Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι περίπλοκες. Εγώ πάντα το είχα στο μυαλό μου αλλιώς. Ευθύτητα και ειλικρίνεια. Ναι, δεν είναι έτσι όμως. Έναυσμα για αυτό το απίθανο, καταπληκτικό, σούπερ ουάου κείμενο, ήταν ένα βράδυ στο αγαπημένο μου μέρος: Στην ταράτσα του σπιτιού μου, μαζί με ποτό και μουσική. Είναι από αυτές τις σαχλές βραδιές που κάνεις μια ενδοσκόπηση, κοιτάς γιατί έχεις καταλήξει να πίνεις μόνος σαν απόκληρος από τη ζωή και αν το κρεβάτι ξαφνικά μεγάλωσε ή έχει καιρό να ξυπνήσει (όχι να ξαπλώσει) κάποια δίπλα σου.
Αυτή φίλε μου είναι μια ιστορία που βασίζεται στο άκυρο. Πολύ άκυρο. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσα άκυρα έχω φάει και πόσες ήττες. Έχω χάσει με όλους τους πιθανούς και απίθανους συνδυασμούς. Έχω χάσει με:
Ασόδυο, με παραμάνα πιασμένη, με ρουά ματ, ρουά πατ, ιππόν, τεχνικό νοκ άουτ, με buzzer beater, με πιν εν ρολ, με πικ εν ποπ, με γκολ οφσάιντ, με γκολ καραβολίδα, με γκολ στο 95, με γκολ στο 1995, με γυριστή κλωτσιά πελεκάνου, με 200 στην στροφή και με ρωτάνε mama, με ανάδρομο Ερμή, με ορθόδρομο Ερμή, ανήμερα γενεθλίων, ανήμερα 25ης Μαρτίου, ανήμερα 15γουστου, ξημερώματα χωρίς δικαιώμα, ξημερώματα ΜΕ δικαιώματα, σε τρανζίσιον παιχνίδι, με ΠΑΣΟΚ, με ΣΥΡΙΖΑ, με ΝΔ, με μπλε φεγγάρι, με ροζ φεγγάρι, χωρίς φεγγάρι. Και η λίστα μπορεί να τραβήξει ακόμα για πολλές γραμμές.
Από όλα τα άκυρα που έχω φάει (λογικά κάπως έτσι έφτασα 95 κιλά) ένα μόνο με πόνεσε αλλά με έναν περίεργο τρόπο. Μάλλον γιατί από όλες αυτές τις στίβες άκυρων, μόνο εκείνη τελικά είχε σημασία. Γενικά έχω ακούσει τόσα «σε βλέπω σαν φίλο», που συναγωνίζομαι ανοιχτά πλέον τον σκύλο για την θέση του καλύτερου φίλου του ανθρώπου. Πιστεύω πλέον πως μέσα στα 3 δισεκατομμύρια γυναικών, μπορούν ΚΑΙ τα 3 να με γειώσουν.
Eτοιμάσου να βουτήξεις στην τρέλα τoυ άκυρου
Το σκηνικό είναι απλό. Κοπέλα παίζει ποδόσφαιρο σε ομάδα, κάνει τάκλιν με τα ΔΥΟ πόδια σε αντίπαλο, σηκώνεται, ρίχνει και ένα φτύσιμο στο θύμα της, τρώει κίτρινη κάρτα (πόσιμπολ), χειροκροτάει ειρωνικά τον διαιτητή, ξαναγλυτώνει την κόκκινη κάρτα (!!!!), αγόρι την βλέπει και εκστασιάζεται.
«Αυτή θέλω. Αυτή πρέπει να γίνει μάνα των παιδιών μου». Οι συζητήσεις γυρνούσαν γύρω από τα παιχνίδια της, γενικές βλακείες, ώσπου μια ημέρα μου είπε να βγούμε. Καλό σημάδι σκέφτηκα. Λάθος σκέφτηκα.
Από την αρχή ήταν πολύ καλό να ήταν αληθινό, αφού γυναίκα που κάνει τάκλιν σαν τον Ρίο Φέρντιναντ δεν ήταν και πολύ φυσικό και όταν της είπα πως μου άρεσε το άκυρο ήρθε με μια κάθετη μπαλιά που έκοψε σαν το μαχαίρι το βούτυρο, την αντίπαλη άμυνα.
Και σε άλλα με υγεία...
Μια γειτονιά είμαστε
Αν υπάρχει ένας κανόνας που πρέπει να ακολουθήσεις είναι αυτός: Δεν τα κάνεις εκεί που τρως. Το έμαθα, ευτυχώς όχι με άσχημο τρόπο, αλλά είχε μια πλάκα.
Πριν κάποια χρόνια (είμαι και μιας ηλικίας Α) υπήρχε μια γειτονοπούλα. Καλή κοπέλα, προίκα δεν είχε, αυτά δεν τα κοιτάζω άλλωστε, είμαι αισθηματίας. Και ξέρεις τι δεν ταιριάζει στους αισθηματίες; Ο έρωτας!
Τέλοσπαντων, ωραία η γειτόνισσα, κάτι έγινε ανάμεσά μας (7 φορές), ωστόσο πάνω που είπα να μην το συνεχίσουμε έτσι, να γίνει κάτι πιο μόνιμο με κοίτξα με (θα στο περιγράψω όσο πιο λεπτομερώς μπορώ): Πώς νιώθεις όταν γυρνάς σπίτι από 10 ώρες δουλειά, μια ώρα κίνηση σε 40 βαθμούς, το ραδιόφωνο του αμαξιού κολλημένο να παίζει Stan, ανοίγεις την κατσαρόλα και βλέπεις... μπάμιες;
Πρόεδρος Εδεσσαϊκού
Από τα αγαπημένα μου. Γνωρίζω κοπέλα, δεν τον λες κεραυνοβόλο έρωτα, ωραία παραταύτα, ενδιαφέρουσα με πολλά κοινά. Αφού βγαίνουμε για 4-5 καφέδες και κατάλαβα συνειδητά πως «ναι ρε φίλε μπορώ να κάνω κάτι με αυτή την κοπέλα», της το είπα ευθέως. Γενικά τα λεώ ευθέως, δεν πάω μέσω Λαμίας και το προτείνω σε όλους. Λοιπόν, η όλη πορεία αυτής της γνωριμίας συνοψίζεται με τα λόγια του προέδρου του Εδεσσαϊκού:
Δημήτρη σε βλέπω σαν φίλο, δεν σε βλέπω σαν φίλο, είμαι μπερδεμένη, δεν θέλω, ίσως θέλω, μαλλον ναι, πάμε σινεμά, δεν πάμε σινεμά, είμαι μπερδεμένη, ναι, ίσως, όχι, τελικά μάλλον.
Αυτό.
Ο κύβος του Ρούμπικ
Και όμως υπάρχει ΚΑΙ χειρότερο από το παραπάνω άκυρο. Τέτοιο μπέρδεμα μόνο κόμπος ντιλιβερά σε σακούλα. Κοπέλα, όμορφη, έξυπνη, δυναμική. Καρδιά αγκινάρα. Και οι αγκινάρες ξέρεις τι ταλαιπωρία έχουν για να τις καθαρίσεις και να τις φας; Εγώ πάντως δεν τις έφαγα. Όπως καταλάβατε, η κοπέλα (καλή της ώρα), άλλον ήθελε, με άλλον ήταν, με άλλον φλέρταρε, με άλλον κατέληξε. Όλα σε ένα, νοικοκυρεμένα.
Ο πραγματικός έρωτας
Από μικρός είχα κουσούρια και ένα από αυτά είναι πως πιστεύω στον έρωτα. Αλήθεια πιστεύω. Βέβαια πιστεύω και πως οι εξωγήινοι έχουν φτιάξει τους ανθρώπους οπότε μπορεί και να κάνω λάθος, συνεχίζουμε. Στη ζωή μου είχα ερωτευτεί πραγματικά μια γυναίκα. Πάνε από τότε 15 χρόνια. Ε, το ίδιο συναίσθημα που νόμιζα πως είχα ξεχάσει το έζησα ξανά. Ξέρεις, αυτό το συναίσθημα που θες να της χαϊδεύεις τα μαλλιά όλη την μέρα και να την ταΐζεις σταφύλλι. Δεν το ξέρεις; Δεν έχεις ερωτευτεί.
Είναι το πιο όμορφο κορίτσι της Αθήνας. Λάθος. Της Αττικής. Λάθος. Της Στερεάς Ελλάδας. Λάθος. Της Νότιας Ελλάδα. Λάθος. Της Ελλάδας. Λάθος. Των Βαλκανίων. Λάθος. Της Ευρώπης. Λάθος. Του Ανατολικού Ημισφαίριου. Λάθος. Του κόσμου. Λάθος. Του Γαλαξία. Λάθος. ΔΕΝ ΞΕΡΩ, ΕΙΝΑΙ Η ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΗ.
Και όμως, αυτό δεν με απασχόλησε ποτέ. Αυτό που ερωτεύτηκα ήταν πως είναι το καλύτερο παιδί, πως όταν με κοιτάζει στα μάτια μουδιάζει το σώμα μου, λες και φτάνουν στην ψυχή μου. Αυτό το συναίσθημα της ματιάς που το βρίσκεις μια φορά στις 1000. Μην στα πολυλέω, είναι η καλύτερη και προφανώς και οι πιθανότητες επιτυχίας ήταν ίσες με το αποτέλεσμα του 5Χ+Ψ-3.22^Γ +20% x 90 - 6,66. Δηλαδή καμία τύχη.
Μοιραία το άκυρο ήταν δικό μου, ωραίο, στρόγγυλο, πάρτο και κορνίζαρέ το. Πέταξες πολύ κοντά στον ήλιο, ο μύθος του Ίκαρου δεν σου έγινε μάθημα.
Φίλε, το συζητάμε ακόμα με τον κολλητό μου και μου κάνει «Πραγματικά, τι σκεφτόσουν;». Άντε τώρα να του εξηγήσεις...
Πώς τα αντιμετώπισα;
Όλα, μα όλα σαν υστερική γειτόνισσα (καρφί ήταν αυτό), γιατί είμαι drama queen. Όλα εκτός από το τελευταίο. Θες επειδή είμαι 33; Θες επειδή ήξερα πως αν προσπαθούσα να φάω μπάμιες θα είχα περισσότερη τύχη; Θες επειδή στον έρωτα τον πραγματικό χρειάζεται μια θυσία και στην περίπτωσή μου, εγώ ήμουν αυτή για να χαμογελάει εκείνη;
Το καλύτερο που έχεις να κάνεις στο άκυρο είναι να το διασκεδάσεις. Και αν θεωρείς πως αξίζει για μια γυναίκα να φας τα μούτρα σου, φάτα. Δεν παθαίνεις τίποτα. Ίσα-ίσα. Όταν αξίζει να προσπαθήσεις, αισθάνεσαι γεμάτος. Δεν σου λέω να χαρείς που έχασες. Όταν θα χάσεις από αυτή που αξίζει να χάσεις, θα το καταλάβεις.
ΥΓ: Μην τα κρατάτε μέσα σας. Θα ζείτε για πάντα με το «Αν τότε της το είχα πει». Και ξέρεις τι είναι χειρότερο από το «Αν»; ΟΙ ΜΠΑΜΙΕΣ.
ΥΓ 1: Έχω και άλλες ιστορίες, αλλά η Νεφέλη εδώ δίπλα φωνάζει να τελειώνω.
