Το 1952, ο Frank Sinatra αντιμετώπισε μία από τις μεγαλύτερες επαγγελματικές κρίσεις της ζωής του. Τον εγκατέλειψε η Columbia Records. Ήταν το From Here to Eternity και η αγάπη του κόσμου για τον δίσκο που ουσιαστικά τον βοήθησε να συνεχίσει και να μπορέσει να διαπραγματευτεί. Οι δύο πρώτες συλλογές, Songs for Young Lovers και Swing Easy, ήταν ανάλαφροι και ζεστοί δίσκοι με τον τραγουδιστή να παραμένει στο φως της δημοσιότητας. Αλλά αυτό που ακολούθησε ήταν άνευ προηγουμένου για την καριέρα του.
Μετά το In the Wee Small Hours, o Sinatra αποφάσισε να ακολουθήσει το δρόμο της μπαλάντας. Οι 16 απαλές μπαλάντες που αποφάσισε να τραγουδήσει, θα έχτιζαν μία ρομαντική μουσική πλευρά, που κανείς δεν περίμενε από έναν βετεράνο να ανακαλύψει στην προχωρημένη του καριέρα. Ο Sinatra πήρε εξαιρετικές κριτικές για τους στίχους, την μουσική, αλλά πολύ περισσότερο για τον τρόπο με τον οποίο ερμήνευσε τα τραγούδια. Ξαφνικά και μετά την υπεροχή της συνταγής του Rat Pack, o Frank Sinatra έγινε ο άτυπος ερμηνευτής των ερωτευμένων. Ο Sinatra με το Songs for Swingin’ Lovers, επιβεβάιωσε πως η μαεστρία του ήταν αδιαμφισβήτητη. Μπορεί να μην είναι το καλύτερο που έβγαλε ποτέ, αλλά στο ρομαντικό genre ήταν από τα μεγαλύτερα κληροδοτήματά του. Ο τραγουδιστής έκλεινε τα 40 του χρόνια όταν ξεκίνησε τις ηχογραφήσεις και είχε το ίδιο πάθος με όταν ξεκίνησε να τραγουδάει για πρώτη φορά στα 18 του στα γενέθλια των φίλων του.
Αυτοί οι δύο δίσκοι ενσωματώνουν τα διαφορετικά στυλ χάρη στα οποία μεγάλωσε το κύρος της ίδιας της Capitol στους μεταγενέστερους δίσκους της. Και οι δύο συλλογές είχαν ως ιθύνων νου από τον Nelson Riddle, τον διαχρονικό συνεργάτη του Sinatra και έναν άνθρωπο με συνεργασίες που έφταναν μέχρι την Ella Fitzgerald. Δύο ακόμη συνεργασίες του τραγουδιστή με τον Billy May στα Come Fly With Me, Come Dance With Me και Come Swing With Me, ο Sinatra κέρδισε ακόμα περισσότερο έδαφος στην δισκογραφία των 50s, όπου για πρώτη φορά ξεκινούσε ο πόλεμος των charts.
Διάβασε επίσης: Τι θα σου έλεγε σήμερα ο Frank Sinatra για τις γυναίκες.
Αυτό που είναι εντυπωσιακό με το να ακούς αυτούς τους δίσκους τον ένα μετά τον άλλο, είναι πως ο Sinatra έδινε πάντα μεγάλη έμφαση στην ερμηνεία – άλλωστε ξεχώρισε από την αρχή γι’ αυτόν το λόγο. Οι ρομαντικές μπαλάντες απλά ήρθαν και έκατσαν πάνω στον προϋπάρχων ρομαντικό χαρακτήρα του. Σε όποιες περιπτώσεις προσπάθησε να ερμηνεύσει αυστηρή τζαζ, το αποτέλεσμα ήταν αρκετά άβολο. Δεν ήταν κακό, αλλά δεν μπορούσες να τον εντοπίσεις μέσα στο τραγούδι. Μόλις ο Sinatra αποφάσιζε για το πώς θα έπρεπε να ερμηνευτεί ένα τραγούδι, ήταν κάθετος στην άποψή του γιατί πίστευε πως πήγαζε από την καρδιά.
Αυτό που άλλαξε ήταν το ίδιο το υλικό. Καθώς ο Sinatra μεγάλωνε, το ένστικτό του για ένα καλό τραγούδι μειώθηκε σε σημείο που τελικά υπέκυψε στο να προσελκύσει το ποπ κοινό της δεκαετίας του '60. Αυτή η πτώση είναι εμφανής σε μερικούς από τους τελευταίους δίσκους του για τhn Capitol. Αλλά στα LP που αναφέρθηκαν παραπάνω -στα οποία μπορούν επίσης να προστεθούν τα Nice ‘N’ Easy και A Swingin’ Affair- όπου ο Sinatra είχε τραγούδια που είχαν ένα μυστήριο και μια λεπτομέρεια για να αποκαλύψει, ήταν απαράμιλλος.
Το τι θα σημαίνουν τέτοιοι δίσκοι για ένα σύγχρονο κοινό εξαρτάται από το τι θέλει να ακούσει αυτό το κοινό στη μουσική του. O ρομαντισμός άλλωστε, είναι ένα κομμάτι που τρέφει την μουσική και όχι το αντίθετο. Οι δίσκοι του Σινάτρα είναι κάτι παραπάνω από τους δίσκους ενός άντρα που έμπαινε τότε στη μέση ηλικία. Είναι μια πίστη στον έρωτα, από έναν άνθρωπο που πάντα ήταν εραστής της ζωής και μπορούσε να την ερμηνεύσει με τον καλύτερο τρόπο.
Και γι’ αυτό αντέχει στο χρόνο μέχρι και σήμερα.
