Ορισμένες φορές η ατάκα «τα φαινόμενα απατούν» ακούγεται κλισέ ωστόσο στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι υπερβολή, αλλά παραδοχή ενός λάθους. Όταν ακούς άλλωστε τις λέξεις «με πήρε ο ύπνος στο σεξ» ένα και μόνο συμπέρασμα μπορείς να βγάλεις: Ότι αυτός που έμεινε ξύπνιος είναι πραγματικά πολύ βαρετός στο κρεβάτι.
Θυμάμαι ακόμα τις εκφράσεις του Chandler Bing στα «Φιλαράκια» και πραγματικά σκέφτομαι πως δεν θέλω να είμαι ποτέ στη θέση εκείνου που παρακολουθεί με φρίκη το ταίρι του να ονειρευτεί παρά να ζήσει κάτι το οποίο εξελίσσεται σε εφιάλτη της απόλαυσης.
Θα είμαι λίγο γλαφυρός στην περιγραφή μου, αλλά μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω το τραγικό της υπόθεσης το οποίο απενοχοποιεί εντελώς το κορίτσι το οποίο θα αποκαλέσω «Μ.» προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Διότι ακόμα και αν έχουν περάσει περίπου 5 χρόνια από εκείνη τη νύχτα, ακόμα θυμάμαι το ύφος που αντίκρισα όταν ξαφνικά από εκεί που βρισκόμουν στην πράξη, βρέθηκα να κοιτάζω κουρασμένος το ταβάνι και ύστερα τη Μ. να θυμίζει ανακόντα πριν την επίθεση και εγώ να προσπαθώ να καταλάβω πού βρίσκομαι.
Και κάπως έτσι μια ρομαντική εκδρομή στη γειτονική Ιταλία και την πρωτεύουσα της μόδας, το Μιλάνο, αμαυρώθηκε από την έλλειψη αντοχής μου και την αγωνία μου να μοιραστώ το κρεβάτι αλά ιταλικά μαζί με την τότε καλή μου. Το πλέον παράδοξο όμως δεν είναι ότι με πήρε απλώς ο ύπνος, αλλά ότι αποκοιμήθηκα ενώ ήμουν από πάνω.
Λέτε για αυτό να μου αξίζουν αυτές οι χυλόπιτες;
Τι εννοείς;
Ξέρω ότι αυτή τη στιγμή γουρλώνεις τα μάτια προσπαθώντας να εξηγήσεις με τους νόμους της φυσικής πώς στο διάολο γίνεται να πάρει κάποιον ο ύπνος κατά την πράξη ενώ δεν βρίσκεται καν σε ανάσκελη στάση, ωστόσο δεν υπερβάλλω καθόλου. Εδώ που τα λέμε όμως με την κούραση που είχα τραβήξει εκείνη τη μέρα, αν ήμουν ξαπλωμένος ανάσκελα αφήνοντας τη Μ. να κάνει κουμάντο ενδεχομένως να με είχε πάρει ο ύπνος πριν καν βγάλω τα ρούχα μου. Θα ήμουν σαν την Γαλλίδα τύπισσα στο «Two and a Half Men» που νεκρο-κοιμόταν πριν ξεκινήσει η πράξη.
Πριν κατηγορήσω τον εαυτό μου ωστόσο, θα τα καταραστώ πρώτα το περιορισμένο σε όγκο Μιλάνο που σε μία και μόνο μέρα μπορείς να το περπατήσεις ολόκληρο και η Μ. δεν ήθελε να χάσουμε την ευκαιρία να το δούμε από τη μία άκρη έως και την άλλη, λες και κάνουμε πεζοπορία στον Όλυμπο και παλεύουμε να φτάσουμε στο καταφύγιο για να μην ξεπαγιάσουμε. Στο μετρό πάντως από τη στάση Garibaldi μέχρι και 5-6 σταθμούς αργότερα εκείνη έγειρε πάνω στον ώμο μου κλείνοντας βλέφαρο, εγώ πάλι έμεινα ξύπνιος, πραγματικός «βράχος» να μας προσέχω μη μας κλέψουν τίποτα στο βαγόνι. Ένα power nap που ενδεχομένως να με γλίτωνε από το μάτι του κυκλώνα στο οποίο βρέθηκα αργότερα.
Η «μαύρη» στιγμή
Βλέπεις όταν φτάσαμε στο AirBnB εκείνη έχοντας κοιμηθεί λίγο στο μετρό είχε ορέξεις, εγώ πάλι που μόλις είχαμε τσιμπήσει κάτι από το δρόμο ήμουν έτοιμος να ξαπλώσω και να σηκωθώ μεθαύριο. Έκανα όμως το μεγαλύτερο λάθος που κάθε καταπιεσμένος boyfriend κάνει στην περίπτωση της ερωτικής πράξης. Ενέδωσα στον πειρασμό του σεξ, παρότι εκείνη τη στιγμή δεν ήθελα καν να κουνηθώ.
Ήθελα να είμαι όπως οι κύριοι του παρακάτω άλμπουμ:
Είχαμε ένα κακό με την Μ. στο σεξ. Δεν ήθελε ποτέ να βρίσκεται σε θέση που να κάνει κουμάντο, κάτι που σε μένα αρέσει πολύ. Όπως καταλαβαίνεις η μοναδική φορά που έπρεπε να βρίσκεται από πάνω μου, εκείνη πήρε θέση «αστερία» και περίμενε. Εγώ πάλι νιώθοντας τα χασμουρητά να βγαίνουν από τα αφτιά μου, έκανα το λάθος να την καλύψω ιεραποστολικά.
Σε μια γυναίκα, κανένας άντρας δεν μπορεί να αντισταθεί με τίποτα.
Και μια και ήμουν στα πρόθυρα της λυποθυμίας, προκειμένου να νιώθω την ένταση της στιγμής και ένα φιλί παραπάνω, έφερα το κεφάλι μου πλάι στο δικό της να ακουμπάει το κρεβάτι, στηρίζοντας όλο το σώμα σε αυτό ενώ τα χέρια μου έπιαναν το κορμί της. Όλα καλά πρέπει (το τονίζω) να πήγαιναν μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ξάφνου, λες και μπαίνω σε time-travel ή φοράω το δαχτυλίδι του Sauron, νομίζω πως βρίσκομαι σε άλλη διάσταση. Από εκεί που βρισκόμουν πάνω από τη Μ. είμαι ξάπλα στο κρεβάτι, κοιτάζω το ταβάνι, την ώρα που το κορίτσι βρίσκεται στο Instagram με ένα βλέμμα που έχω να δω από τότε που με μάλωνε η δασκάλα μου στο δημοτικό.
Η μετάβαση μου από τον ύπνο στην πραγματικότητα ήταν σαν αυτή του Jon Snow από τον κόσμο των νεκρών:
«Αγάπη μου τι έγινε;» ρωτάω. Τίποτα εκείνη. Δοκιμάζω δεύτερη φορά. Πάλι τίποτα. Στην τρίτη μου προσπάθεια μου γυρνάει την πλάτη λες και της έχω βρίσει τη μάνα.
«Σου έκανα κάτι;» ρωτάω για να πάρω μια απλή απάντηση.
«Τι θες να σου πω ρε Αντρέα; Καληνύχτα!» για να γυρίσει πλευρό και να τελειώσει έτσι άδοξα η βραδιά.
Εγώ πάλι, υπό το σοκ ακόμα του ύπνου να μην έχω καταλάβει τι έχει συμβεί. Σύντομα όμως διασταυρώνω τα γεγονότα. Το μυαλό μου βάζει την αλληλουχία των διάσπαρτων εικόνων σε μια σειρά και καταλαβαίνω τι έχει παιχτεί. Σύμμαχός μου η αντοχή μου η οποία πλέον δεν είναι ένα βήμα πριν τον ύπνο, αλλά σαν ξεκουρασμένος και γεμάτος ενέργεια οργανισμός μετά το power nap.
Έπειτα από επιβεβαίωση της ίδιας της Μ. την επόμενη μέρα, είμαι από τους λίγους ανθρώπους που έχουν αποκοιμηθεί στο σεξ ενώ βρίσκονταν από πάνω. Και επαναλαμβάνω δεν κατηγορώ το κορίτσι, αλλά την κούρασή μου. Ένα επίτευγμα, πραγματικό milestone που δύσκολα το συνταντάς.
Να είμαι ειλικρινής σε αυτό το ταξίδι δεν ήταν το χειρότερο που έκανα, καθώς κατά την επίσκεψή μου στο γήπεδο Σαν Σίρο, έκανα την ανάγκη μου (νο.2) στα αποδυτήρια της Μίλαν την ώρα του τουρ. Το ξέρω ότι είναι βλασφημία μου να λερώνω το «θρόνο» του Πάολο Μαλντίνι, αλλά εδώ αποκοιμήθηκα πάνω στην πρώην μου, εκεί θα κολλήσουμε;
