Ναι η ταινία είναι από το 2014. Κι όμως ακόμη και σήμερα και μάλλον για πάντα, αυτό το έπος θα εξηγεί γιατί κάθε τι που κάνουμε χρειάζεται σκληρή εξάσκηση και κανένα έλεος όσο αφορά τη σωματική μας κατάσταση.
O 19χρονος Άντριου είναι ένας ταλαντούχος ντράμερ, ένας από τους καλύτερους σπουδαστές στο «Shaffer Conservatory» της Νέας Υόρκης. Αυτό που μισεί είναι η μετριότητα και κάπου εκεί θα τα βρει με τον προσωπικό του μέντορα και μάλλον ψυχολογικό τύραννο που υποδύεται ο Simmons.
Πεισματάρης και φιλόδοξος, στα όρια του αλαζονικού, ο Άντριου ονειρεύεται μεγάλα, τεράστια κατορθώματα: δε θα συμβιβαστεί με την μετριότητα, όπως ο καθηγητής Γυμνασίου φιλόλογος πατέρας του. Θέλει να γίνει ο καλύτερος ντράμερ που έχει ποτέ υπάρξει στην ιστορία της μουσικής τζαζ. Και για όσους γνωρίζουν από τζαζ, ναι είναι ό,τι πιο δύσκολο να παίξεις στα τύμπανα. Θέλει πραγματικά να ματώσεις τα τύμπανα, κάτι που συμβαίνει συχνά στην ταινία στην κυριολεξία.
Ο Άντριου δεν επιθυμεί μια μικροαστική δήθεν καριέρα, όπως τα κομπασμένα ξαδέλφια του. Ναι αυτό είναι κάτι που μπορεί να φαίνεται υπερβολικό αλλά τελικά για κάθε μουσικό πρέπει να ισχύει και μάλλον όχι μόνο για κάθε μουσικό αλλά και για κάθε επαγγελματία. Η ταινία είναι ένα μάθημα για το πώς μπορούμε να αποφύγουμε την βαρετή μετριότητα, κάτι βέβαια που έχει τρομερό αντίκτυπο στην ψυχολογική μας ζωή αλλά και στην σωματική. Πόνος και πάλι πόνος. Κάποιοι λένε πως ο πόνος μπορεί να είναι και σαν ναρκωτικό, έτσι κι εδώ ο Άντριου «την ακούει» με τον πόνο που ο δάσκαλος του του προκαλεί.
Εκείνος είναι καλλιτέχνης. Θα γίνει ο καλύτερος. Θα γράψει ιστορία. Θα δουλέψει σκληρά και θα κερδίσει μία θέση στην ορχήστρα του Τέρενς Φλέτσερ - του διαβόητου μαέστρου της τζαζ, του καθηγητή που όλοι στη σχολή σέβονται και τρέμουν ταυτόχρονα. Ο Φλέτσερ είναι ένα είδος Χίτλερ του πενταγράμμου. Είναι κακότροπος, προσβλητικός, απαιτητικός σε σημείο αηδίας. Πραγματικά βλέπεις το τι κάνει στους μαθητές του και τους λυπάσαι, θέλεις να μπεις μέσα στην οθόνη και να τον πλακώσεις στο ξύλο.
Αν σε επιλέξει ο Φλέτσερ, αν αντέξεις τα καψόνια και τη σκληρή του αγάπη, τότε ένας μεγάλος δρόμος ανοίγεται μπροστά σου. Από την άλλη όμως έτσι δεν είναι η ζωή του κάθε μεγάλου καλλιτέχνη; Ψυχολογικό ράκος, σωματικό ερείπιο, από την άλλη όμως πρώτος σε όλα, πραγματικά ο Άντριου ματώνει τη φανέλα κανονικά.
Ο Άντριου αισθάνεται ανίκητος, δυνατός. Κι ο Φλέτσερ όντως τον επιλέγει. Πρόσεξε τι εύχεσαι λένε οι σοφοί αυτού του κόσμου. Γιατί ο δρόμος προς την επιτυχία είναι στρωμένος με αίμα, δάκρυα και ιδρώτα. Κυριολεκτικά.
Εγώ προσωπικά που παίζω ντραμς το βρήκα εκπληκτικό το πόσο ακριβές είναι το συναίσθημα της ταινίας. Ο πόνος τεράστιος αλλά και η ψυχολογική προσπάθεια. Ο Simmons που υποδύεται τον Φλέτσερ είναι κάτι παραπάνω από καλός, σίγουρα δικαιολογείται και το Όσκαρ, κάτι που πραγματικά έρχεται όμως σε δεύτερη μοίρα. Το Όσκαρ είναι απλά μηδαμινό σε αυτό που θέλει να πει η ταινία στην καρδιά του κάθε μουσικού ή καλλιτέχνη εκεί έξω.
Αν δεν ματώσεις, δεν πρόκειται να σου χαριστεί τίποτα. Αν δεν πονέσεις, αν δεν σπάσεις κόκαλα, αν δεν ξεκουρδίσεις την ψυχική σου υγεία, τότε τίποτα απολύτως δεν πρόκειται να κάνεις, θα παραμένεις για πάντα βυθισμένος σε μία ανιαρή μετριότητα. Το μήνυμα αυτό είναι. Όποιος τολμάει και δεν λυπάται τον εαυτό του, αυτός κατακτά την κορυφή και φτάνει στο άκρο της δημιουργίας.
Δες σκηνές από το Whiplash εδώ:
