Όλες οι μεγάλες επιτυχίες έχουν εξίσου ένα μεγάλο στόρι πίσω τους. Το ίδιο συμβαίνει και με την εμβληματική sci-fi ταινία που έκανε σαν σήμερα το ντεμπούτο της στις κινηματογραφικές αίθουσες. Και δεν λέμε για μία ταινία που απλώς έτυχε να πάει καλά και να επηρεάσει. Υπήρχε πίστη από την αρχή.
Φανταστείτε πόσο πίστευε ο Τζέιμς Κάμερον στο σενάριο του «Εξολοθρευτή», που απέλυσε τον ατζέντη του όταν του είπε πως «αυτή η ταινία δεν θα καταφέρει ποτέ να γίνει επιτυχία». Όμως ο Κάμερον, που εκείνη την εποχή έμενε στο αυτοκίνητό του και έγραφε το σενάριο πίνοντας φτηνό ουίσκι για βραδινό, κατάφερε να δώσει στο Χόλιγουντ και σε ολόκληρο τον κόσμο ένα από τα πιο ολοκληρωμένα action films επιστημονικής φαντασίας, σε μία εποχή που για να βρεις κάτι παρόμοιο, θα έπρεπε να ανατρέξεις στη σειρά βιβλίων «Γαλαξιακής Αυτοκρατορίας» του Ισαάκ Ασίμοφ. Και δεν ήσουν φυσιολογικός. Ήσουν περίεργος. Φλώρος. Underground τύπος. Και ο Κάμερον έβγαλε αυτόν τον χαρακτήρα στο προσκήνιο της πιο δύσκολης κινηματογραφικής βιομηχανίας.
Ο αντιήρωας
Ο Σβαρτσενέγκερ είχε αρχικά γοητευτεί με τον ρόλο του Καρλ Ρις, του λοχία που ταξιδεύει πίσω στον χρόνο για να κρατήσει ζωντανή την Σάρα Κόνορ, «Άρνολντ, αυτή η ταινία δεν έχει να κάνει με ήρωες. Έχει να κάνει με τον κακό. Τον Εξολοθρευτή» του είχε απαντήσει ο Κάμερον. Από σκηνοθετική άποψη, δεν έβλεπες τόσο το κλασσικό στόρι των φιλήσυχων ηρώων που ξαφνικά δέχονται μία απειλή. Αντιθέτως, η ιστορία ακολουθεί την άφιξη του Εξολοθρευτή μέχρι τον στόχο του.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο «κακός» ήταν το κεντρικό πρόσωπο, αλλά ήταν σίγουρο πρωτόγνωρο το να βλέπεις έναν ηθοποιό-μηχανή με λιγότερες από 10 ατάκες να μεταμορφώνεται σε ένα από τα πιο απειλητικά πράγματα που μπορεί να γεννήσει η ανθρώπινη φαντασία. Εκεί κέρδισε ο Άρνολντ που μόλις είχε τελειώσει από το «Κόναν» και μάλιστα χωρίς το ‘‘I’ll be back‘’ που έμεινε στην ιστορία.
Το ίδιο το στόρι
Μιλάμε για μία εποχή (1984) όπου ο κινηματογράφος έχει αρχίσει να δοκιμάζει νέα πράγματα. Υπάρχουν ακόμα οι αισθηματικές κομεντί και τα αστυνομικά, οι κωμωδίες πουλάνε σαν τα φρέσκα ψωμάκια, αλλά η κινηματογραφική βιομηχανία είχε πολύ λίγα στοιχεία να δείξει από ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Το δεύτερο «Ράμπο» και το «Φονικό Όπλο» ήταν στάνταρ αξίες όπως και το «Ιντιάνα Τζόουνς». Όμως το στόρι ενός ρομπότ από το μέλλον που έρχεται να σκοτώσει την μητέρα του μελλοντικού αρχηγού της Αντίστασης, ήταν κάτι πέρα από την φαντασία του κοσμάκη. Το «Alien 2» βγήκε δύο χρόνια αργότερα με το πρώτο να έχει επηρεάσει μόνο ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό. Το «Robocop» που βγήκε το 1987 άγγιξε ένα πιο mainstream κοινό, ενώ ειδική μνεία αξίζει το «Blade Runner» όπου από εκεί ξεκίνησε το έπος των sci-fi.. Ο λόγος που και οι δύο ταινίες γνώρισαν απήχηση, είναι πως είχε προηγηθεί τα σενάριο του Εξολοθρευτή, που σαν πιονέρος άνοιξε τον δρόμο για περισσότερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας.
Κακά τα ψέματα, αγαπάμε και τις ταινίες με κατασκόπους. Δες εδώ και θα καταλάβεις.
Τα εφέ
Λίγο-πολύ, ό,τι ανήκει στα 80s το κοιτάς σήμερα και γελάς. Πάρε για παράδειγμα την ταινία των Γκρέμλινς. Αν την δεις σήμερα θα βάλεις τα γέλια. Όμως για εκείνη την εποχή ήταν πολύ μπροστά. Ειδικά στον Εξολοθρευτή, η μεταμόρφωση του Άρνολντ σε cyborg, ξεπεράστηκε μόνο από την τρίωρη προετοιμασία του Πήτερ Γουέλερ στο Ρόμποκοπ. Θυμήσου το κόκκινο μάτι του Εξολοθρευτή. Το διαλυμένο σαγόνι και την σάρκα που φλέγεται. Μας φαίνεται απλό, αλλά σε μία εποχή που το green screen δεν έκανε ακόμη θαύματα και όλα έμεναν στους επαγγελματίες make-up artists, το σινεμά έκανε πραγματική τέχνη. Ήταν η χρονιά που ο κόσμος έμαθε τον Σταν Γουίνστον, τον άνθρωπο που σχεδίασε και δημιούργησε τους ενδοσκελετούς των Εξολοθρευτών μέχρι και το 2008.
Ακόμα και η ομάδα παραγωγής γούσταρε τόσο πολύ που συμμετείχε σε μία τέτοια ταινία, που τριγυρνούσε με τυπωμένα μπλουζάκια «Δεν με φοβίζεις, δουλεύω για τον Τζέιμς Κάμερον». Ο ίδιος Άρνολντ, επειδή του άρεσε τόσο πολύ το make up του Εξολοθρευτή, πήγαινε στα διαλείμματα και έτρωγε το μεσημεριανό του στα diners χωρίς να βγάλει τίποτε από πάνω του. «Μου άρεσε το βλέμμα στις φάτσες τους» είχε δηλώσει σε παλιότερη συνέντευξή του.
Το κληροδότημα
Για καλή τύχη όλων, το σίκουελ ήταν ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία και κατάφερε να εδραιωθεί στην ποπ κουλτούρα των sci-fi ταινιών. Δεν μπορούμε βέβαια να πούμε το ίδιο και για όλες τις υπόλοιπες ταινίες που ακολούθησαν.
Γιατί; Γιατί αυτό το σενάριο κούρασε. Στον κόσμο του 21ου αιώνα, τα ρομπότ δεν είναι πλέον το μακρινό μέλλον. Χρειάστηκαν άλλοι τρόποι (βλέπε Matrix) ώστε να μείνει ζωντανό το ενδιαφέρον για την απόλυτη μάχη ανάμεσα σε Μηχανές και Ανθρώπους.
Ωστόσο ο Εξολοθρευτής, δεν παύει να είναι η ταινία που έβαλε το συγκεκριμένo genre στο προσκήνιο. Που δεν δίστασε να βάλει τον θεατή στο τρυπάκι της απειλής που έρχεται από το μακρινό μέλλον και που θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει πραγματικότητα.
Κάτι τέτοιες ταινίες τις βλέπεις με την ίδια λαχτάρα μέχρι και σήμερα.
Και εκεί ακριβώς είναι που ξεχωρίζουν τα κλασικά φιλμ από τις μπλοκμπαστεριές.
