Τα σπάει να είσαι άρρωστος! Εντάξει, δεν τα σπάει ακριβώς, αλλά έχει τα καλά του ρε παιδί μου. Και τώρα που το σκέφτομαι, αν δεν είναι κάτι σοβαρό, αν ο πυρετός δεν σου έχει ψήσει το κεφάλι σε σημείο που βογκάς και φωνάζεις «θέλω να πεθάνω», έχει μόνο καλά. Σιγά, ένας πυρετάκος είναι μωρέ, θα περάσει. Ακόμα και αν αποδείχθηκε τόσο άσπλαχνος και άπονος που σου κατέσρεψε την Πρωτοχρονιά.
Αν βάλεις κάτω τα υπέρ και τα κατά, τότε είναι που θα αρχίσεις να τον εκτιμάς! Μια φορά το χρόνο πρέπει να το περνάς! Οπωσδήποτε! Θα έπρεπε να το λένε οι γιατροί. Να το συνταγογραφούν. Για να θυμάσαι την αξία της Ελληνίδας μάνας. Αλλά και για να ζεις μερικές στιγμές «φθοράς και αφθαρσίας» απολαμβάνοντας όλα τα καλά: Ξάπλα σαν να μην υπάρχει αύριο και άγνοια για τα πάντα πάνω στη γη. Ενώ εσύ σαπίζεις στα παπλώματά σου, η φροντίδα της μάνας σου έχρχεται σε ποσότητες που μετριούνται σε τόνους. Μεταξύ μας, κατά βάθος χαίρεται που είσαι άρρωστος και πλέον σε έχει όλο δικό της να σε κάνει ό,τι θέλει όπως τότε που ήσουν πέντε.
Ξέρω, ξέρω, θα μου πείτε «τι λες ρε; άρρωστος είσαι;». Ναι ρε παιδιά, άρρωστος είμαι! Δύο μέρες τώρα! Και μη μου πει κανείς αυτό το συμπονετικό «κρίμα ρε γαμώτο, χρονιάρες μέρες κι εσύ κρεβατωμένος». Μια χαρά μου ‘κατσε.
Έχω, λοιπόν, δύο μέρες που πληρώνω τις αμαρτίες των Χριστουγέννων. Αλλά τι λέω; Πληρώνω; Τι πληρώνω; Τίποτα δεν πληρώνω! Κανονικά θα έπρεπε όντως να πληρώνω! Σε μετρητά! Τη μάνα μου που με φροντίζει λες και είμαι στο Γενικό Κρατικό! Ή καλύτερα στο Παίδων, γιατί έτσι όπως με κανακεύει, πιο πολύ με παιδάκι μοιάζω.
Έχω, λοιπόν, δύο μέρες τώρα που κάνω ζωάρα! Αν εξαιρέσεις κάτι νεκρά (κυριολεκτικά!) διαστήματα που τρέμω σαν το ψάρι, που νιώθω ότι πάνω στο μέτωπό μου μπορείς να ψήσεις μπριζόλα και υπάρχουν στιγμές που νομίζω ότι περπατάω γυμνός στον Βόρειο Πόλο, μιλάμε για το τέλειο διήμερο. Τα έχω όλα έτοιμα, όλα στο πιάτο, όλα απευθείας στο κρεβάτι μου, το οποίο έχει γίνει το σπίτι μέσα στο σπίτι μου!
Μάλλον κάπως έτσι καταλαβαίνεις ότι είσαι μαμάκιας, και ότι γουστάρεις που είσαι μαμάκιας και το εκμεταλλεύεσαι. Για την ακρίβεια, υπάρχει ένα ντέρμπι ανάμεσα σε εμάς και στη μάνα μας για το ποιος το απολαμβάνει πιο πολύ! Όχι δες το. «Μάνα έχω πυρετό»; Τρέχει η μάνα με το θερμόμετρο και την κομπρέσα.
«Μάνα πείνασα»; Σου φέρνει την κοτόσουπα σε χρόνο dt που νομίζεις ότι την είχε έτοιμη από καιρό… just in case! «Μανά νερό»; Πάρτο! «Μαμά φέρε μου το τηλεκοντρόλ»; Πάρτο κι αυτό! Μαμά τούτο, μαμά τ’ άλλο, μαμά, μαμά, μαμά! Μαμάκια!
Κι η μάνα βέβαια από την άλλη κοιτά να αδράξει την ευκαιρία για να αναβιώσει όλα της τα μητρικά ένστικτα και να ξαναζήσει τις στιγμές που «ήσουνα μικρός μωρέ και σε έκανα ό,τι ήθελα και τώρα μου μεγάλωσες και σε βλέπω κάθε Πάσχα. Αλλά είδες, όταν αρρωσταίνεις μόνο η μάνα μπορεί να σε κάνει καλά! Καμία άλλη! Γιατί σαν τη μάνα τίποτα. Να τα θυμάσ...», έλα μάνα σταμάτα μην το παρακάνουμε κιόλας.
Μέχρι που γίνεσαι καλά, σε σένα λείπει ο πυρετός σου και στη μάνα σου λείπεις εσύ…
Φυσικά, όλα τα παραπάνω αφορούν όλους τους φλώρους που με μερικά δέκατα τρέχουν πίσω από τις μανάδες τους! Εμείς είμαστε μάγκες, δεν χαμπαριάζουμε! Λοιπόν, σας αφήνω τώρα το τσάι μου είναι έτοιμο και θα κρυώσει. Έτσι λέει η μαμά μου.
