Οι νεκρές όψεις κτιρίων είναι μια πονεμένη ιστορία. Ναι, αυτές οι πλευρές μιας οικοδομής οι οποίες δεν γειτνιάζουν με κάποιο άλλο κτίριο και η επιφάνειά τους, άχαρη και αχανής, παραμένει εκτεθειμένη στα μάτια γειτόνων και περαστικών.
Ένα πετυχημένο παράδειγμα για το πώς μπορεί κανείς να εκμεταλλευτεί τις συγκεκριμένες επιφάνειες και να τις χρησιμοποιήσει ως καμβά, είναι το έργο που απολαμβάνουμε όταν ανεβαίνουμε την Τσαλδάρη, λίγο πριν φτάσουμε στην Ομόνοια.
Η τοιχογραφία αυτή, δηλαδή:
Τα χέρια που προσεύχονται, η μεταφορά του γνωστού έργου του Durer σε ανεστραμμένη κλίμακα, είναι ένα επιτυχημένο παράδειγμα που έχει να προσθέσει στην αθηναϊκή αφήγηση, ένα παράδειγμα για το πώς μπορείς να δημιουργήσεις αστικά ορόσημα από το πουθενά.
Το αυτό συμβαίνει και σε αντίστοιχες νεκρές όψεις κτιρίων ανά τον κόσμο και το φωτογραφικό άλμπουμ που ακολουθεί, έρχεται να στο επιβεβαιώσει.
