Ferrari εναντίον McLaren: Καλύτερο φινάλε, έστω και αν δεν βγάζει πρωταθλητή στην κατηγορία των οδηγών, δεν μπορούσαμε να περιμένουμε στη φετινή κούρσα της Formula 1. Charles LeClerc και Carlos Sainz Jr. αντιμέτωποι με το δίδυμο των Lando Norris και Oscar Piastri, με έπαθλο την κορυφή στο Πρωτάθλημα των Κατασκευαστών.
Two iconic teams currently sitting 1-2 in the standings ?
— Formula 1 (@F1) November 28, 2024
Equal wins, equal podiums, equal ambition.
Two races to go - who will be crowned Constructors' Champions? ?#F1 #QatarGP pic.twitter.com/2oQMHgTHna
Και αυτό το ντέρμπι είναι μια αναδρομή στο παρελθόν και τις χρυσές εκείνες μέρες που Scuderia και McLaren «σφάζονταν» για όλα τα βάθρα. Ένα classico θα λέγαμε στη Formula 1 το οποίο ξυπνάει και πάλι μετά από πολύ καιρό. Προκειμένου, λοιπόν, να μπούμε σε mood Grand Prix του Κατάρ, τι καλύτερο από το να απολαύσουμε την ταινία που ήρθε το 2013 για να ρίξει φως στην αφετηρία αυτής της κόντρας, με το match-up των θρυλικών Niki Lauda και James Hunt.
O Niki Lauda έπλασε ουσιαστικά τους πιλότους της νέας γενιάς
Αρκετό καιρό πριν οι Senna και Prost ή οι Schumacher και Hakkinen διαιωνίσουν την κόντρα των δύο μεγαθήριων, υπήρχαν δύο τύποι εκ διαμέτρου αντίθετοι, ένας Αυστριακός αντικοινωνικός και απόλυτα προσηλωμένος στον σκοπό του και ένας Βρετανός playboy και καλοπερασάκιας, με τρία τεράστια κοινά: Την οδηγική ευφυΐα, την οξυδέρκεια, αλλά και το πνεύμα του νικητή. Αυτά ήταν ουσιαστικά που τους έβαλαν στην ίδια δύνη, τους πέταξαν στην άσφαλτο και με τα πεπραγμένα τους στην Formula 1, αποτέλεσαν την αφετηρία για την τεράστια κόντρα της Ferrari με την McLaren, στα χρόνια ακόμα που ο Lauda δεν είχε μετακινηθεί ακόμα από τη Scuderia στη McLaren.
Η μετακίνηση του Νίκι Λάουντα στην ΜακΛάρεν ήταν η πλέον θορυβώδης.
Και η ταινία Rush του Ron Howard με τους Chris Hemsworth (Hunt) και Daniel Bruhl (Lauda) στους πρωταγωνιστικούς ρόλους είναι ίσως από τις κορυφαίες ταινίες που κατάφεραν να απεικονίσουν μια αθλητική αντιπαλότητα (έστω και με μια δόση υπερβολής) η οποία είχε τεράστιο αντίκτυπο στο μέλλον του μηχανοκίνητου αθλητισμού, και εν πολλοίς έδωσε σε όλους μια εικόνα για το πολυτάλαντo μυαλό του σπουδαίου Niki Lauda.
Πέρα όμως από τις συνταρακτικά γυρισμένες σκηνές του φιλμ -είτε μιλάμε για στιγμές αγώνων, είτε για πλάνα εκτός αυτών- τα επικά προσπεράσματα, τους τσακωμούς των πρωταγωνιστών, τους προσωπικούς εφιάλτες τους, το άγχος πριν την κούρσα, τη σκηνή με το ατύχημα στο Nürburgring που κόστισε ένα πρόσωπο στον Lauda, αποτελώντας παράλληλα την αφετηρία του μύθου του, το φιλμ του Ron Howard έχει πολλά ακόμα στοιχεία που το κάνουν μοναδικό στο είδος του.
Από τα κορυφαία endings που έχουμε δει ποτέ
Το story, αν δεν το γνωρίζεις, μπορείς να το μάθεις και στο Wikipedia, ωστόσο, το Rush είναι η μοναδική ταινία που το φινάλε του και μόνο μπορεί να σε κάνει να το βλέπεις ξανά και ξανά και να ανατριχιάζεις. Πέρα από το μοναδικό soundtrack Lost But Won του Hans Zimmer, πρόκειται για μια σκηνή 5 λεπτών, που αποτελεί την κορύφωση μιας υπέροχης ταινίας. Μια κουβέντα που νομίζεις ότι θα εξελιχθεί σε καβγά αλλά είναι η αποτύπωση του respect αλλά και του πόσο σημαντικό μπορεί να είναι το κίνητρο στη ζωή των σπουδαίων προσωπικοτήτων. Αυτό ήταν ο Hunt για τον Lauda, και το αντίστροφο.
Είδατε την ταινιάρα για τον Ένζο Φεράρι;
Ένα τέλος, που μπορεί να σου προκαλέσει όλα τα κύρια συναισθήματα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα: Θαυμασμό, ανατριχίλα, γέλιο, στενοχώρια και χαρά. Τόσο μοναδικό, όσο και η προσωπικότητα του ίδιου του Lauda, και του anti-Lauda, ονόματι James Hunt.
