Τι είναι αυτό που κάνει ένα πολιτικό θρίλερ καλό στο είδος του; Είναι ο ρεαλισμός στην πλοκή; Είναι αυτή η αίσθηση ότι βλέπεις τι γίνεται πίσω από κλειστές πόρτες και συναντάς το σημείο που μια θεωρία συνωμοσίας γίνεται σκέτο συνωμοσία; Ίσως είναι και ο ελιτισμός που αποπνέει το είδος και γεμίζει αυταρέσκεια το κοινό του επειδή εκ προοιμίου βλέπει κάτι σοβαρό στην τηλεόραση και όχι ακόμα ένα σκουπίδι που προσφέρει οπτικοακουστικό χαλί για το δείπνο του. Το The Diplomat είναι όλα αυτά μαζί και τίποτα από αυτά.
Beef: Μια παράξενη κοινωνική σάτιρα της εποχής μας
Βλέποντας την Κέρι Ράσελ να επιστρέφει σε κάτι που θυμίζει το The Americans, 10 χρόνια μετά από την πρεμιέρα του, ξέρεις από πριν ότι η πιθανότητα να δεις κάτι που μπορεί να μην είναι τόσο καλό όσο εκείνο το κατασκοπευτικό θρίλερ, αλλά σίγουρα γεμίζει με ελπίδα ότι θα δεις κάτι άνω του μέσου όρου. Τελικά το The Diplomat είναι πάρα πολύ καλό με τρόπο ασυνήθιστο βάζοντας στοιχεία και από άλλα είδη, χωρίς να νερώνει σε μεγάλο βαθμό τη στιβαρή του υπόσταση.
Ξεκινώντας από την πλοκή της σειράς, το ότι είναι τοποθετημένη στο όσο πιο τώρα γίνεται, δίνει έναν άλλο αέρα φρεσκάδας. Ένα βρετανικό αεροπλανοφόρο δέχεται επίθεση στον Περσικό Κόλπο με τους συνήθεις υπόπτους Ιράν και Ρωσία να μπαίνουν άμεσα στο κάδρο των υπόπτων σε μια εντελώς σύγχρονη και ρεαλιστική αποτύπωση της συγκυρίας. Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει μια συντηρητική κυβέρνηση που αναζητά τη θέση της χώρας στη παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα στην μετά-Brexit εποχή. Οι ΗΠΑ έχουν έναν ηλικιωμένο Πρόεδρο και γυναίκα Αντιπρόεδρο και όλοι καταλαβαίνουν τις αναλογίες χωρίς ψαγμένα υπονοούμενα και κρυμμένα Easter Eggs. Μασημένη τροφή θα πει κάποιος, αλλά νόστιμη και κυρίως εύπεπτη.
Η ταινία που μπήκε στα άδυτα των εστιατορικών κουζίνων
Το σεναριακό τρικ που τοποθετεί μια αμερικανική ιστορία σε βρετανικό έδαφος επιτρέπει στη σειρά να ακροβατεί μεταξύ του πυκνού βρετανικού θρίλερ και του θεαματικού αμερικάνικου θεάματος συνδυάζοντας τα καλύτερα δύο σχολών. Ωστόσο το The Diplomat καταφέρνει να είναι κάτι παραπάνω από κοκτέιλ διαφορετικών σειρών βάζοντας στοιχεία ακόμα και κωμωδίας, πολιτικής και ερωτικής σε μια κίνηση απομυθοποίησης που σπάει τη σοβαροφάνεια, χωρίς να κάνει χαβαλέ και εκπτώσεις.
Η Κέρι Ράσελ ξεκινάει ως το ήμισυ ενός κλασικού αμερικάνικου power couple που έχουμε δει και σε άλλες σειρές και ταινίες, για να αυτονομηθεί πολύ γρήγορα χωρίς να αναλώνεται σε woke κλισέ προσφέροντας μια ουσιαστική εξέλιξη χαρακτήρα που κρατάει κολλημένο στην οθόνη τον θεατή. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες δίπλα της δεν είναι καρικατούρες, ίσως εκτός από τον Βρετανό Πρωθυπουργό, που κι αυτός είναι έτσι λόγω του ρεαλισμού στην απεικόνιση της συγκυρίας, δίνοντας ακόμα μία νότα ανθρώπινης υπόστασης σε ρόλους και αρμοδιότητες τις οποίες φανταζόμαστε σαν ψυχρά υπολογιστικά ρομπότ να ορίζουν τις τύχες του πλανήτη.
Τελικά όμως το καλό με το The Diplomat δεν είναι μόνο το πόσο καλογυρισμένη σειρά είναι, αλλά το ότι συνεχίζει ένα καλό σερί μιας ποιοτικής στροφής που πήρε το Netflix στον απόηχο της πτωτικής του τάσης σε ό,τι αφορά τον αριθμό των συνδρομητών. Αντί να συνεχίσει να «μπουκώνει» το κοινό με σαπουνόπερες που έχουν ποπ περιτύλιγμα, μοιάζει να έχει μία λίγο πιο HBO προσέγγιση και αυτό είναι πραγματικά αξιέπαινο.
