Ένας μαέστρος δεν κουνάει απλώς το ραβδί και ρυθμίζει την ένταση της μουσικής αλλά φροντίζει παράλληλα όλα να είναι στην εντέλεια. Δίνει σημασία σε όλους τους συμμετέχοντες, φροντίζει να παίρνει το 100% από αυτό που μπορεί ο καθένας, τους δίνει το χρόνο και το χώρο να εξελιχθούν και να ξεχωρίσουν μέσω της μελωδίας τους. Ίσως να μην το έχει καταλάβει ακόμα, αλλά ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης τελεί χρέη μαέστρου τόσο για τις ανάγκες της πλοκής του «Maestro», όσο και σκηνοθετικά.
Η σειρά «Maestro» και τα 9 επεισόδια που θα δούμε συνολικά δεν έχουν πολυτέλειες του παρελθόντος και την άπλα των 20-30 επεισοδίων που είχαμε συνηθίσει στις σειρές του σκηνοθέτη, χρόνος ικανός για να μπορέσει να αναπτύξει και να μας γνωρίσει καλύτερα τους χαρακτήρες που βρίσκονται γύρω του.
Εάν υποθέσουμε ότι αυτό το επεισόδιο ήταν πάνω στον Αντώνη και το πρώτο πάνω στην Κλέλια, τότε τα επόμενα θα έχουν δικό τους, ξεχωριστό αφηγητή. Κοινός παρονομαστής όλων ο Ορέστης του Παπακαλιάτη, ωστόσο από διαφορετική οπτική. Ο επόμενος ποιος θα είναι άραγε; Έχουμε και πολλούς χαρακτήρες που χρίζουν εξερεύνησης.
Μας θυμίζει αυτή τη σειρά πάντως.
Όταν σε αναδεικνύουν οι άλλοι
Το «Maestro» ξεκίνησε με ορμή ανοίγοντας από το πρώτο κιόλας επεισόδιο πολλά μέτωπα. Από τον κομπιναδόρο και διπρόσωπο Φάνη (Φάνης Μουρατίδης) και τις βρωμοδουλειές του, την ιδιαίτερη σχέση του με τη σύζυγό του Σοφία (Μαρίσα Τριανταφύλλου), τον πληγωμένο γιατρό Μιχάλη (Αντίνοος Αλμπάνης) που είχε σχέση με τη Σοφία, την κυρία Μαρία (Μαρία Καβογιάννη) και την Χάρις (Χάρις Αλεξίου) που όσο περνάνε τα επεισόδια θα ρυθμίζουν όσο και περισσότερο την πλοκή, τους «μπερδεμένους» νέους Αντώνη (Ορέστης Χαλκιάς) και Σπύρο (Γιώργος Μπένος), ενώ μην ξεχνάμε και το βασικό ειδύλλιο που ξεκίνησε στο παρελθόν και εξελίσσεται σε τραμ που ψάχνει τις ράγες του, μεταξύ Ορέστη (Χριστόφορος Παπακαλιάτης) και Κλέλιας (Κλέλια Ανδριολάτου).
Εμείς πάθαμε ένα Deja Vu εποχών «Ντόλτσε Βίτα» με Παπακαλιάτη και Καβογιάννη.
Η σειρά έχει πολύ ζουμί και με μόλις 9 επεισόδια είμαστε βέβαιοι ότι κάθε μας Πέμπτη θα έχει αρκετή συγκίνηση και μπόλικη αποκάλυψη. Το θέμα είναι όμως ότι ο Παπακαλιάτης έχει αλλάξει λίγο ρότα και τρόπο αφήγησης του story, δεν βάζει τον εαυτό του στο επίκεντρο αλλά αφήνει τους υπόλοιπους να τον τοποθετούν εκεί και να τον αναδεικνύουν.
Δεν έχει την περισσότερη ώρα μπροστά στην κάμερα, ούτε και τα περισσότερα λόγια (τουλάχιστον μέχρι στιγμής), αλλά αυτό είναι ίσως και ένα από τα βασικά συστατικά που κάνουν αυτή τη σειρά να ξεχωρίζει για το storytelling της. Δεν χρειάζεται να πρωταγωνιστεί για να ξεχωρίζει, αλλά αφήνει την πλοκή και το cast να αναδεικνύεται, εξελίσσοντας παράλληλα και τον ίδιο.Ένας τρόπος για να μεγαλώσει το μυστήριο γύρω από τον Ορέστη, ειδικά από τη στιγμή που και αυτός έχει όπως είδαμε τελικά αίμα στα χέρια του.
Η Πέμπτη 27 Οκτωβρίου μοιάζει πολύ μακρινή αυτή τη στιγμή, αλλά τι να κάνουμε, αναγκαστικά θα περιμένουμε για το τρίτο επεισόδιο του «Maestro».
