Το 2011 ήταν η δεύτερη αναβίωση της καριέρας του Liam Neeson. Χάρη στο Taken του 2008, το κοινό τον είδε σε έναν πρωτόγνωρο ρόλο του action hero και δεν ήταν λίγοι που βιάστηκαν να κρίνουν πως είναι μια απεγνωσμένη κίνηση για έναν σταρ που ξεκινάει να φθίνει. Το The Grey ήταν ξεκάθαρα η απάντηση σε όλους αυτούς.
Το survival ήταν πάντα ένα δύσκολο genre ταινιών. Για τον απλούστατο λόγο ότι το σενάριο πρέπει να είναι κατά τέτοιο τρόπο γραμμένο ώστε να κρατάει το κοινό μονίμως σε εγρήγορση. Σε πρώτη σκέψη, αν κάποιος διάβασε ένα δελτίο τύπου για την ταινία πως ο Liam Neeson τα βάζει με λύκους, ίσως και να γελούσε. Δεν υπάρχει τίποτε το αστείο ωστόσο στο The Grey. Για την ακρίβεια είναι μια μικρή υπενθύμιση για το πόσο μπορούμε να γίνουμε έρμαια της φύσης και πόσο υστερούμε όταν είμαστε μακριά από τις οργανωμένες κοινωνίες μας.
Το The Grey αρχίζει δυναμικά με την περίφημη παραπάνω σκηνή. Είναι η πρώτη σφαλιάρα του αναπόφευκτου. Του μεγάλου ισορροπιστή. Του θανάτου που καλείσαι να δεχτείς ότι έχει έρθει για σένα. Και παρότι οι αρχικοί επτά επιζώντες επιβιώνουν από το αεροπορικό δυστύχημα, o πραγματικός τρόμος έρχεται μετά. Το The Grey είναι πολλά περισσότερα από μια ταινία επιβίωσης. Μας θυμίζει την θνησιμότητα του ανθρώπου και το πόσο ανίσχυρος μπορεί να υπάρξει απέναντι στη φύση. Οι τακτικές που πρέπει να ακολουθήσουν είναι οι ίδιες που θα ακολουθούσαν -ως ένα βαθμό- οι άνθρωποι των σπηλαίων. Γιατί το μυαλό σου πάει ακριβώς εκεί. Το πώς σαν νοήμονα θηλαστικά, μπήκαμε στη διαδικασία να προφυλαχθούμε από τα άγρια θηρία, να δημιουργήσουμε κοινωνίες, να κυνηγήσουμε μαζί. Είναι κομμάτι της ανθρωπολογικής μας εξέλιξης, που έρχεται να δέσει με την αντίληψη της αυτοπροστασίας.
Το πρώτο όπλο απέναντι στο κρύο και τους λύκους είναι η φωτιά. Που μπορεί σήμερα να είναι κάτι το σύνηθες για εμάς και δεδομένο, αλλά σκεφτείτε πόσο βοήθησε τους πρώτους ανθρώπους. Στην επιβίωση, στην άμυνα, στην καθημερινή ζωή. Όμως οι αντοχές μας πλέον είναι μειωμένες λόγω του διαφορετικού τρόπου που ανατρεφόμαστε. Δεν είμαστε σκληραγωγημένοι για την αδυσώπητη φύση. Και μετά είναι οι λύκοι. Οι οποίοι κυνηγούν μεθοδικά και με πλάνο όπως ακριβώς έχουν διδαχτεί και αυτή η πληροφορία ταξιδεύει μέσα στο DNA τους. Είναι εκπληκτικό το πως σκοτώνουν αρχικά για να προκαλέσουν ψυχολογικό πόλεμο στο θήραμα -εμάς- και στη συνέχεια να καταβροχθίσουν το πτώμα με την ησυχία τους.
Ωστόσο οι δυσκολίες σκληραγωγούν τον άνθρωπο, που λόγω του μυαλού του είναι το πιο προσαρμόσιμο ον στον πλανήτη. Οι επιζώντες κάνουν τα αδύνατα δυνατά και ξεπερνούν κατά πολύ τους εαυτούς τους. Όμως ο θηρευτής και το θήραμα είναι ορολογίες που τους όρισε η φύση και αλλάζουν λόγω των συνθηκών. Σε αυτή την περίπτωση, οι άνθρωποι είναι το δεύτερο. Η ταινία είχε τόση επιτυχία που αποφασίστηκε και δεύτερη, ωστόσο δεν υπάρχουν ακόμα πληροφορίες.
Τέλος, μια νότα ανθρωπιάς, είναι το ποίημα του πατέρα του κεντρικού ήρωα John Ottway (Liam Neeson), που δηλώνει το πείσμα και την αδιάκοπη επιμονή του ανθρώπου μέχρι να ξαναριχτεί στην επόμενη μάχη για την ζωή.
Πόσο εύκολα ξαναβλέπεις την ταινία;
