Τα τσακάλια του HBO βλέπουν μπροστά και ξέρουν ότι δεν θα τρώνε για πάντα με χρυσά κουτάλια χάρη στον John Snow, τον Tyrion και την Καλίσι τη θυελλογέννητη την άκαφτη την καταλύτρια των αλυσίδων τη μητέρα των δράκων και της πολυλογίας. Πρέπει να έχει χτιστεί ένας καινούριος μύθος όταν το Game of Thrones κατεβάσει αυλαία σε δυο χρόνια, κι επειδή το HBO χτίζει μύθους like a boss, το sci-fi-κάτι-σαν-western Westworld με 4 μόλις επεισόδια on air μας έχει ήδη αφήσει τόσο άφωνους που χτυπάμε tattoo το “W” στον σβέρκο για πάρτη του.
Ο Jonathan Nolan (αδερφός του άλλου Nolan) και η Lisa Joy διασκεύασαν στο πιο... ξεχειλωμένο του, ένα cult sci-fi διαμαντάκι του 1973 με το ίδιο όνομα. Το “Westworld” των 70s, σε σενάριο και σκηνοθεσία Michael Crichton (ναι, αυτός που έγραψε το Jurassic Park), τοποθετείται σε ένα amusement park του -μελλοντικού τότε– 1983, όπου μπορείς να ζήσεις σε περασμένες εποχές όπως η αρχαία Ρώμη ή η άγρια δύση και να κάνεις κυριολεκτικά ό,τι θέλεις: από το να περιφέρεσαι ασκόπως μέχρι βιασμό ή φόνο, καθώς τα αληθοφανέστατα ανθρωπόμορφα ρομπότ που «εργάζονται» στο πάρκο είναι ακίνδυνα και έχουν ως μόνο σκοπό την εξυπηρέτηση των πελατών. Ώσπου –guess what– κάτι πάει στραβά και τα ρομπότ επαναστατούν.
Η θεματική «το πάρκο χαλάει αλλά τα κέρδη προηγούνται», που αποτέλεσε και τη ραχοκοκαλιά του Jurassic Park, μπαίνει λίγο στην άκρη καθώς οι Nolan και Joy επικεντρώνονται σε κάτι πιο juicy: τα όρια της τεχνητής νοημοσύνης και οι ηθικοί φραγμοί –ή η έλλειψη αυτών– απέναντί της. Αισθάνεται ένα ρομπότ πόνο ή θλίψη; Θεωρείται φόνος αν σκοτώσεις κάτι με (έστω) τεχνητή συνείδηση ή δεν διαφέρει από το να αρχίσεις το πλυντήριο στις κλωτσιές επειδή χάνει νερά; Έχουν δικαίωμα οι μηχανές στην ελευθερία ή απλώς κόλλησαν κάνα bug; Αν αυτές οι φιλοσοφίες σου θυμίζουν κάτι, ναι, οι δημιουργοί έχουν ήδη παραδεχτεί ότι επηρεάζονται από την καλύτερη sci-fi ταινία όλων των εποχών, το Blade Runner, το οποίο με τη σειρά του σίγουρα τσίμπησε ιδέες από το Westworld του Crichton.
Αλλά επειδή καλύτερα αυτά τα ερωτήματα να μας απασχολήσουν κάνα βράδυ με κρασί, μπουρνούζι και μπλαζέ ύφος, πάμε στο δια ταύτα: η σειρά σκίζει! Το HBO έχει πάρει πολύ στα σοβαρά τη διαχρονικότητα των προϊόντων του και στήνει το επόμενο hit του με τα καλύτερα υλικά.
To cast είναι πρωτοκλασάτο. Το δίδυμο Jeffrey Wright και Anthony Hopkins έχει απίστευτη χημεία και δεν θα ανοιγοκλείναμε μάτι ακόμα κι αν συζητούσαν χαμηλόφωνα για ένα τετράωρο. Στον κυνικό μονόλογο του Hopkins στο τέλος του 3ου επεισοδίου ανατριχιάζουν και τα μπετά. Η Evan Rachel Wood είναι μια κούκλα, αλλά αυτό περνάει σε δεύτερη μοίρα καθώς έχει χωνέψει τόσο πολύ τον ρόλο της που πραγματικά πείθει ότι είναι ψεύτικη (παραμένουμε στην spoiler-free zone, η Dolores είναι ρομπότ και μη γκρινιάζεις, είναι το πρώτο που μαθαίνουμε στη σειρά). Ο James Marsden κρατάει ρόλο που σίγουρα θα αποδειχθεί κλειδί κι επίσης μάλλον είναι βρυκόλακας γιατί παραμένει ολόιδιος από το πρώτο X-Men του 2000. Πάνω από όλους, ο Ed Harris σε δεύτερο (όσον αφορά τον μέχρι τώρα on screen χρόνο) ρόλο είναι ο Απόλυτος Κακός που χρειάζεται μια HBO σειρά, ένα καθίκι ικανό για τα πάντα που όταν (και αν) πεθάνει θα στηθεί φιέστα ανάλογη με τα μέχρι πρωίας πάρτυ που κάναμε όταν πέθανε ο King Joffrey.
Επίσης, υπάρχει σχέδιο. Χρέη executive producer εκτελεί ο JJ Abrams κι αν αυτό δημιουργεί συνειρμούς Lost για την πιθανότητα ενός εξοργιστικά άστοχου και πρόχειρου φινάλε, ο Marsden σε συνέντευξή του ξεκαθάρισε ότι οι δημιουργοί ετοίμασαν εξ αρχής ένα πλάνο 5-6 χρόνων με αρχή, μέση και τέλος. Άρα υποτίθεται πως ό,τι βλέπουμε ως τώρα οδηγείται σε ένα προκαθορισμένο φινάλε ανεπηρέαστο από τις συμπάθειες/αντιπάθειες του κοινού, τις fan theories που γεμίζουν το internet ή τις βαριεστημένες εμπνεύσεις του κάθε σεναριογράφου που βλέπει τα deadlines σαν άλλα τρένα να περνούν. Το HBO δεν πετάει στο κουτουρού τα σχεδόν 10 εκατομμύρια δολάρια ανά επεισόδιο.
Τα υπόλοιπα «τυράκια» για μια εκ των προτέρων πετυχημένη σειρά είναι εδώ. Το εξωφρενικό budget είναι εμφανές στο κάθε καρέ. Το soundtrack μετράει ήδη άπειρα shares, με το western-instrumental «Paint It Black» να γονατίζει το YouTube και μάλλον να κερδίζει στα σημεία το κολλητικό theme των τίτλων αρχής (επίσης λίγοι αντιλήφθηκαν την piano version του «Black Hole Sun» των Soundgarden στο πρώτο επεισόδιο). Η απεικόνιση της βίας δεν τσιγγουνεύεται τίποτα, άλλωστε μιλάμε για μια σειρά που εξετάζει το βαθμό κατά τον οποίο οι πάντες είναι εν δυνάμει κωλόπαιδα, βιαστές και δολοφόνοι κάτω από ευνοϊκές συνθήκες, και κάτι τέτοιο δεν χρειάζεται PG-13 εμπορικές ευκολίες αλλά καντάρια αίματος να ρέουν μέχρι το κορίτσι σου να πει «ίου» και να κρυφτεί πίσω από το μαξιλάρι.
Πρόσφατα leak-αρε κι ένα συμβόλαιο κομπάρσων της σειράς, όπου στους όρους περιλαμβάνονται οι γυμνές σκηνές, η πιθανότητα κανονικού σεξ στο γύρισμα κι άλλα τέτοια όμορφα. Ετοιμαστείτε για πολύ controversial υλικό στο μέλλον, με τους politically correct μπάτσους να λυσσάνε.
Ή μπορεί απλά η σειρά να ξεφουσκώσει σαν το Pokemon Go κι αυτό το άρθρο να μνημονεύεται σαν η πιο fail πρόβλεψη μετά τα πρωτοσέλιδα της Ελεύθερης Ώρας. Μέχρι στιγμής πάντως το feedback δείχνει ότι χτίζεται ένα φαινόμενο, ίσως όχι όσο το πιο pop-friendly Game of Thrones αλλά ας αφήσουμε τις συγκρίσεις και τη στατιστική για τους λογιστές. Το πρώτο επεισόδιο του Westworld χτύπησε τα καλύτερα νούμερα πρεμιέρας που έχει δει το HBO από το άνοιγμα του True Detective. Σαφώς υπάρχουν κοιλιές κι ελαττώματα, αλλά στην μέχρι τώρα αρένα των «κινηματογραφικών» τηλεοπτικών σειρών, το Westworld δείχνει να μονοπωλεί τον τίτλο του franchise για το οποίο στο μέλλον θα παίζουμε μέχρι και ξύλο για χάρη του.
