Το MET Gala απασχολεί κάθε χρόνο κάθε σοβαρό και ασόβαρο σχολιαστή. Μεταξύ κουτσομπολιού, μανιφέστου μόδας και πολιτικών δηλώσεων, ο καθένας μπορεί να βρει κάτι να πιαστεί, κυριολεκτικά ο καθένας. Κάθε χρόνο επιλέγεται μια θεματική και οι καλεσμένοι καλούνται να εκφραστούν όσο πιο δημιουργικά γίνεται, όσο πιο δημιουργικά θέλουν και όσο μπορούν.
Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που η προσπάθεια κάποιων καλεσμένων να ξεχωρίσουν γίνεται αυτοσκοπός και τελικά έχουμε διάφορα περιφερόμενα τσίρκα που συνδυάζουν trash τηλεόραση με budget που πλησιάζουν τον προϋπολογισμό μιας μικρής χώρας. Θα αφήσουμε στην άκρη αυτά τα φαινόμενα και θα εστιάσουμε σε μια εμφάνιση που έχει κάποια πράγματα να πει και σε εμάς τους κοινούς θνητούς.
Το φετινό dress code είχε σαν κεντρική ιδέα την Gilged Age με το απαραίτητο γκλαμουράτο twist που έχει ανάγκη το συγκεκριμένο event. Πρόκειται για μια αναφορά στην περίοδο των τριάντα τελευταίων ετών του 19ου αιώνα, το χρονικό διάστημα που οι ΗΠΑ ξέφυγαν από την αγροτική οικονομία και πέρασαν στη βιομηχανική εποχή. Την εποχή που σταμάτησε επίσημα η εποχή των Ινδιάνων και των Καουμπόιδων και ο Lucky Luke έγινε κομμάτι της αμερικανικής ιστορίας.
Ήταν η εποχή που η Νέα Υόρκη έβαζε τα θεμέλια για να γίνει η παγκόσμια πρωτεύουσα, αν και τότε κανείς δεν το ήξερε. Ο Νέος Κόσμος έγινε για πρώτη φορά ορατός στην Ευρώπη. Κυριολεκτικά ορατός γιατί μέχρι τότε στην Ευρώπη ήταν γνωστός μόνο μέσα από αφηγήσεις, θρύλους και φυσικά πάρα πολλές λεκτικές σάλτσες. Το γεγονός ότι αυτή η άνθιση συνέπεσε με την εφεύρεση της φωτογραφίας έφερε τις πρώτες πραγματικές εικόνες, αν και μάλλον οι εικόνες αυτές έλεγαν μισές αλήθειες.
Τα ημίψηλα καπέλα και φράκο, οι μακρόσυρτες τουαλέτες με τους ασφυκτικούς κορσέδες ήταν τα ρούχα της εποχής, αλλά δεν ήταν όλης της εποχής. Η πρόσβαση εκείνη την εποχή στη φωτογραφία ήταν περίπου σαν την πρόσβαση στον διαστημικό τουρισμό του Elon Musk και του Richard Branson. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μείνουν εκτός καταγραφής της ιστορίας οι άνθρωποι του μόχθου, αυτοί που έκαναν πραγματικότητα με τη δουλειά τους και τη ζωή τους πραγματικά μεγάλη την Αμερική.
Ο Riz Ahmed ξεχείλωσε όσο μπορούσε τον κωδικό white tie και κατάφερε να βάλει αυτο το κομμάτι από το παζλ της αμερικανικής ιστορίας που έλειπε. Το working overshirt, το λευκό t shirt και οι μπότες ήταν τα ρούχα της πραγματικής αμερικής τότε. Είναι τα ρούχα των πραγματικών ανθρώπων και μέσα από το street wear φοριούνται περήφανα στην καθημερινότητα ολοένα και περισσότερων ανθρώπων.
Στις δηλώσεις του ο ηθοποιός είπε πως ήθελε να τιμήσει αυτούς τους ανθρώπους, αλλά ταυτόχρονα κατάφερε να σπάσει τα στεγανά των ρούχων που πρέπει να φοράει η καλή κοινωνία για να ξεχωρίσει από την πλέμπα. Η αισθήτική οφείλει να εκδημοκρατιστεί γιατί αλλιώς χάνει την ηθική της και ο Riz Ahmed έκανε ένα πολύ μεγάλο άλμα προς αυτή την κατεύθυνση.
