλο. Ή θα κάτσεις εκεί ή θα υποχωρήσεις σαν κύμα.
Αν μπορούσε ένα υπόδημα να μείνει ανεπηρέαστο από τάσεις και μόδες, θα φορούσαμε τακούνια όπως στην Αναγέννηση και κάπως έτσι τα sneakers έχασαν το momentum. Η καραντίνα και η πλήρης χαβαλεδοποίηση της αμφίεσής μας, έδωσε τη χαριστική βολή, τα sneakers δεν ήταν πια καθόλου αντικομφορμιστικά. Τα νούμερα των στοιχείων από τις πωλήσεις, είναι αμείλικτα. Τη χρονιά πριν την πανδημία, η αγορά των sneakers είδε μια βουτιά της τάξης του 65%. Τη στασιμότητα της πανδημίας ακολούθησε μια ακόμα μεγαλύτερη βουτιά, αλλά δεν είδαμε μόνο αυτή.
Κλασικά παπούτσια που τα θεωρούσαμε ξεχασμένα έκαναν επικό comeback, όπως τα Dr Martens σε όλες τους εκδοχές, από τα κλασικά οκτάτρυπα μποτάκια, μέχρι τα δετά παπούτσια. Ξαφνικά έγιναν και πάλι hip τα Clarks desert boots, τα Chelsea boots, ακόμα και τα loafers. Μεγάλοι οίκοι έφεραν τα πάνω κάτω σε ό,τι αφορά τα πόδια μας και ανέστρεψαν τη συνθήκη των sneakers. Τώρα πια μπορείς να βάλεις ένα καλό δερμάτινο παπούτσι με ένα πιο casual παντελόνι και σύνολο γενικότερα. Αλλά τι συνέβη;
Τίποτα περισσότερο από αυτό που συμβαίνει όταν κλείνει ένας κύκλος, βαρεθήκαμε την παντοκρατορία των sneakers. Επίσης οι κατασκευαστές «καλών» παπουτσιών, όλα αυτά τα χρόνια κρατούσαν σημειώσεις από τη αγορά. Τα loafers που βρίσκουμε σήμερα στις βιτρίνες, δεν έχουν σχέση με τα loafers του πατέρα μας. Έχουν εγκολπώσει διάφορα σύγχρονα στοιχεία στον σχεδιασμό τους που τα έχουν κάνει αρκετά πιο γοητευτικά στα μάτια μας. Επίσης έχουν γίνει πιο άνετα «κλέβοντας» τεχνολογία από τα sneakers.
Τέλος δεν πρέπει να ξεχνάμε τη βιωσιμότητα ενός «καλού» παπουτσιού που το κάνει πιο μοδάτο από ποτέ. Ο χρόνος ζωής ενός ζευγαριού sneakers πολλές φορές περιορίζεται σε μία ή το πολύ δύο σεζόν. Αν βάλουμε στην εξίσωση και την εκτενή χρήση πλαστικού, τότε τα sneakers ξαφνικά δεν είναι και πολύ trendy, όπως λέγαμε στα 00s. Ένα δερμάτινο παπούτσι, με την κατάλληλη φροντίδα μπορεί να κρατήσει για πάρα πολλά χρόνια.
Όλη αυτή η αποσύνδεση των παπουτσιών από το υπόλοιπο ντύσιμο, η οποία ξεκίνησε με τα sneakers, τώρα ολοκληρώνεται αποδεσμεύοντας τα loafers και τα δετά από το βαρετό ντύσιμο. Άρα όχι, η γραβάτα και τα σακάκια κοστουμιών με τρία κουμπιά δεν πρόκειται να επιστρέψουν, ευτυχώς, άμεσα στις ντουλάπες μας, μόνο όσα άξιζαν και ήρθε ο καιρός να τα εκτιμήσουμε χωρίς να νομίζουμε ότι ντυνόμαστε συντηρητικά.
