Άλλη μία αλλαγή χρόνου σε βρήκε σπίτι σου, μόνο, στον καναπέ, με κουβερτούλα μέχρι τη μέση, παντοφλάκια-σκυλάκια στα πόδια, γυρισμένο σε κλίση 45 μοιρών προς την τηλεόραση, με τηλεκοντρόλ μετέωρο στις άκρες των δαχτύλων του ενός χεριού και κινητό σφιχτά κρατημένο στην παλάμη του άλλου.
Η αλλαγή στα κανάλια με το αριστερό, το κακό σου χέρι, γίνεται το ίδιο μηχανικά, αυτόματα, αδιάφορα, όσο το σκρολάρισμα στις αρχικές σελίδες του Instagram και του Facebook με το δεξί. Έχεις ακούσει λίγο από κάθε πρόγραμμα: της Κατερίνας Κούκα, του Μακεδόνα, της Ασλανίδου, του Πλούταρχου που παίζουν σε ένα ρεσιτάλ πρωτοτυπίας από ιδιωτικά και κρατικά κανάλια. Έχεις αρχίσει να νιώθεις ότι ο πρώτος ύπνος του 2019 είναι κοντά, γι' αυτό και επιλέγεις να τον μπουστάρεις, γυρνώντας σε κάτι πιο ποιοτικό: Όπερα στην ΕΡΤ3.
Έχεις δημιουργήσει το ιδανικό περιβάλλον, έτσι όπως το ονειρευόσουν για μία τέτοια μέρα και κάθε τέτοια μέρα, όπου μέσα σου ξυπνούν τα πιο άγρια αγοραφοβικά ένστικτα εναντίον της ανθρωπότητας. Το έχεις αναγάγει σε τέταρτο νόμο του Νεύτωνα για τη «βαρύτητα» της συγκεκριμένης βραδιάς, ξεκαθαρίζοντας σε κάθε φίλο ότι «εγώ Παραμονή Πρωτοχρονιάς ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΩ».
Κι έχεις λόγο που δεν βγαίνεις...
Όταν καλείσαι να δικαιολογήσεις τη θέση σου, ισχυρίζεσαι το σοσιαλμιντιακά αποστειρωμένο, το social way, ή social waste μοντέλο διασκέδασης. Αυτό που βρίσκει τα κέντρα διασκέδασης φίσκα, με μία νοητή φωτεινή επιγραφή να επιτάσσει, όχι τη διασκέδαση, τον χορό και την καλή παρέα, αλλά τον κοινόχρηστο, τον εμμονικό διατυμπανισμό τους, με το πρόσταγμα της εποχής να σου φωνάζει: «Μοιράσου το ΤΩΡΑ!».
Είσαι από αυτούς που και φέτος είπαν «ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω».
Την ώρα που βιολιά και άρπες χαϊδεύουν τα αυτιά σου και βαραίνουν τα μάτια σου, υποκύπτεις στο κάλεσμα των ομόκεντρων Ινσταγκραμικών κύκλων που περιστρέφονται γύρω από την προσωπική στιγμή του καθενός και τον τρόπο που επέλεξε να αλλάξει χρόνο, κρύβοντας ένα στόρι, την οποία και θα ξεπετάξουν όταν το άγγιγμα του χεριού σου το ζητήσει.
Πέφτεις στη λούπα και άξαφνα, οι βελούδινες ορχηστρικές μελωδίες μπλέκονται σε έναν μουσικό αχταρμά μαζί με γυναικείες (συνήθως) τσιρίδες, που σαν όχλος μπροστά στην κάμερα ουρλιάζουν ένα λαϊκό άσμα και σου θυμίζουν γιατί αποφάσισες να μείνεις μέσα. Έλα, όμως, που ο μαζοχισμός έχει ήδη προλάβει να εισβάλει μέσα σου, η περιέργεια και η νιρβάνα σου κλυδωνίζονται και ένας τυφώνας από ινσταγκραμικές ιστοριούλες, άρα και πολλές διαφορετικές τέτοιες τσιρίδες επιτίθενται στα τύμπανά σου.
Όχλος από γυναικείες (να το επαναλάβουμε, ΣΥΝΗΘΩΣ) παρέες, που αντί να παρτάρουν για την παρτάρα τους, στήνονται μπροστά στο κινητό, αγκαλιάζονται όπως οι ποδοσφαιριστές που δίνουν όρκο νίκης και πηγαίνουν πέρα-δώθε, δεξιά-αριστερά και διαγωνίζονται για την μεγαλύτερη και πιο φάλτσα τσιρίδα, αλλά και για την φατσούλα που θα κολλήσει πιο κοντά στην κάμερα. Το νιώθουν. Ξέρουν ότι ένα Story διαρκεί μέχρι 15 δευτερόλεπτα. Και είναι τα 15 πιο σημαντικά δευτερόλεπτα της βραδιάς τους. Αυτά και οι επόμενες 24 ώρες scouting για τον αριθμό των ατόμων που το μπάνισαν.
Πέντε τέτοια τραγούδια κατέλαβαν τα Insta-Stories φέτος και βομβάρδισαν την Πρωτοχρονιά μας.
Αν το έζησες κι εσύ, σε προσκαλούμε να μας πεις με ποια από αυτές τις τσιρίδες τσουτσούριασαν περισσότερο τα αυτιά σου φέτος στις γιορτές:
