Ο Μπραντ Πιτ γεννήθηκε το 1963, κάτι που πάει να πει ότι σήμερα είναι αισίως 53 ετών. Εμείς, από μικρή ηλικία, του είχαμε βαθιά συμπάθεια, πρωταγωνίστησε άλλωστε σε ταινίες που «λιώναμε» ξανά και ξανά. Ήταν ο «δαιμονικός» εαυτός του Tyler Durden στο Fight Club (1999), τσαλάκωνε την εικόνα του στην «Αρπαχτή» (2000) του Γκάι Ρίτσι και μετά γινότανε η επιτομή του cool στη σειρά ταινιών “Ocean’s Eleven”. Λίγο καιρό πιο πριν, τότε που μας πρωτοσυστηνότανε, κέρδιζε βραβείο δεύτερου ρόλου, στις Χρυσές Σφαίρες του 1996, για την ερμηνεία του στους «12 Πίθηκους» του Τέρι Γκίλιαμ.
Αυτά σχετικά με την αγάπη μας στην υποκριτική του και στους ρόλους που ενσάρκωνε. Γιατί από πλευράς εμφάνισης και στυλ ήταν από εκείνους τους αψεγάδιαστους τύπους που δε ζηλεύεις, ούτε μισείς (στα κρυφά). Αντίθετα απλά παραδέχεσαι το πόσο «μπροστά» είναι και κοιτάς, προσεκτικά, για να «τσιμπήσεις» μερικά τρικ από το «οπλοστάσιο» τους. Ναι, ΟΚ, προφανώς τη φυσική ομορφιά του Μπραντ είναι κάτι που δύσκολα μπορείς να ακολουθήσεις. Μπορούσες όμως πάντα να μάθεις από το στυλ του: άψογο κούρεμα δίχως στυλιστικές υπερβολές (συνήθως), ρούχα που δεν κραύγαζαν «κοίτα με» (δεν χρειάζεται όταν πατάς γερά στα πόδια σου), χιούμορ και σκληράδα στο βλέμμα εναλλάξ ανάλογα με το πως επιβάλλουν οι περιστάσεις. Και κάτι ακόμα, πολύ σημαντικό: ήταν και παραμένει ο αγαπημένος των γυναικών χωρίς να προκαλεί τους υπόλοιπους άντρες και να ποζάρει υπερβολικά (βλέπε Κριστιάνο Ρονάλντο). Είναι, τελικά, αυτό που θα λέγαμε πρότυπο. Ο μάγκας που θα χαιρόσουν να είναι στην παρέα σου. Και όχι ο σπαστικός «ομορφούλης πέφτουλας» που την «έχει δει» παραπάνω από όσο αντέχουν τα κυβικά του.
Ο Μπράντ Πιτ ήταν πρότυπο στυλ στα 20 και στα 30 του. Και παραμένει τέτοιο ακόμη και σήμερα. Μετά από 25 χρόνια καριέρας, μετά από άπειρες επιτυχίες, εμπορικές και καλλιτεχνικές, μετά από ένα κάρο ρόλους στους οποίους τσαλακώθηκε. Μετά από χρόνια που στο κατόπι του τρέχανε οι παπαράτσι σαν να ήτανε αδέσποτα σκυλιά. Μετά από ένα κάρο δημοσιεύματα απόλυτης επιτυχίας για το ωραιότερο ζευγάρι στον κόσμο, τους «Μπραντζελίνα». Και μετά από τους τελευταίους μήνες όπου τα media έχουν πέσει να τον φάνε. Από τη στιγμή της ανακοίνωσης του χωρισμού του με την Αντζελίνα Τζολί μέχρι σήμερα έχουν γραφτεί τα μύρια όσα για αυτόν. Εκείνος είναι η αίτια για την καταστροφή του ονείρου. Διότι ως γνωστόν σε έναν χωρισμό πάντα φταίει ο άντρας –άσχετα αν κεράτωσε ή τον κεράτωσαν. Εκείνος είναι η πηγή του κακού: είτε γιατί άρχισε να «δείχνει αλλού το ενδιαφέρον του» είτε γιατί άρχισε να γίνεται αδιάφορος. Κοινώς lose-lose situation για να παραφραστεί το γνωστό ρητό.
Ο Μπραντ είναι όμως ακόμα εδώ. Είναι ακόμα ακμαίος (όπως δείχνει), είναι ακόμα ο μάγκας της παρέας που γλύτωσε από τα χειρότερα. Είναι εκείνος ο άντρας που οι εμπειρίες του αντί να τον σκοτώσουν τον έκαναν πιο δυνατό. Και είναι ωραίο να βλέπει κανείς το πόσο λίγο άλλαξε από το 1996 μέχρι σήμερα. Είναι απολαυστικό να βλέπεις να τον αποθεώνουν φίλοι-ηθοποιοί (όπως ο Ματ Ντέιμον) κατά την είσοδο του στη σκηνή, μοιάζει σα να του λένε «Καλώς ήρθες πίσω φίλε, γερός και δυνατός, σε περιμέναμε καιρό». Είναι, τελικά, η μεγαλύτερη επιβράβευση –και επιβεβαίωση.
