Πιστεύετε στην πραγματική αγάπη; Νιώθετε πώς στον κόσμο όλα θα πάνε καλά και θα βρείτε το ιδανικό ταίρι, όπου κάθε σας βλέμα θα είναι γεμάτο αγάπη και έρωτα; Καλωσορίσατε στο δεύτερο (αισίως) επεισόδιο του «The Ugly Truth», όπου σήμερα θα φάει η μύγα σίδερο, το κουνούπι ατσάλι και εγώ προβατίνα γιατί έχω ανάψει φωτιά.
Αυτή η στήλη σήμερα θα ασχοληθεί με την αγάπη. Την πραγματική αγάπη. Την μεγαλύτερη απάτη όλων των αιώνων που έχει δημιουργήσει ο άνθρωπος. Αλλά αυτά παρακάτω. Πρώτα όμως εγώ, ένας πρώην ζηλωτής της αγάπης, ένας φανατικός του δόγματος της αγάπης, θα σας διηγηθώ μια ιστορία. Για να καταλάβετε τι είναι η αυτή η αγάπη σας...
Το στόρι
Θυμάστε τι ωραία που περνάγαμε στην καραντίνα; Θυμάστε. Θυμάστε που δεν μπορούσαμε να βγούμε να πάμε ούτε στο περίπτερο; Θυμάστε. Είχα κάποτε μια «αγάπη» σαν τον Παντελή Παντελίδη που ήταν η ομορφότερη κοπέλα σε 3 ηπείρους: Ασία, Ευρώπη, Αφρική. Το όνομά της ξεκίναγε από Α και τελείωνε μετά από άλλα δυο γράμματα σε Α. Εγώ μένω στο μέρος που τα όνειρα πεθαίνουν σαν κατσαρίδα (Μενίδι) και εκείνη στην άλλη άκρη της Αττικής. Ωραία; Ωραία.
Να σημειωθεί πως εκείνη ήταν το καλύτερο κορίτσι του κόσμου (νόμιζα) και ήξερα τι είχα περάσει στο παρελθόν από μια πρώην μου (να σου ζήσει η κορούλα Λένα, πάντα καλότυχη και γερή) και είχε υποσχεθεί να είναι πάντα σωστή απέναντι μου. Πάντα; Χα! Και έγινε χειρότερη!
Γιατί στην καραντίνα όσο δούλευε ο φίλος σας (εγώ ντε) να καλύψει την παγκόσμια πανδημία και προφανώς ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να πάει στην άλλη άκρη της Αττικής με sms (η απόσταση των σπιτιών είναι 40 λεπτά) εκείνη θεώρησε καλό να βρει άλλον, να γκομενίζει και αφού με παράτησε σαν κυρία κανά μήνα μετά για να έχει τη συνείδησή της καθαρή μου το είπε κατάμουτρα στο τηλέφωνο. Εδώ, να κάνουμε μια παύση και να χειροκροτήσουμε την κυρία, για αυτή της την ερμηνεία:
Και αναρωτήθηκα. Ποια αγάπη μωρέ υπάρχει; Γιατί δεν έχω πάθει εγώ τις νίλες μου, αλλά και εσείς. Και ένα βράδυ που έβρεχε σφαίρες (είπαμε Μενίδι), πήρα ανάποδες, μια κρέπα αλμυρή και ένα μπουκάλι βότκα και άρχισα την αποδόμηση. Και αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω, μια ημέρα θα με αναγάγουν σε σύγχρονο Πλάτωνα ή σε κάποια εκπομπή της συμπαθέστατης Αννίτας Πάνια.
Και η δική μου αλήθεια
Αγάπη ΔΕΝ υπάρχει. Ποτέ δεν υπήρξε. Η μόνη μορφή αγάπης, υπάρχει ανάμεσα σε γονιό και παιδί. Τέλος. Γιατί το να πεις «σ'αγαπώ», προϋποθέτει ανιδιοτέλεια. Και ο άνθρωπος από τη φύση του δεν είναι ανιδιοτελές ον. Αν βρει κάτι που τον βολεύει καλύτερα, είτε σωματικά, είτε ψυχικά, είτε υλικά θα πάει εκεί. Σύμφωνα με τις αρχές της «αγάπης» δεν πρέπει να δίνεις τα πάντα χωρίς να ζητάς ανταλλάγματα; Ποιος μπορεί να το κάνει αυτό; Εδώ η μικρούλα Α. ζήτησε λίγο χρόνο και επειδή δεν τον είχε μαζί μου, επέλεξε άλλον. Για τόσο απλά ζητήματα μιλάμε η «αγάπη» μπορεί να ξεφτίσει.
Φανταστείτε το έτσι: Η αγάπη είναι σαν μια εμπορική συναλλαγή. Δεν υπάρχει ΠΟΤΕ αμφίδρομο συναίσθημα αγάπης. Κάποιος δίνει περισσότερα και κάποιος λιγότερα. Κάποια στιγμή ο άλλος θα σταματήσει να δίνει και αυτόματα εκείνος που τα δεχόταν θα αρχίσει να δίνει εκείνος περισσότερα. Και αυτό κάποια στιγμή φθείρει τον άλλον, τον κάνει να πληγώνεται.
Αυτή είναι η αγάπη. Ένα συναίσθημα που σε κάνει να δίνεις, να δικαιολογείς τα λάθη σου ή του άλλου (έλα μωρέ, από αγάπη το έκανε) και στο τέλος μένεις πληγωμένος ή πληγωμένη. Ανάλογα που έδωσες το συναίσθημα αυτό, εκείνη την απάτη που δημιουργήσαμε, για να νιώσουμε πως είμαστε επιθυμητοί από τον άλλο.
Η λέξη «αγάπη» είναι το καμουφλάζ για να πούμε «θέλω σεξ», «θέλω παρέα», «θέλω να περνάω καλά» και πολλά ακόμα. Είναι όσα ντρεπόμαστε να ζητήσουμε από τον άλλο για να μην μας πει γαϊδάρια ξεκαπίστρωτα και ωμούς. Η αγάπη είναι ένας μόνιμος μπελάς. Δείτε παραδείγματα από την φολκλορική τραγουδοποιία (λαϊκή μουσική μωρέ, αλλά ήθελα να ψαρώσετε):
«Η αγάπη είναι θύελλα»: Φυσικό φαινόμενο καταστροφής.
«Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα»: Ανθρωποκτονία.
«Αγάπη τι δύσκολο πράγμα»: Κύβος του Ρούμπικ.
«Ακούω την αγάπη»: Ψυχοτρόπες ουσίες.
«Που είναι η αγάπη». Άφαντη.
«Αγάπη που'γινες δίκοπο μαχαίρι». Όπλο εγκλήματος.
«Εγώ με την αγάπη μάλωσα». Καυγατζού.
«Αγάπη από νάυλον». 0 περιβαλλοντολογική ευαισθησία.
Μην κοροϊδεύετε τους εαυτούς σας λοιπόν ότι αγαπάτε και αγαπιέστε. Μόνο τους γονείς σας και τα αδέρφια σας αγαπάτε. Τους άλλους απλά τους θέλετε. Για πόσο καιρό; Ανάλογα με το πόσο σας θέλουν και εκείνοι και εξυπηρετούνται όσα επιθυμείτε. Όσο πιο γρήγορα δεχτείτε το γεγονός πως η αγάπη θα ξεφτίσει και η σχέση θα οδηγηθεί με μαθηματική ακρίβεια στον Καιάδα του έρωτα, ποτισμένη με ψέμα, προδοσία, δάκρυα και απογοήτευση, τόσο καλύτερα θα είναι η σχέση σας. Πιο ειλικρινής.
Και να θυμάστε ένα πράγμα: Από αγάπη δεν πέθανε κανείς, ποτέ. Μόνο απογοητεύτηκε και πήρε το μάθημά του. Για να αντέξει μια σχέση για πάντα η μαγική λέξη είναι «σεβασμός».
ΥΓ. Επειδή θα αναρωτηθείτε «Καλά ρε μεγάλε, εσύ δηλαδή δεν αγάπησες;», θα σας πω ναι. Αλλα το άτομο αυτό δεν είναι μαζί μου και το αίσθημα που νιώθω για αυτό άντεξε μέσα σε δύσκολα χρόνια, έχει σαν βάση την εμπιστοσύνη (η οποία τσαλαπατήθηκε πολλές φορές, αλλά αναβίωνε) και πιθανότατα αν μου πει τώρα, που η προβατίνα είναι στα κάρβουνα, να εξαφανιστούμε, έχω γίνει άφαντος. Εκεί που δεν υπάρχει όριο στο συναίσθημα. Ξέρετε τι είναι αυτό; Ανώτερο από την αγάπη. Ποια είναι το ξέρει.
