Μέχρι τα 25 μου δεν είχε χρειαστεί ποτέ να πάω σε γαμιστρ ξενοδοχείο ημιδιαμονής. Δεν τα σνόμπαρα, απλά υπήρχαν πάντα καβάτζες. Επίσης όταν είσαι κατά βάση μπακούρης, δεν συνηθίζεις να ανησυχείς για τέτοια πράγματα.
Επειδή όμως, γενικά, η ζωή έχει μεγάλη πλάκα και τα φέρνει όπως ποτέ δεν τα έχεις φανταστεί, η πρώτη μου εμπειρία σε τέτοιου είδους ξενοδοχείο ήταν πιο απαράδεκτη και αποτυχημένη και από την γραμμή Μαζινό.
Η αρχή της ταλαιπώριας
Σε κάθε τέτοια ιστορία βρίσκεται από πίσω μια γυναίκα. Ένα φλερτ, μία σχέση, λίγο ή πολύ σεξ. Δεν ξέρω τι ακριβώς έπαιζε με την συγκεκριμένη, αλλά σίγουρα είχε διάθεση για σεξ. Το βασικό πρόβλημα, εκτός από το ότι δεν είχε δικό της χώρο, ήταν πως έμενε μακριά. Και όταν για να πας στο σπίτι της σημαίνει ότι πρέπει να κάνεις την απόσταση Ελληνικό-Αφίδνες, δύο πράγματα συμβαίνουν. Κάνεις πλούσια τα βενζινάδικα και μονολογείς συνεχώς οδηγώντας, με παράπονο, «Κοίτα που πάω ο ηλίθιος για να γαμήσω». Μην ακούσω την γνωστή καραμέλα «καλά που την βρήκες;». Αυτά δεν γίνονται με αγγελίες. Συμβαίνουν. Σου λέει εκείνη «μένω Αφίδνες», λες εσύ από μέσα σου «ανάθεμα τον πατέρα σου που αγόρασε σπίτι στην εξορία», αλλά άπαξ και τα βρείτε συμβιβάζεσαι.
Εκείνο το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης στο σπίτι της, όπου δεν είχαμε κλείσει καν μήνα, κουραζόμουν και μόνο που σκεφτόμουν ότι θα έπρεπε να γυρίσω στην άλλη άκρη της Αττικής. Πολλή η νύστα, η ώρα έδειχνε 02.30 το πρωί και ο πατέρας της μου ρίχνε ένα ύφος τύπου «μην τολμήσεις να κοιμηθείς εδώ τσόγλανε, θα σε ψάχνει η μάνα σου στη Νικολούλη». Στο δρόμο για το σπίτι με πιάνει η πρώτη κρυάδα στην Εθνική Οδό. Γιατί ρε γαμώτο; Γιατί μπλέκω πάντα έτσι; Και κυρίως, γιατί πρέπει να κάνω πέντε ώρες από τώρα για να ξαναπάω στα Βόρεια Προάστια που βρίσκεται η δουλειά;
Μέσα στην κατίφλα και την απαισιοδοξία, ξεπρόβαλλε εκείνο. Σαν όαση στην έρημο. Διακριτικό και συνάμα πονηρό. Σου έκλεινε το μάτι δειλά σαν να σου λέει «είμαι εδώ για σένα». Και πραγματικά, ακόμη και αν το συγκεκριμένο ξενοδοχείο δεν έμοιαζε με εκείνα τα πορνοκτίρια motel από τις ιστορίες του Τζακ Κέρουακ, εκπροσωπούσε όλη αυτή την μεγαλοπρέπεια και την ντομπροσύνη της Εθνικής Οδού, για εκείνο το γρήγορο, παράνομο αλλά πλην τίμιο πήδημα. Έλα όμως που στη δική μου περίπτωση, έλειπε το άλλο μισό της εξίσωσης.
Ο ρεσεψιονίστ δεν είχε τίποτε το εξαιρετικό. Ένας πολύ αδύνατος τύπος με νυσταγμένο βλέμμα και αρκετές λευκές τρίχες στο μούσι, που ξεφυσούσε παίζοντας ναρκαλιευτή. Είχα να δω άνθρωπο να παίζει ναρκαλιευτή από το μάθημα της πληροφορικής στο Γυμνάσιο. Με κοίταξε απορημένα για να επακολουθήσει ο πιο ντροπιαστικός διάλογος.
«Θα έχεις παρέα;»
«Μπα»
«ΟΚ, είναι 30 ευρώ για όλο το βράδυ»
Μπαίνοντας μόνος εκεί που κανείς δεν μπαίνει μόνος
Τα καλά νέα ήταν πως εκ πρώτης όψεως, το κρεβάτι έδειχνε καθαρό. Λευκά σεντόνια και μαξιλαροθήκες σε ένα διπλό κρεβάτι με κάγκελα και ξύλινα πατζούρια που θα κόψουν το μάτι σε όποιον ιδιωτικό ντετέκτιβ έρθει να φωτογραφίσει τον άπιστο σύζυγο. Τέλος, ένα γενναίο μπάνιο που σήκωνε κατούρημα, αλλά όχι ντους.
Δεν είχα τίποτα πάνω μου, παρά τον φορτιστή του κινητού στο μπουφάν και το «Τα Ρεμάλια Ήρωες» του Νίκου Τσιφόρου που είχε ξεμείνει στη θέση του συνοδηγού. Κάπου εκεί, ανάμεσα στην ξάπλα και στην δεύτερη σελίδα ανάγνωσης, άρχισα να νιώθω άθλια. Άλλοι σε αυτό το κρεβάτι έχουν κάνει διθυραμβικές εισόδους. Έχουν πηδήξει, έχουν δέσει, έχουν πονέσει, έχουν βγάλει όλο τους το άχτι πάνω στο κορίτσι που τους συνόδεψε. Όμως όχι εγώ. Εγώ έχω έρθει μόνος κρατώντας ένα βιβλίο και έχω μείνει να ακούω τις φωνές των δίπλα.
Τόσα «αχ» και «ωχ», δεν άκουσα ούτε στο ΚΑΤ όταν έσπασα ένα δάχτυλο. Μέσα στις επιπλέον φωνές που έσταζαν πόνο και οργασμό, αντιλήφθηκα πως δεν υπάρχει περίπτωση να διαβάσω. Μόνη ελπίδα, η αυτοϊκανοποίηση. Αυτή η ζεστή χείρα βοηθείας, που μου έλεγε «όσο μακριά και αν είσαι από το σπίτι, θα υπάρχω πάντα εγώ να στον πάρω αγκαλιά». Και είναι τόσο παρήγορο που σχεδόν με συγκινεί. Όταν όμως είσαι γκαντέμης, είσαι γκαντέμης.
Γιατί προσπάθησα να βάλω και εκείνη στο κόλπο. Το κορίτσι από τις Αφίδνες για το οποίο είχα γίνει ταρίφας. Ένα μήνυμα αρκούσε. Της στέλνω να συμμετάσχει. Να δω κιόλας αν ξάπλωσε και να βοηθήσει την κατάσταση που να πάρει ο διάολος. Μας έμεινε το δωμάτιο, μην μας μείνει και η ξενέρα. Αλλά δεν είναι πουθενά.
Με ένα πλούσιο πάντρεμα της δικής της σιωπής και της τριγύρω φασαρίας από τα υπόλοιπα ζευγάρια, κάνω την μοναδική κίνηση που απομένει. Της online τσόντας. Μετά από ένα εξαιρετικά σύντομο χρονικό διάστημα αντοχής, που σιχαίνεσαι τον εαυτό σου, συνειδητοποιείς ότι αν τα δωμάτια έχουν κρυφές κάμερες, ο τύπος έχει να βγάλει στο κλαρί 5 ζευγάρια και έναν μαλάκα. Και αυτό πονάει περισσότερο. Σε ένα κρύο κρεβάτι με τον φόβο ότι θα ξυπνήσω με κονδυλώματα, αποκοιμιέμαι.
Είναι πολλά πράγματα που προσπαθώ να ξεχάσω από αυτό το άθλιο βράδυ. Ντρέπομαι. Για τα 30 ευρώ που του αφήνω χωρίς να πω καλημέρα. Για αυτό που εκπροσωπώ εκείνη την ώρα. Τον τύπο που έσκασε 30 ευρώ για να μαλακιστεί στο δωμάτιο ενός ΧΧΧ. Αυτή είναι η αλήθεια και πονάει σαν χυλόπιτα. Η ατάκα του βγαίνει τελείως μηχανικά, επειδή αυτή έχει συνηθίσει να λέει.
«Σας ευχαριστούμε για την διαμονή».
Στο διάολο, ρε φίλε.
