Όταν η ζήλια είναι εποικοδομητική κανείς δεν δίνει σημασία. Άλλωστε δεν είναι κακό να ζηλεύεις την επιτυχία από τη στιγμή που δεν φθονείς, επομένως σε περίπτωση που το κάνεις καλοπροαίρετα είναι αρκετά πιθανό να επωφεληθείς στο τέλος βοηθώντας τον εαυτό σου να φτάσει σε αντίστοιχο επίπεδο. Αυτά συνήθως συμβαίνουν στις δουλειές ή σε πράγματα που έχουν πετύχει φίλοι σε αντίθεση με σένα που αυτόν τον καιρό μπορεί να ψάχνεσαι και να αναζητάς νέους ορίζοντες.
Υπάρχει ωστόσο το προσωπικό κομμάτι που το λέει και η ίδια η λέξη (δηλ. το παίρνεις προσωπικά) που θέλεις να κάνεις τον καλό αλλά βαθιά μέσα σου σε πιάνει μια φαγούρα. Μια στροφή προς τον εκνευρισμό, παρότι θες να πεις «σε παραδέχομαι» στον φίλο που το κατάφερε. Και όταν λέμε «κατάφερε», εννοούμε ότι κατέκτησε την καρδιά μιας κοπέλας που σου αρέσει αλλά για κάποιο λόγο δεν παραδέχτηκες ποτέ σε κανέναν ότι σου έχει κάνει το κλικ.
Αυτό όμως είναι ένα άλλο κομμάτι που δεν συμβαίνει πάντα, κυρίως όμως δεν διαλύει μια παρέα γιατί πάνω από όλα μεταξύ φίλων δεν υπάρχει φθόνος.
Παρόλα αυτά πρόσεχε αυτή την περίπτωση.
Το εκνευριστικό κομμάτι είναι άλλο
Αν είσαι ο τύπος ο κοινωνικός, ο «ωραιοκάμπυλος» με το πλατύ χαμόγελο, την παπάτζα οπλισμένη στο στόμα και το χαμόγελο έτοιμο να υποδεχτεί κάθε γυναικείο βλέμμα 24 ώρες το 24ωρο τότε σίγουρα έχεις πολλά πάρε-δώσε με γυναικοπαρέες. Είτε επειδή επικοινωνείς μέσω Instagram και γενικά τα social media, ή επειδή τις γνώρισες σε κάποια έξοδο μετά από καμάκι. Κάθε κορίτσι της παρέας σε κοιτάει και κάνει χάζι, ορισμένες τις σκανάρεις αλλά είτε δεν σου κάνουν στο μάτι, είτε απλά δεν τρελαίνεσαι, υπάρχει όμως μία πιο ήσυχη και (ενδεχομένως) κλάσης ανώτερη από τις υπόλοιπες αλλά με τη γλώσσα του σώματος καταλαβαίνεις ότι «δεν». Προσπαθείς να της κεντρίσεις την προσοχή, αλλά το μυαλό της είναι αλλού. Σίγουρα όχι σε σένα.
Καν' το απλώς εικόνα:
Υπάρχει και χειρότερο όμως
Ξάφνου μπορεί να πιάσετε την κουβέντα και να αρχίσεις να σκέφτεσαι ότι «μάλλον εκδηλώνεται το κορίτσι», ωστόσο αποδεικνύεται ότι δεν σου μιλάει γιατί θέλει να σε γνωρίσει ή να της την πέσεις αλλά να σου ανοίξει το δρόμο για κάποια από την παρέα. Ναι μάλιστα, από αυτές που δεν σε τρελαίνουν.
Το ξέρεις αυτό το συναίσθημα της ξενέρας, μοιάζει σαν το τυλιχτό με σος που έχεις παραγγείλει από το σουβλατζίδικο επειδή είσαι αλλεργικός στο σκόρδο, αργεί πολύ ο ντελιβεράς και όταν αυτό φτάσει συνειδητοποιείς ότι έχει έρθει με τζατζίκι ή ότι είσαι στο παρά πέντε από την απόλυτη καταξίωση και σαν τον Lewis Hamilton σου το στερούν με τη έτσι θέλω ένα γύρο πριν το τέλος. Κακά τα ψέματα είναι ξενέρα μεγάλη να θες κάποια και αντί για αυτή να σε θέλει η φίλη της και το χειρότερο από όλα είναι πως βλέπεις την «εκλεκτή» να της ανοίγει το χώρο, λες και δεν υπάρχεις καν στον ορίζοντά της.
Δεν είμαι εδώ για να δώσω κάποια λύση πέρα από τα προφανή, δηλαδή να μιλάς ανοιχτά και να δείχνεις από την αρχή ποια σε ενδιαφέρει και αν τελικά δεν φτουρίσει δεν έγινε και τίποτα. Μπορείς να ασχοληθείς με τη διπλανή που σε θέλει.
Ωστόσο όλοι την έχουμε φάει αυτή την ξενέρα σε μια νυχτερινή μας έξοδο. Τι να κάνουμε, δεν ταιριάζουμε όλοι με όλους. Ένας ήταν ο Alain Delon και ακόμα και αυτός επισκιαζόταν από τον «ασχημάντρα» με το λέγειν, Jean-Paul Belmondo. Σε μας δεν θα συνέβαινε;
