Αν έχεις συμπληρώσει τα 30 ή, ακόμα καλύτερα, αν είσαι πάνω από 35, είναι σίγουρο ότι έχεις μια σειρά ρούχων που πεθαίνουν μόνα τους μέσα στην ντουλάπα. Μαραζώνουν. Έχεις πάψει να τα κοιτάς. Όταν τυχαίνει να τα ανακαλύπτεις κατά λάθος, τα κοιτάς και στεναχωριέσαι. Στενοχωριέσαι, γιατί τα αγάπησες. Όπως συμβαίνει όμως και με τις παλιές σου γκόμενες, τα θεωρείς πλέον εκτός του γούστου σου. Αν δεν ήσουν παιδί των λουλουδιών, οπαδός του Λευτέρη Πανταζή ή, χειρότερα, του fashion idol Γιάννη Φλωρινιώτη, όλα τα ρούχα που αγάπησες μπορείς τώρα πια να τα ξαναγαπήσεις. Ειδικά αυτά που τα έχεις πληρώσει ακριβότερα.
Η «τεχνολογία» του ράφτη μας είναι πλέον προχωρημένη. Όλα ξανάρχονται στα ίσα τους. Εκείνο το δερμάτινο μπουφάν, που σου είχε γίνει δεύτερο δέρμα, μπορεί εύκολα πλέον να ζήσει μια δεύτερη νιότη πάνω σου. Το παράτησες γιατί, πριν πέντε και δέκα χρόνια, τα φορούσαμε όλα φαρδύτερα –από το ίδιο το φτιάξιμό τους, άλλωστε, ήταν όλα πιο φαρδιά: τα μανίκια πιο φουσκωτά, λίγο χαχόλικα, πιο μακριά στο μήκος, και η ραφή του ώμου κατέβαινε προς τα κάτω. Πήρα καμιά δεκαριά δερμάτινα και μέσα σε μια εβδομάδα είδα το back to the future στην ντουλάπα μου. Μέσα σε μια βραδιά, τα 90s έδωσαν άφθονο υλικό για σημερινή φωτογράφιση του GQ. Αναρωτιόμουν, πότε ήμουν τόσο χοντρός; Ποτέ δεν ήμουν τόσο χοντρός, άντε τρία-τέσσερα κιλά παραπάνω –μαλάκας που τα ψώνιζα ήμουν.
Υπάρχουν, λοιπόν, υπέροχοι ράφτες δερμάτινων, που κάνουν μαγικά, και μπορούν να φέρουν όλα αυτά τα κομμάτια στα κανονικά σου μέτρα. Στενεύουν μανίκια, στενεύουν κορμό και ξαφνικά βγαίνεις έξω με το μπουφάν του James Bond. Είναι λες και το έραψε για 'σένα ο Tom Ford.
Έμαθα, μετά εκπλήξεως και ευτυχίας, ότι το ίδιο ακριβώς γίνεται με τα νάιλον μπουφάν που έχουν πούπουλα ή πλαστικό βαμβάκι. Έχω κάτι τέτοια παλιά στην ντουλάπα μου και κάθε φορά που τα βλέπω δακρύζω επειδή δεν μπορώ να τα φορέσω. Μου φαίνονται τόσο φαρδιά και μεγάλα, που, όχι, δεν θα έκανα τον lumbersexual (τι μας βρήκε πάλι εμάς τους άνδρες με αυτές τις μόδες;) αλλά τον Νταβέλη σε πολύχρωμη έκδοση –προφανώς θα είναι το μπουφάν του πεθαμένου γίγαντα. Και σε αυτά όμως το ίδιο πρόβλημα: είναι φαρδιά. Στα μανίκια, στον κορμό, παντού.
Πέρα από τα δερμάτινα, υπάρχουν και μερικά άλλα κομμάτια που πρέπει οπωσδήποτε να «ξαναεπισκεφτείς»: τα παλιά σου καλά κοστούμια. Όταν λέω καλά, εννοώ αυτά που πλήρωσες πάνω από 500 ευρώ για να τα αγοράσεις. Με τα φτηνά δεν αξίζει τον κόπο να ξανασχοληθείς. Και ο λόγος είναι απλός: είναι φτιαγμένα συνήθως από υφάσματα που «κουράζονται» εύκολα. Ό,τι και αν κάνεις, θα εξακολουθούν να φαίνονται ταλαιπωρημένα. Τα καλά, ωστόσο, αξίζουν τον κόπο. Είτε δίκουμπα είναι είτε τρίκουμπα, είτε έχουν στενό πέτο έχουν είτε μεσαίο. Αυτή είναι μια μόδα που πάει και έρχεται. Στο φινάλε, τι είναι το κοστούμι για τον άνδρα; Είναι κάτι σαν τη στολή του Μάο: γκρι, μπλε, μαύρο, δύο ή τρία κουμπιά -that’s all.
Ποια είναι όμως τα βασικά προβλήματα που έχει ένα κοστούμι, με αποτέλεσμα να μην μοιάζει σε αυτό που φοράει ο Ryan Gosling, ο Justin Theroux ή o Daniel Graig (ντυμένος πάλι από τον Ford του James Βond); It's so fucking simple. Παρότι, αν είσαι «απαίδευτος», δεν καταλαβαίνεις με την πρώτη ματιά σε τι οφείλεται η κομψότητα ενός καλού κουστουμιού, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ορισμένες ακλόνητες σταθερές. Αν επιχειρήσουμε μια σημειολογική προσέγγιση, που θα έλεγε και ο Umberto Eco, τα κοστούμια έχουν τέσσερα βασικά χαρακτηριστικά:
1. Το παντελόνι είναι στενό, καταλήγει στους 18-20 πόντους σε φάρδος και ίσα που ακουμπάει στο παπούτσι.
2. Το σακάκι πρέπει να έχει στενά μανίκια. Αν το προσέξεις, θα δεις ότι πρόκειται για το καλύτερα κρυμμένο σημείο της κομψότητας. Τα περισσότερα κοστούμια που φοράμε είναι φαρδουλά στα μανίκια. Όσο για το μήκος τους, σταματάει αυστηρά δύο-τρία δάχτυλα πάνω από τον καρπό, όταν λυγίζεις τους αγκώνες σε ενενήντα μοίρες. Και πάντα πρέπει φαίνεται το πουκάμισο, ακόμα και όταν έχεις τα χέρια κάτω.
3. Οι ραφές πάνω από τα μπράτσα δεν κατεβαίνουν προς τα κάτω, στέκονται ακριβώς στην ένωση ώμου και μπράτσου. Αν δεν σου κάθεται ακριβώς σε αυτό το σημείο, μην στεναχωριέσαι, μαζεύεται.
4. Εννοείται ότι το κοστούμι πρέπει να είναι μεσάτο. Για να το καταλάβεις, όταν το κουμπώσεις, θα πρέπει να χωράνε μόνο δύο δάχτυλα ανάμεσα στην κοιλιά σου και το σακάκι.
Το έχω διαπράξει πολλάκις το παραπάνω έγκλημα. Και έχει πετύχει πάντα, γι’ αυτό και σας το συστήνω. Μην ακούτε όμως τον καλό, άξιο, αλλά λίγο ντεμοντέ, ράφτη σας. Επιμείνετε στην… στενότητα! Αρκεί βέβαια να μπορείς να κουνιέσαι και να μην αισθάνεσαι ότι σε έχουν σφίξει με ζουρλομανδύα.
