Το τσάκωσα στο λαιμό μου, ένα βράδυ, λίγο πριν κοιμηθώ. Το παρατηρούσα ώρα: είχε κάτσει πάνω στο εντομοαπωθητικό που είχα στην πρίζα και με καυλάντιζε ανοιγοκλείνοντας το διακόπτη, προφανώς για να δει αν κοιμάμαι. Έκανα ότι με είχε πάρει ο ύπνος, για να το ξεγελάσω να έρθει κοντά μου. Με πλησίασε σε λειτουργία stealth, κουνώντας τα φτερά του σε υποσυχνότητες που το ανθρώπινο αυτί αδυνατεί κανονικά να αντιληφθεί – την πάτησε όμως, διότι στα αυτιά μου έχω προσαρμόσει ανιχνευτές κουνουποκίνησης, απ’ όσα έχω τραβήξει από τους όμοιούς του τους τελευταίους μήνες.
Την ώρα που προσγειώθηκε θρασύτατα στο λαιμό μου κι ετοίμασε το αποτρόπαιο τρυπάνι του για να μου ρουφήξει το αίμα, έκανα μια αστραπιαία κίνηση – ματ και το φυλάκισα. «Την πάτησες», του είπα. «Τώρα θα πεθάνεις βρυκόλακα από-γνωστή-γερμανική-αλυσίδα-σούπερ-μάρκετ. Έχεις κάποια τελευταία λέξη να πεις»;
Ε: ΕΓΩ
Κ: ΚΟΥΝΟΥΠΙ
Κ – «Έχω μια τελευταία επιθυμία. Να σου πιω το αίμα».
Ε – «Ρε άει φτύσε τα μπούτια σου! Με την επιθυμία θα μείνεις σατανικό πλάσμα. Τι κάνεις εδώ μέσα Σεπτεμβρίου ΓΤΣΣ;»
Κ – «Είμαστε ο χειρότερος εφιάλτης σας. Στοιχειώνουμε τα όνειρά σας, συνουσιάζουμε την ψυχούλα σας και πίνουμε το αίμα σας σταγόνα – σταγόνα. Θα κάνετε τους νεκρούς σε κάτι κάδ…»
Ε – «Καλά, καλά, μας τά’ παν κι άλλοι αυτά. Λοιπόν, σε βαρέθηκα. Ετοιμάσου να πας στην κόλαση, εκεί που θα σε κυνηγάνε για μια αιωνιότητα βάτραχοι τεντώνοντας τις γλωσσάρες τους».
Κ – «Ένα κουνούπι στο χώμα, χιλιάδες στον αγώνα. Και στον αγκώνα σου. Και στη γάμπα σου. Και στο μπράτσο σου. Θα ακούς το βουητό μέσα στ’ αυτί σου και θα κοπανιέσαι σαν βλάκας. Κι εμείς ήδη θα έχουμε πετάξει κάπου αλλού και θα γελάμε με τα χάλια σου».
Ε – «Για μελλοθάνατος, πολύ μεγάλη γλώσσα έχεις. Δεν θα παρακαλέσεις για τη ζωή σου; Δεν θα υποσχεθείς ότι αν σε αφήσω να ζήσεις, εσύ και το συνάφι σου δεν θα ξαναενοχλήσετε;»
Κ – «Μην δίνεις υποσχέσεις που δεν μπορείς να κρατήσεις – έτσι δεν λέτε εσείς τα κατώτερα θηλαστικά;»
Ε – «Ώπα ρε κώνωπα! Εσύ τι είσαι; Καμιά ανώτερη μορφή ζωής; Ένα παράσιτο είσαι που τρέφεται μέσα στη νύχτα, σαν τον κλέφτη, από ανθρώπους που κοιμούνται».
Κ – «Μέσα στη νύχτα; Άκου ανθρωπάκο: σε γαζώνω και μέρα και νύχτα. Και πρωί και απόγευμα. Όταν κοιμάσαι και όταν είσαι ξύπνιος. Και πάνω από τα ρούχα άμα χρειαστεί. Τρυπώνω στο δωμάτιο πριν κλείσεις τη σίτα. Δυο χέρια – τρία πόδια. Πάω πάνω στο φιδάκι και τραβάω τζούρες για να φτιαχτώ. Ξαπλώνω αναπαυτικά πάνω στην ταμπλέτα και λούζομαι με τη σιτρονέλα που υποτίθεται ότι με κρατάει μακριά. Θα είμαι δίπλα σου και το Σεπτέμβρη και το Νοέμβρη και το Φλεβάρη – είμαι all weather. Δεν είμαι απλά ανώτερη μορφή ζωής, ΕΙΜΑΙ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΣΑΣ!
Ε – «Άκου εδώ μωρή ιπτάμενη βδέλλα: ένα τίποτα είσαι. Ένα “φου” σου κάνω και εξαφανίζεσαι. Νομίζεις ότι μπορείς να μου κάνεις κακό; Ένα ενοχλητικό τσίμπημα προκαλείς, βάζω μετά μια αλοιφή και ούτε που νοιάζομαι».
Κ – «Σοβαρά; Τότε γιατί έστησες καραούλι για να με πιάσεις; Γιατί βάζεις ταμπλέτες και σπρέι και φιδάκια; Γιατί σε κόβει κρύος ιδρώτας άμα με νιώσεις στο χώρο; Γιατί τρέχεις και απλώνεις κουνουπιέρες πάνω από την κούνια του μωρού; Άκου φιλαράκο: όχι μόνο μπορώ να σου κάνω κακό, αλλά άμα θέλω μπορώ να φέρω τον ξάδελφό μου να σε δείρει κιόλας!»
Ε – «Τι λες ρε μυγόχεσμα;»
Κ – «Ωωωωω, προσβόλαααααα! Λοιπόν, κάτσε καλά, μην ρίξω σύρμα κι έρθουν τα αλάνια που έχουν τον ιό του Δυτικού Νείλου και σε κάνουν σουρωτήρι. Κατάλαβες; Γι’ αυτό άσε να φύγω, αλλιώς θα…»
Κάπου εκεί ο ενδιαφέρον αυτός διάλογος ολοκληρώθηκε με ένα ανεπαίσθητο «σπλατς» και κάτι μαύρα και κόκκινα κατάλοιπα που έμειναν λιωμένα στο χέρι μου. Του έκανα την κηδεία που του έπρεπε (ολογράφως: το πέταξα στη λεκάνη και τράβηξα το καζανάκι). Ξέρω ότι θα τον αναζητήσουν οι φίλοι του. Ότι θα με επισκεφθούν. Ότι θα προσπαθήσουν να περάσουν την περίμετρο και να μπουκάρουν μέσα. Θα τα περιμένω κι αυτά με την ελπίδα ότι θα έχουν την ίδια κατάληξη με τον μακαρίτη κώνωπα. Κέρδισα τη μάχη, αλλά ο πόλεμος θα είναι μακρύς και λυσσαλέος. Μην το βάζετε κάτω, μαζί θα τα νικήσουμε τα ρημαδιασμένα…
