Δεν ήμασταν εκεί όταν συνέβη για πρώτη φορά, αλλά προσπαθούμε να φανταστούμε τον θρυλικό Γάλλο σεφ Εσκοφιέ, όταν σύστησε για πρώτη φορά την μπριγκάντα του. Δεν υπήρχαν πλέον τυχαία πόστα στην κουζίνα, ο κάθε σεφ καταπιανόταν με το αντικείμενο που του είχε δώσει ο ανώτερός του και η ζωή πάνω από τις κατσαρόλες και δίπλα στα τηγάνια έγινε όμοια με εκείνη του στρατού. Ίσως και δυσκολότερη. Αυτή όμως η ιεραρχία είναι που έμεινε, επιβίωσε και σε γενικές γραμμές ευθύνεται για την ομαλή λειτουργία εκατομμυρίων εστιατορίων στον κόσμο αυτή τη στιγμή.
Γιατί όλοι μιλάνε για το Beef στο Netflix;
Το Ταϊλανδέζικο Hunger του Σιτσίρι Μονγκολσίρι, δεν είναι άλλη μια ταινία που έρχεται να υμνήσει το φαγητό και τη μαεστρία της προετοιμασίας του. Ο chef Πολ του Hunger Έχει μια πολύ συγκεκριμένη αποστολή. Να κάνει τον κόσμο που δοκιμάζει τα πιάτα του να ξεχάσει τους καλούς του τρόπους. Να θυμηθεί τα θηριώδη ένστικτα που έμειναν κρυμμένα και ξεχασμένα στο κάποιο λοβό και από την ανεξέλεγκτη λαιμαργία και τα σήματα που δέχονται οι νευρώνες του εγκεφάλου του, να μετατραπεί σε ένα σύγχρονο ζόμπι. Ένα τελείως διαφορετικό ζόμπι που για δευτερόλεπτα, μέχρι να εξαφανίσει το φαγητό από το πιάτο του, μετατρέπεται σε ένα σύγχρονο τέρας όμοια με εκείνα του Λάβκραφτ.
Η ιστορία της Αόι, μιας ταλαντούχας σεφ που ξεκινάει να δουλεύει στο Hunger, είναι μια ιστορία εμμονής, τελειομανίας και ιδιοφυίας στα πρόθυρα της τρέλας. Εκεί που τα λάθη είναι ανεπίτρεπτα, το ταβάνι της ικανότητας μόνο το άριστο και το πελατολόγιο της κουζίνας το πιο εκλεκτό που μπορεί να βρει κανείς στον κόσμο, δεν δοκιμάζονται μόνο τα πιάτα αλλά και η ανθρώπινη αντοχή σε μια καθημερινή μάχη των σου-σεφ με τον ίδιο τους τον εαυτό. Το Hunger έχει μια πρωτόγνωρη γαστριμαργική βία. Μια σαγηνευτική παράνοια η οποία ξεκινάει και τελειώνει από την ώρα που ανάβει το πρώτο μάτι μέχρι το τελευταίο υλικό που μπαίνει στο πιάτο. Αλλά με τι κόστος;
Το Hunger είναι για τους αληθινά πεινασμένους. Από την πλευρά των πελατών, Ο κόσμος είναι πεινασμένος για εκείνα που δεν περίμενε ποτέ να δοκιμάσει. Από την πλευρά των σεφ, οι ίδιοι έχουν μια ακόρεστη πείνα για αναγνώριση και δόξα που τους παρασέρνει πιάτο με πιάτο γεύμα με γεύμα επιτυχία με επιτυχία. Είναι μια ιστορία που δεν δοκιμάζονται μόνο οι σχέσεις και το εργασιακό περιβάλλον, αλλά ο ίδιος ο νους που τις περισσότερες φορές όχι απλά δεν βρίσκεται εκεί παρά τελείως μηχανικά θα μπορούσε να αποτελέσει και μια από τις πρώτες ύλες των πιάτων.
Παρότι δημιουργικό, το Hunger f είναι μια αρκετά σκοτεινή ταινία που ακροβατεί ανάμεσα στην δημιουργικότητα και την ανθρώπινη υπεροψία. Το κάνει ωστόσο με τέτοια επιτυχία που καταφέρνει να τινάξει από πάνω τη σκόνη και τον τίτλο της « άλλης μιας ταινίας που έχει να κάνει με μαγειρική».
Θα τη λατρέψεις ακόμη και αν δεν πεινάς πολύ. Ενδεχομένως ίσως και να σου κοπεί η όρεξη.
