Θα ξεκινήσω με κάτι παρωχημένο και χιλιοειπωμένο: Ο Έλληνας το καλοκαίρι το αγαπάει λίγο περισσότερο από τους υπόλοιπους λαούς-άντε να συγκριθούμε με τους Βραζιλιάνους και πάλι δεν είμαι απόλυτη-. Την ίδια στιγμή που μπορεί να αντιμετωπίζουμε ένα σωρό προβλήματα, όχι μόνο σε προσωπικό επίπεδο, αλλά και ως κοινωνία και κράτος, την ίδια στιγμή το τριήμερό μας θα το πάμε, για να πιούμε την παγωμένη μας μπυρίτσα ενώ θα βυθίζουμε την πατούσα στην άμμο. Έτσι είμαστε και αυτό δύσκολα θα αλλάξει οπότε και πορεύομαστε με ό, τι έχουμε.
Και ενώ το ελληνικό καλοκαίρι, παραμένει ίδιο και απαράλλαχτο εδώ και χρόνια, εξοχικό, ντοματοσαλάτα στη βεράντα, ντους με το λάστιχο και άραγμα στην παραλία μέχρι τη δύση του ηλίου, τελευταία έχουμε μία σημαντική νέα είσοδο, η οποία ακούει στο όνομα Instagram. Ναι, η πλατφόρμα αυτή που έχει δώσει δουλειά σε μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού και έχει δημιουργήσει αμέτρητες ευκαιρίες, η ίδια η πλατφόρμα απειλεί με το χειρότερο τρόπο την αξιοπρέπεια του ανυποψίαστου Έλληνα παραθεριστή.
Σίγουρα τους έχεις παρατηρήσει, ίσως να έχεις υπάρξει κι εσύ ένας από αυτούς. Είναι εκείνα τα παιδιά, με το κατεβασμένο βλέμμα, τα υγρά από το βουβό κλάμα μάτια και το κινητό ανά χείρας, που προσπαθούν να βγάλουν σωστά τη ρημάδα τη φωτογραφία για να μείνει ικανοποιημένη η καλή τους. Είναι τα ίδια παιδιά που όταν αντιληφθούν κόσμο κατεβάζουν το κινητό ότι τάχα μου κάτι ψάχνουν, για να ακουστεί η φωνή από απέναντι «Άντε καλέ μία ώρα στήνομαι και πιάστηκα». Είναι τα ίδια παιδιά που κοιτάζουν τον περαστικό τον άντρα στα μάτια, ψελλίζοντας δειλά ένα «Βοήθεια». Ναι, είναι όλα αυτά τα παιδιά που εμείς έχουμε αναγκάσει να μας φωτογραφίζουν non stop.
Θα προσπαθήσω να είμαι σαφής και όσο το δυνατόν λιγότερο υπερβολική: Δεν μπορείς να μη βγάλεις φωτογραφία μία όμορφη παραλία ή ένα γραφικό σοκάκι. Είναι κατανοητό και αποδεκτό. Εξίσου κατανοητό είναι να θέλεις να φωτογραφηθείς σε ένα ωραίο τοπίο ή μία μέρα που αισθάνεσαι όμορφος-όμορφη στην προκειμένη γιατί αναφέρομαι σε γυναίκες-. Έχω ζητήσει φωτογραφία, με έχουν βγάλει, δεν είχα βγει καλή και με ξαναέβγαλαν. Με μία όμως διαφορά: Αυτό ήταν μεμονωμένο περιστατικό, και δεν ήταν όλη μας η μέρα μία διαρκής φωτογράφιση. Θα μου πεις τώρα, αν δεν σου αρέσει ο εαυτός σου δε φταίω εγώ. Έλα όμως που όντως μία πόζα μπορεί να αλλάξει όλη σου την εικόνα. Παρόλα αυτά, κατανοώ τη βαρεμάρα και την άρνησή σου για φωτογραφίες, και γι’ αυτό τη σέβομαι. Είναι διαφορετικό να βγάλεις μία φωτογραφία την κοπέλα σου, και διαφορετικό 100, την ίδια στιγμή που περνάει κόσμος, πιθανόν να σε κοιτάζουν κι εσύ να θέλεις να ανοίξει η γη να σε καταπιεί. Όχι ότι κάνεις τίποτα κακό, αλλά μπορώ να αντιληφθώ πόσο άβολα νιώθεις εκείνη τη στιγμή.
Πρόσφατα είδα ένα ζευγάρι στην παραλία, που εναλλάξ έμπαιναν στη θάλασσα, μέχρι τους γλουτούς -όχι πιο βαθιά για να φαίνονται κιόλας-πόζαραν και ο άλλος απ’ έξω τους έβγαζε φωτογραφία. Προφανώς και εδώ δεν υπάρχει κανένα αίσθημα ντροπής γιατί είναι κάτι που άρεσε και στους δύο και το απολάμβαναν εξίσου. Κατ' επέκταση, αδιαφορούσαν για τα αδιάκριτα βλέμματα και τα γελάκια διαφόρων, μη σου πω ότι ούτε καν τα αντιλήφθηκαν (τόσο αφοσιωμένοι ήταν σε αυτό που έκαναν). Ε το συγκεκριμένο είναι φαινόμενο σπάνιο μιας και η συντριπτική πλειοψηφία των αντρών όχι μόνο δεν θέλουν να φωτογραφίζουν αλλά δεν έχουν και καμία απολύτως όρεξη να φωτογραφηθούν.
Δυστυχώς δεν έχω να σου δώσω συμβουλή πώς να το αποφύγεις. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου ζητήσω συγνώμη εκ μέρους όλων των γυναικών. Αυτά και καλό κουράγιο!
