Μπορεί να έχουν περάσει τα χρόνια, αλλά θα θυμάσαι και εσύ πως μία μέρα σαν τη σημερινή, σήκωνε ολόκληρη προετοιμασία στο σχολείο. Κυρίως, στο γνωστό σε όλους «βήμα» ώστε να προετοιμαστούμε για την παρέλαση. Σημαιοφόροι και παραστάτες, διμοιρίτες και ταμπελοφόροι, ετοιμαζόντουσαν για να κάνουν εντύπωση στα γκομενάκια στους γονείς και τους επισήμους. Πέρα από αυτούς, όμως, μία είναι η διαχωριστική γραμμή που έτεμνε οριζόντια τους συμμετέχοντες στην παρέλαση: ΤΟ ΥΨΟΣ.
Οι μεν ψηλοί στη μόστρα, καμαρωτοί και αγέρωχοι, οι κοντοί στην αφάνεια, έκλειναν το σύνολο της παρουσίας περνώντας τις περισσότερες φορές απαρατήρητοι. Ένα ψηλός και ένας κοντός (συντάκτες μας, καλά παιδιά) θυμήθηκαν εκείνες τις ημέρες για να καταλήξουν σε ένα συμπέρασμα: Είναι πάντα η σειρά που κάνει την διαφορά.
Εμπροσθοφυλακή και λαμπάδα ο Χρήστος Κάβουρας
Έχεις βρεθεί ποτέ πρώτη θέση σε παρέλαση; Αν ναι, ξέρεις πώς νιώθω. Την πρώτη φορά είσαι γεμάτος υπερηφάνεια, τη δεύτερη θέλεις και δεν θέλεις και την τρίτη λυγίζεις γόνατα μπας και διαλέξουν κάναν άλλον που θα φαίνεται ψηλότερος. Όπως έκανα χρόνια αργότερα στο στρατό για να μην με πάρουν εύζωνα, το ίδιο πήγα να κάνω και στην παρέλαση της Γ’ Λυκείου. Χωρίς τύχη ωστόσο. Δεν λέω ότι έχω κάνα μπόι σαν του Βαϊμάκη αλλά το 1,88 δεν μου αφήνει περιθώρια να κρυφτώ. Όχι επειδή δεν ήθελα να φαίνομαι, άλλο ήταν το θέμα μου...
Όπως λέει και ο Κωστής παρακάτω, στην παρέλαση όλοι κοιτάζουν τους πρώτους. Όχι τους δεύτερους, όχι τους τρίτους, όχι τους έκτους. Τους ΠΡΩΤΟΥΣ. Και πάει στο καλό, αν είσαι πρώτος εσύ θα δώσεις το πρώτο βήμα και οι υπόλοιποι θα σε ακολουθούν σαν πιστό κοπάδι. Αυτοί που προπορεύονται ωστόσο αν είναι κάφροι δεν έχουν κάποιον ακριβώς μπροστά για να κάνουν το καφριλίκι τους. Οι δεύτεροι όμως; Έχουν και παραέχουν. Και στη δικιά μου περίπτωση ποιον είχαν; Εμένα.
Επειδή λοιπόν είχα την γκαντεμιά σε όλα τα χρόνια του Λυκείου να βρίσκεται από πίσω κάφρος κολλητός –ξέρεις εσύ γατάκι- έπρεπε να εκπαιδεύσω τον εαυτό μου να κάνει τα βήματα της παρέλασης απερίσπαστα την ώρα που δεχόμουν καταιγισμό από κουντεπιέ στον πισινό και πατήματα στο πίσω μέρος του παπουτσιού μου. Την πρώτη φορά την πάτησα, την επόμενη εκπαιδεύτηκα, την τελευταία του τράβηξα και ένα πέταλο σαν το άλογο μόλις περάσαμε τους επισήμους.
Το χειροκρότημα εκείνο που ήταν για όλο τον κόσμο, ένιωθα πως ήταν για μένα επειδή ολοκλήρωνα αυτή την ψυχοφθόρο δοκιμασία. Τι τους θέλεις τους εχθρούς όταν έχεις τέτοιους φίλους;.
Πιο τελευταίος από τους τελευταίους ο Κώστας Χρήστου
«Χρήστου! Έλα εδώ τελευταία σειρά. Όχι γωνία, κέντρο σε θέλω...».
Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά κανείς δεν ασχολείται με τους κοντούς στις παρελάσεις. Και σας το λέω από πρώτο χέρι επειδή ήμουν ένας από αυτούς. Το καλό με το να είσαι κοντός στην παρέλαση, είναι ότι δεν ενδιαφέρει απολύτως ΚΑΝΕΝΑΝ η ύπαρξη σου. Είσαι η «ουρά», όχι η πρώτη μούρη όπως τα ψηλά παιδιά που πρέπει να είναι καμαρωτά και να μην καμπουριάζουν. Οπότε μαζί με το ύψος έρχονται και τα αστεία. Αυτά του τύπου «Χρήστου πώς είναι να μαθαίνεις τελευταίος ότι βρέχει;». Μαλάκες.
Αράζαμε πίσω, πιο χύμα και από το κρασί, επειδή ακριβώς γνωρίζαμε πως κανείς δεν θα μας προσέξει. Ούτε οι γυμναστές, ούτε οι επίσημοι, ούτε καν οι ίδιοι οι γονείς (εκτός από τους δικούς μας). Και δεν το λέω με παράπονο, αλήθεια. Απλά κανείς δεν έδινε σημασία στις δύο τελευταίες σειρές, οι οποίες επειδή ακριβώς ήταν το «τελείωμα» της παρουσίας του εκάστοτε σχολείου, ήταν σαν παράφωνη μπάντα. Κάποιοι περπατούσαν με τα χέρια στις τσέπες, άλλοι χασμουριόντουσαν, άλλοι χάζευαν στα κινητά στέλνοντας μηνύματα. Αν μπροστά υπήρχε η απόλυτη τάξη, τότε πίσω υπήρχε η απόλυτη καταστροφή από τους τελευταίους των τελευταίων. Το καλύτερο πράγμα που είχες να κάνεις αν ήσουν πολύ κοντός, ήταν να βγάλεις μεγάλο Μ.Ο. ώστε να κερδίσεις μία θέση ως παραστάστης ή, γιατί όχι, ως σημαιοφόρος. Όμως δεν ήμουν ΠΟΤΕ από εκείνους τους κοντούς.
Δεν θα ξεχάσω όμως την πιο επική ξενέρα της ζωής μου, που πιστεύω πως αξίζει να αναφερθεί. Έχεις στο μυαλό σου κάποιες στιγμές πως, ίσως να μην είσαι εσύ αρκετά κοντός, αλλά ότι είναι οι υπόλοιποι αρκετά ψηλοί. Όταν αφήνεις το σχολείο πίσω σου, συνειδητοποιείς πως αφήνεις και τις τελευταίες σειρές της παρέλασης. Όπου δεν θα χρειαστεί να αράζεις περιμένοντας να στοιχηθούν οι πρώτες σειρές, ώσπου να συμπληρώσεις σαν πορδή το σύνολο. Όπου δεν θα είσαι η γωνίτσα του παζλ όπου ακόμη και χωρίς αυτή θα ήταν ευδιάκριτο. Και χαίρεσαι γιατί άφησες πίσω σου αυτές τις καραβανιές. Μέχρι που πας στρατό. Όπου δεν έχει χέρια στις τσέπες, χάζεμα με κινητά και ό,τι να ‘ναι ρούχα. Που στην ορκομωσία οι φαντάροι ξεχωρίζουν και μέχρι και στην παραμικρή ίντσα από τον ώμο τους ενός στον άλλο. Και όπως περπατάς καμαρωτός στην παραλλαγή την ημέρα της ορκομωσίας σου και ακούς από τους κολλητούς «ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΨΑΡΟΥΚΛΑΑΑΑ!», συνειδητοποιείς κάτι πολύ χειρότερο από την ίδια την παρέλαση που καλέστηκες να ξαναζήσεις.
Ότι ΠΑΛΙ, είσαι ο κοντός της τελευταίας σειράς.
