Γνωριστήκαμε στο Tinder. Ανταλλάξαμε μερικές φωτογραφίες επιπλέον, είδαμε πως θα τα λέγαμε καλά αν συναντιόμασταν από κοντά και αποφασίσαμε να βγούμε. Η αλήθεια είναι πως στην αρχή δεν σκέφτηκε κανείς μας τον κορωνοϊό αλλά όταν έφτασε η ώρα να διαλέξουμε το μαγαζί, ήταν εκείνη που πέταξε το μαχαίρι. «Δεν πιστεύω να κολλήσουμε τίποτα έτσι;».
Δες τώρα αντίθεση. Κάποτε, αν κάποια κοπέλα σου έλεγε κάτι τέτοιο ή της το έλεγες εσύ, το μυαλό θα πήγαινε απευθείας στα αφροδίσια. Παρεξηγήσιμο φουλ και μάλλον δεν θα φτάνατε όχι στο πρώτο ραντεβού, αλλά ούτε καν να κανονίσετε. Εδώ όμως έχουμε πανδημία. Έχουμε ιατρικές γνωματεύσεις. Έχουμε κόσμο ο οποίος έχει αρχίσει και νοσεί αλλά γιατρούς που βροντοφωνάζουν. «Όχι επαφές, όχι φιλιά, όχι σεξ». Ωραία, άρα τι θα κάνουμε έξω; Θα πιούμε απλά ποτό; Με τους άλλους; Όλοι μαζί στο ίδιο μαγαζί να βήχουμε εν χορώ;
Το κορίτσι φάνηκε τόσο προετοιμασμένο που υπό κανονικές συνθήκες θα την θεωρούσες περίεργη. Μερικές ώρες πριν βγούμε ξεκίνησε τα μηνύματα.
«Έχεις πυρετό;»
«Όχι»
«Φέρε μαζί σου θερμόμετρο και μάσκα»
«Σοβαρά τώρα;»
«Αν θες να βγούμε σοβαρότατα».
Και το εννοούσε. Ήταν το πρώτο ραντεβού που κυκλοφόρησα δίπλα σε κοπέλα φορώντας μάσκα λες και μένουμε στην κινεζική Τζινσάνγκ, όπου ο αέρας είναι μονίμως μαύρος. Το πρώτο πράγμα που έκανε όταν με είδε, αφού με χαιρέτησε, ήταν να με ρωτήσει αν νοσεί κανένας δικός μου. Και μετά μου ζήτησε να πάρω την θερμοκρασία μου. Ένιωσα λίγο σαν ύποπτος που τον έχει δαγκώσει ζόμπι στο 28 Days Later και η άλλη περιμένει με το πιστόλι στον κρόταφο αν θα μεταμορφωθώ ή όχι. Αλλά τι να κάνεις; Αν σκεφτείς ότι υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έπρεπε να βγούμε καν, οι νέες σχέσεις θα πρέπει να προσαρμοστούν στην πραγματικότητα του κορωνοϊού. Όχι για εμάς. Για τους γονείς μας και τους παππούδες μας, που αν κολλήσουν θα πάνε άκλαφτοι και αξομολόγητοι.
Είχα 36. Μου είπε ότι εκείνη έχει λίγη υποθερμία, αλλά νιώθει μονίμως έτσι. Με έπιασε από το μπράτσο και ξεκινήσαμε να περπατάμε. Δύο μπίρες από το περίπτερο και βόλτα στο κέντρο. Αυτό ήταν το ραντεβού. Περπατήσαμε μέχρι την Πλάκα, είδαμε τους τουρίστες να είναι πιο προσεχτικοί από τους Έλληνες στο κομμάτι μάσκα, ενώ τα γεμάτα μπαρ και ταβέρνες δεν βοηθούσαν ακριβώς την κατάσταση και την ψυχολογία. Έμπαινες σε μία ανησυχία. Μιλούσες μαζί της, σου ερχόταν να κάνεις κίνηση και ήξερες ότι το πιο πιθανό είναι να φας άκυρο όχι επειδή δεν θα σε ήθελε, αλλά επειδή ο φόβος είχε φωλιάσει μέσα της όπως και σε σένα. Να πούμε όμως και αυτό; Ίσως αυτό να είναι και ένα μικρό καλό. Περισσότερη γνωριμία χωρίς να πρέπει απαραίτητα όλα να καταλήξουν κάπου. Και αν πρέπει να υπάρξει μάσκα, ας υπάρξει. Κάτσαμε σε κάτι σκαλάκια πάνω από τον Πύργο τον Αέρηδων για να τελειώσουμε την μπίρα και γύρισε και με κοίταξε.
«Το ξέρεις ότι δεν θα κάνουμε σεξ έτσι;»
«Ναι. Όλα καλά».
«Οκ».
