*Το κείμενο που θα διαβάσετε έχει δημοσιευτεί στη σημερινή (11/02/2019) εφημερίδα «ΠΡΑΣΙΝΗ» και μεταφέρεται αυτούσιο.
Τον Απρίλιο του 2015, το Νεπάλ χτυπήθηκε από σεισμό 7,9 ρίχτερ, έναν από τους πιο καταστροφικούς σεισμούς στην ιστορία της ανθρωπότητας, τον οποίο τότε οι σεισμολόγοι χαρακτήριζαν ως «800 φορές πιο ισχυρό από την έκρηξη στη Χιροσίμα». Εκείνος ο κοσμογονικός σεισμός καθώς και η σειρά πολλών ακόμα ισχυρών μετασεισμών είχαν τραγικό απολογισμό 8.500 και πλέον νεκρών αλλά και την καταστροφή πάνω από μισό εκατομμύριο σπιτιών. Έκτοτε, η κοινωνία του Νεπάλ προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της, να ανασυνταχθεί, να ανοικοδομηθεί, με την ανέγερση νέων σχολείων και νοσοκομείων σε μία απέλπιδα προσπάθεια να επιστρέψουν σε μία φυσιολογική καθημερινότητα και σε βιώσιμες συνθήκες διαβίωσης.
Τα αποτελέσματα μετά από τρία χρόνια αδιάκοπου αγώνα να αλλάξει το απόκοσμο θέαμα του 2015 έμοιαζε παρήγορο και δημιούργησε μία κάπως πιο ήπια εικόνα στα μάτια ενός ανήλικου παιδιού που θέλει να… αλλάξει τον κόσμο.
Δείτε τις φωτογραφίες που ακολουθούν στο παρακάτω άλμπουμ:
Ταξίδι… ζωής!
Πρόκειται για έναν νεαρό Έλληνα, τον 15χρονο Κωνσταντίνο Μπαρμπούρη, έναν άριστο μαθητή της Α’ λυκείου (μιλά τέσσερις γλώσσες, Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Κινέζικα), ο οποίος τον περασμένο Δεκέμβρη ταξίδεψε μαζί με τον πατέρα του στο Νεπάλ και έμεινε για μία εβδομάδα στην πόλη Ποκάρα. Γέμισε τις αποσκευές του με ρούχα του Παναθηναϊκού (και άλλα), αφήνοντας αρκετό χώρο για την ευαισθησία και την ευαισθητοποίησή του, μαζί και το πάθος του για ανθρωπιστική δράση. Στο διάστημα παραμονής του στην Ποκάρα, βρισκόταν καθημερινά (από τις 10 το πρωί ως τις 4 το απόγευμα) σε δύο σχολεία της περιοχής, παραδίδοντας μαθήματα στους μαθητές διαφορετικών ηλικιών, σε μία προσπάθεια, πέρα από υλικά αγαθά, να προσφέρει γνώσει, να διαδώσει τα ελληνικά ιδεώδη, τις αξίες του σχολείου και φυσικά το αθλητικό πνεύμα της ομάδας που υποστηρίζει, του Παναθηναϊκού.
«Βοήθησα όσο μπορούσα από την πλευρά μου τις ημέρες που πέρασα κοντά στους συνανθρώπους μου και μαθητές από διάφορες ηλικίες. Τους έκανα μαθήματα αγγλικών και μαθηματικών, ενώ τους μίλησα και για την αρχαία Ελλάδα. Επίσης, συμμετείχα στον σχηματισμό του website του σχολείου εκεί. Παράλληλα, έκανα γνωστή την ιστορία της ομάδας μου, του Παναθηναϊκού που θεωρώ ότι είναι το μεγαλύτερο μπασκετικό κλαμπ στην Ευρώπη. Τους μίλησα για την ομάδα, την ιστορία της και για το ίνδαλμά μου, τον Δημήτρη Διαμαντιδη», μάς λέει ο μικρός Κωνσταντίνος για την εμπειρία που είχε στο Νεπάλ, εκμυστηρευόμενός μας και το όραμά του: «Αισθάνομαι την υποχρέωση να βοηθήσω αυτά τα παιδιά. Θέλω να ξαναπάω εκεί, να τους δώσω και άλλα ρούχα και μακάρι να υπάρχει ευαισθητοποίηση και από άλλο κόσμο, αφού είναι απαραίτητα για την καλύτερη διαβίωσή τους. Πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε».
Το ερέθισμα που τον έστειλε στο Νεπάλ
Ο μεγαλύτερος σεισμός που έγινε στο Νεπάλ, τον Απρίλιο του 2015, δεν έγινε μία… οποιαδήποτε, μία τυχαία μέρα για τον Κωνσταντίνο. Ήταν ανήμερα των γενεθλίων του, στις 25 του μήνα και αυτό ήταν κάτι που τον άγγιξε ακόμα περισσότερο και τον ώθησε σε αυτό το ανθρωπιστικό ταξίδι. Έτσι, ήρθε σε επαφή με τον δάσκαλο του σχολείου, τον κ. Πρεμ, ο οποίος ακολούθως τους έφερε σε επαφή με σχολεία, ενώ στο τέλος αυτής της ενέργειας, ακόμα και εκείνος βρέθηκε να έχει το δικό του κασκόλ του Παναθηναϊκού, το οποίο και φορά πηγαίνοντας κάθε πρωί στο σχολείο (τους το έστειλε και φωτογραφία φορώντας το και γράφοντάς τους: «Στον δρόμο για το σχολείο με το αγαπημένο μου κασκόλ»).
Μεγαλύτερο δώρο, το χαμόγελό τους!
Ποια ήταν, όμως, η αντίδραση των μαθητών στην ενέργεια, στα μαθήματα και στα δώρα του Κωνσταντίνου; «Με το που με είδαν, τους φαινόμουν διαφορετικός. Τους άρεσε που κάποιος προσπαθεί να τους βοηθήσει. Φαινόταν στα πρόσωπά τους. Είχαν πολλή θέληση και παρά τη δύσκολη καθημερινότητα που αντιμετωπίζουν προσπαθούσαν να καταλάβουν τι τους λέω και συμμετείχαν στο μάθημα, παρά το γεγονός ότι δεν έχουν επαρκή βιβλία. Η καλύτερη στιγμή ήταν την τελευταία μέρα, όταν μίλησα μπροστά σε 550 παιδιά. Ήταν συγκινητικό, αφού όλα με κοιτούσαν προσεκτικά και με χειροκρότησαν», λέει ο 15χρονος που μάς μεταφέρει και τις δυσχέρειες και κακουχίες, οι οποίες φυσικά έχουν αντίκτυπο και στην παιδεία: «Τα σχολεία τους δεν είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Αυτό που ήμουν εγώ ήταν κάπως καλύτερο από τα άλλα, ωστόσο υπάρχει πρόβλημα υποδομών. Γι’ αυτό και χρειάζεται να δώσουμε και άλλα ρούχα. Όχι λεφτά, αλλά ρούχα».
Το μεγαλείο της… ομάδας του!
Και γιατί ρούχα του Παναθηναϊκού; «Είμαι Παναθηναϊκός από μικρό παιδί. Είναι κάτι πολύ προσωπικό η αγάπη για την ομάδα μου», μας λέει και γίνεται αντιληπτή η χαρά του Κωνσταντίνου όταν είδε ότι κάποια παιδιά στο Νεπάλ γνώριζαν τον Παναθηναϊκό! «Όταν μίλησα για τον Παναθηναϊκό, υπήρχαν διευθυντές στα σχολεία αλλά και κάποιοι μαθητές που τον γνώριζαν. Χάρηκα πάρα πολύ αλλά και οι ίδιοι έδειξαν τον ενθουσιασμό τους που τους μιλούσα για μία μεγάλη ομάδα και μάλιστα τους έδωσα και ρουχισμό της! Σκεφτείτε, ότι εδώ δραστηριοποιείται και η Λίβερπουλ αλλά πολλοί δεν την ξέρουν».
