Πριν λίγες μέρες χάζευα στο Netflix ένα επεισόδιο του "Luke Cage", ενός ήρωα της Marvel. Μέσα στο μπαρμπέρικο του "Ποπ", στην καρδιά του Χάρλεμ, έχουν πιάσει μπασκετοκουβέντα. Για Νικς, για Λέικερς, για Σέλτικς. Αναφέρονται σε θρύλους των πάγκων, κάνουν κριτική στον Φιλ Τζάκσον για όσα κατάφερε ή δεν κατάφερε μετά τους Μπουλς, μιλούν για τον Πατ Ράιλι. Και μέσα σε όλα τα ονόματα σπουδαίων παικτών και προπονητών, "περνάει" το όνομα του Ρικ Πιτίνο. Διακρίνεις τον θαυμασμό στη φωνή τους. Το θαυμασμό όταν τον αναφέρουν. Στο "μαύρο" Χάρλεμ. Στο μπαρμπέρικο του "Ποπ".
Θεωρώ σίγουρο πως αν υπήρχε το συγκεκριμένο μπαρμπέρικο και βόλευε στο δρομολόγιο του Πιτίνο, θα πέρναγε μια στο τόσο για ένα κούρεμα και ένα ξύρισμα με τη φαλτσέτα. Κυρίως για να διηγηθεί ιστορίες και να κάνει πλάκα με τις "μορφές" που συχνάζουν σε τέτοια υπέροχα μέρη, που είναι λες και τα ξέχασε ο χρόνος και δεν τα ακούμπησε ποτέ, δεν τα άφησε ποτέ να γεράσουν, αλλά παραμένουν όπως ήταν όταν άνοιξαν, πριν από 50 ή 70 χρόνια.
Κι αν έπρεπε να στοιχηματίσω, θα έβαζα το μισθό μου χωρίς δισταγμό στο ότι ο Ρικ σε κάποιο τέτοιο μέρος πάει για κούρεμα και μπασκετοκουβέντα και όχι σε καμιά "μοντερνιά" κομμωτήριο - κι ας είναι πιο πιθανό στο δεύτερο, να πει δυο γλυκές κουβέντες στο όμορφο κορίτσι που θα τον λούσει. Ξεχάστε για λίγο τον προπονητή Ρικ Πιτίνο και το debate για τον Παναθηναϊκό και την Εθνική και αν "πρέπει" να καθίσει στον πάγκο της δεύτερης τώρα που ανακοινώθηκε στον πάγκο του πρώτου. Ας εστιάσουμε στον άνθρωπο Ρικ και όχι στον κόουτς Πιτίνο. Στον τύπο αυτόν που όλοι όσοι αγαπάμε το μπάσκετ, τις ωραίες συζητήσεις, τις χαλαρές βραδιές και το ανάλαφρο κλίμα, θα θέλαμε να πιούμε ένα ουίσκι μαζί του. Διότι πολύ απλά, δείχνει ένας ωραίος τύπος.
Ήρθε στη χώρα μας πέρυσι τα Χριστούγεννα, έμεινε λίγους μήνες και είχε μόνο καλά πράγματα να πει για την αφεντιά μας. Όχι καλά μπροστά μας για να μας καλοπιάσει και να μας "θάβει" πίσω μας, καλά από την αρχή μέχρι το τέλος. Με το ιταλικό γονίδιο να ρέει στον οργανισμό του, κατάλαβε γρήγορα και τις ιδιοτροπίες μας και τον ψυχισμό μας, συμπάθησε τα κουσούρια μας, αγκάλιασε τις παραξενιές μας, παθιάστηκε με το πάθος μας, λάτρεψε τον ήλιο και τις θάλασσές μας κι ένιωσε λιγάκι "Έλληνας". Έλληνας χαρούμενος και αισιόδοξος όμως, όχι μίζερος, όχι γκρινιάρης, όχι οξύθυμος και καβγατζής, αλλά αλέγκρος, εξωστρεφής, χαμογελαστός. Ταξίδεψε όπου ταξίδεψε και η ομάδα στην Ευρώπη και έκανε σαν μικρό παιδί που ανακάλυπτε τον κόσμο στις διάφορες πρωτεύουσες. Και όποτε προλάβαινε, πεταγόταν σε ένα ελληνικό νησί, έπαιρνε μια γεύση ελληνικού πολιτισμού, μια "τζούρα" χαλάρωσης και διακοπών, σαν να μάζευε ιστορίες για να έχει να διηγείται στα εγγόνια του back home.
Ο Ρικ Πιτίνο είναι ένας άντρας με στυλ. Μπαμπάς και παππούς ετών 67, πάντα στην πένα, με το κοστούμι του, με το μαλλί του στρωμένο ώστε να μην πετάει ούτε τρίχα, με το χαμόγελο της αυτοπεποίθησης στο πρόσωπό του. Μιλάει στις κάμερες και θέλεις να είχες 10 αυτιά για να μην χάνεις λέξη. Μιλάει στις συνεντεύξεις τύπου και φτάνει τόσο βαθιά στο ζουμί του αγώνα, που "χτυπάει μεδούλι". Πιάνει τον κόσμο που μπορεί να παρακολουθεί μια προπόνηση της ομάδας πριν έναν εκτός έδρας αγώνα και τους κάνει τακτική ανάλυση. Τζάμπα σεμινάριο, που στις ΗΠΑ θα το χρέωνε μερικές χιλιάδες δολάρια για πλάκα. Και δεν το κάνει για να "πουλήσει μούρη" αλλά διότι έτσι του βγαίνει. Έχει τόσο πολύ μπάσκετ μέσα του, που νιώθει την ανάγκη να το μοιραστεί. Έχει ανέβει τόσο ψηλά στο μπασκετικό Έβερεστ, που θέλει να απλώσει το χέρι και να τραβήξει προς τα πάνω όσους μπασκετικούς ορειβάτες συναντά.
Πέρα από οπαδικές προτιμήσεις, Παναθηναϊκούς, Ολυμπιακούς, Εθνική ομάδα και αντιπαραθέσεις, ας απολαύσουμε αυτόν τον ωραίο τύπο για όσο καιρό επιλέξει να είναι κοντά μας - δυστυχώς η ηλικία του, η οικογένειά του και το ανέμελο πνεύμα του, δεν αφήνουν πολλές ελπίδες ότι θα μείνει στη χώρα μας καμιά δεκαριά χρόνια για να τον χορτάσουμε. Αλλά όσο κι αν μείνει, αν έχουμε μάτια και αυτιά ανοιχτά, μπορούμε να μάθουμε λίγο μπάσκετ παραπάνω, να κοπιάρουμε όσο μπορούμε το στυλ και τον "αέρα" του και να "ανακαλύψουμε" κάτι που μας διαφεύγει όλον αυτόν τον καιρό: ότι το μπάσκετ είναι ένα "παιχνίδι", ένα υπέροχο άθλημα, ότι η προπόνηση και η σκληρή δουλειά μπορεί να σε κάνει καλύτερο επαγγελματία σε ό,τι κι αν έχεις επιλέξει να κάνεις στη ζωή σου. Αλλά μόλις σβήσουν τα φώτα του γηπέδου, μόλις κλειδώσει η πόρτα του γυμναστηρίου, υπάρχει ζωή εκεί έξω που δεν περιστρέφεται απαραίτητα γύρω από την πορτοκαλί μπάλα.
Και πως όλοι μπορούν να κάτσουν σε ένα τραπέζι, να χαλαρώσουν τη γραβάτα, να πιουν ένα ποτό, να πουν ιστορίες και να γελάσουν, ακόμα κι αν μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου πάλευαν σαν λυσσασμένα σκυλιά για να κερδίσουν.
