Ήταν αρκετά πρωί. Σηκώθηκα χωρίς να μιλήσω.
Η στιγμή από το κρεβάτι μέχρι τον καναπέ του σαλονιού μπροστά στην τηλεόραση κράτησε ένα νανοσεκόντ και έναν αιώνα ταυτόχρονα. Το άγχος με είχε παραλύσει. Ο χωροχρόνος είχε νεκρωθεί.
Ο πατέρας μου, είχε στήσει προτζέκτορα, ΕΙΔΙΚΑ για αυτή τη μέρα. Το Μουντιάλ εκείνου του καλοκαιριού το είχαμε δει σε 22αρι κουτί. Ο ήχος ήταν στο τέρμα. Από το σαμπγούφερ, αναλυτές, Πανεπιστημιακοί, καθηγητές ιδιωτικών σχολείων, όλοι στο πάνελ να σχολιάζουν τις βάσεις, σαν να περίμεναν να κλείσουν οι κάλπες.
Δεν είχα αίσθηση της ώρας.
Όλο το καλοκαίρι ζητούσαμε να μην ανέβει το Οικονομικό της Νομικής πάνω από 200 μόρια. Ο πατέρας μου το είχε παίξει στο στοίχημα. Η μάνα μου είχε πάει γονατιστή στην Τήνο. Η γιαγιά μου έφτιαχνε μόνο νηστίσιμα Τετάρτη-Παρασκευή. Η αδερφή της μού έριχνε χλεμπόνες όποτε με έβλεπε.
Καθόμουν στη μέση ενός τριθέσιου καναπέ απέναντι από την τηλεόραση. Μόνος, χωρίς να βγάζω κιχ, με τα χέρια ιδρωμένα, ενωμένα ανάμεσα στα πόδια μου. Δεξιά, ο διθέσιος, δεν αρκούσε στη μάνα μου, που ίσα να ακούμπαγε στο μπράτσο, έχοντας κολλήσει τη μούρη της στην οθόνη. Ο πατέρας μου αριστερά, απέναντί της, όρθιος. Από πίσω τους κι ανάμεσά τους, έμοιαζα κατηγορούμενος.
Η ώρα που όλο το σόι περίμενε έφτασε.
Το όνομα της σχολής πέρασε από μπροστά μας. Τα μόρια επίσης. Δεν πρόλαβα να τα δω. Μάνα και πατέρας ορμάνε ο ένας πάνω στον άλλο. Γίνονται κουβάρι.
ΠΕΡΑΣΑΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ
ΠΕΡΑΣΑΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ
ΠΕ-ΡΑ-ΣΑ-ΜΕ ΠΕ-ΡΑ-ΣΑ-ΜΕ
Η αδερφή μου ξυπνάει απ' τις φωνές, πιάνει το νόημα, μπαίνει στον χορό των άρρυθμων κινήσεων. Έμοιαζε με Ζορμπά κακοποιημένο που γινόταν αδέξιο mosh pit σε συναυλία Iron Maiden.
Τους κοίταζα αμήχανα. Έπρεπε να πανηγυρίσω ένα γκολ που δεν είδα ποτέ.
Πριν προλάβουν να μου ευχηθούν:
«ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ. ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ;;;;;; ΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ ΤΟΥ ΠΡΩΤΑ. ΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΜΕ».
Από μέσα χτυπάνε: Σταθερό, κινητό, κουδούνι σπιτιού, θυροτηλέφωνο εισόδου.
Μέχρι τότε, αλλά και έκτοτε, δεν είχα και δεν έχω βρει μεγαλύτερη χρηστική αξία στο σταθερό τηλέφωνο. Η τελευταία φορά ήταν όταν για κωδικό είχαμε το -010 και παίρναμε συμμαθητή να ρωτήσουμε τι έχουμε Σκέφτομαι και Γράφω.
«Ναι Χρυσούλα μου ΠΕΡΑΣΑΜΕ. ΑΘΗΝΑ. Ναι Μαρίκα μου ΠΕ-ΡΑ-ΣΑ-ΜΕ. ΝΑΙ-ΝΑΙ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ. Κικίτσα μου ζεις τελικά; Εμείς μπήκαμε Πανεπιστήμιο! ΝΑΙ! ΤΑ Κ Α Τ Α Φ Ε Ρ Α Μ Ε ».
Η γιαγιά μου από τον πάνω όροφο σκάει με τριπλούν. Με πλησιάζει συνωμοτικά. Χώνει τη χούφτα της στην τσέπη μου: «Αυτά για σένα. Πάρτα τώρα που δεν μάς βλέπουν. Να πας με το κορίτσι διακοπές».
«Το κορίτσι;; Ποιο κορίτσι; Κορίτσα θες να πεις!» Ο παππούς μου έχει σκάσει απευθείας από το καφενείο με κάτι φίλους που κρατάνε τράπουλα, μπεγλέρια και ένα τουφέκι. Ο ένας κρατάει πιατάκι με μισοτελειωμένο μπακλαβά. Ο πατέρας μου βγάζει και μοιράζει πάκους 10ευρα, δηλαδή 340,75 ΔΡΑΧΜΕΣ ΕΠΙ ΔΕΚΑ και τους τα κολλάει στα κούτελα.
Ανοίγει το ντουλάπι και βγάζει: Τσίπουρο, κρασί ροζέ, λευκό, κόκκινο, ουίσκι, μπύρες, κοακόλες, γηπεδικό πασατέμπο, λιόσπορους, σταφίδες, σταφύλια, αχλάδια, κάτι μίζερους παραγινωμένους γιορμάδες που είχε φυλάξει για την περίπτωση που δεν πέρναγα. Και σβαν. Απ' το καλό το σβαν κυρ-Στέφανε.
Φωνάζω κολλητό για συμπαράσταση.
Η εξώπορτα μένει ανοιχτή όλη μέρα. Το είχα ξαναδεί στον γάμο της διπλανής. Θείοι μου καταφτάνουν σπίτι να ευχηθούν. Πλησιάζουν με φουσκωμένα ιατρικά φακελάκια. Εύχονται στον φίλο μου.
-Εχμ, θείε, εγώ είμαι.
-Βρεεεε. Πώς μεγάλωσες έτσι βρε. Εμ, 15 χρόνια έχω να σε δω, πού να σε γνωρίσω;
Ο παππούς μου εκτινάσσεται ξαφνικά από ηλεκτροσόκ Νεϊμάρ: «ΤΟ ΑΡΝΙ. ΓΡΗΓΟΡΑ ΤΟ ΑΡΝΙ»
Κόσμος συνεχίζει να έρχεται.
Κάποιοι ακάλεστοι. Κάποιοι άγνωστοι. Κάπως έτσι είχαμε σκάσει σε ένα open παρτι νωρίτερα το καλοκαίρι.
Το σπίτι έχει λαό.
Μεσήλικες κυριούλες περνάνε από μπροστά μου κρατώντας γλυκό σε χαρτοπετσέτα και συζητούν: «Ο γιος της λέει πέρασε στο Πανεπιστήμιο. Σιμιγδάλι είναι αυτό;».
Συνάδελφοι του πατέρα μου έρχονται με δώρα βιβλία, λες και είχα να διαβάσω κάνα χρόνο και μέσα ευχετήριες κάρτες που γράφουν: «Καλή σταδιοδρομία παλικάρι μου. ΚΑΙ ΓΚΟΜΕΝΕΣ».
Δύο ξαφέρφια μου με βάζουν στη μέση και τσακώνονται πάνω απ' το κεφάλι μου: «ΠΑΣΠ. ΔΑΠ. ΠΑΣΠ. ΟΧΙ, ΔΑΠ».
Η γιαγιά μου με τραβάει από το χέρι και με πάει στη φίλη της την Κορίνα με την εγγονή της: «Κοίτα 'δω ομορφάντρα που σας έφερα. Πτυχιούχος!».
Ψωριάρα φίλη της μάνας μου με παίρνει στη γωνία και μου συστήνει μεταπτυχιακά.
Η μάνα μου υποδέχεται φίλες, γνωστές, ξαδέρφες, συναδέλφους, ΜΟΝΟ αυτές που αντιπαθούσε. Μοιράζει γλυκά από ζαχαροπλαστείο που λέει ότι έφτιαξε με τα χεράκια της το προηγούμενο 10λεπτο.
Ο πατέρας μου έχει κάτσει γονατιστός στο στερεοφωνικό και ψάχνει ανάμεσα σε CD και κασέτες.
-ΝΑ ΤΟ! ΤΟ ΒΡΗΚΑ!
Χώνει στη διαπασών ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΤΣΑΜΙΚΟ που είχε χορέψει Πάσχα στον στρατό.
Κι εκεί...
Γίνεται της καριόλας.
Τρελός παλαβός κύκλος που ξαναείδα 10 χρόνια μετά στη Λαγκαδά Ικαρίας και νασου ο πρώτος στον χορό ένας μουστακαλής φίλος του παππού μου από το καφενείο να βαράει το πόδι στον αέρα, να σκάει στο πάτωμα, να χτυπάει το μάρμαρο και να ίπταται ξανά χτυπώντας τη γωνία του δερμάτινου παπουτσιού.
-Ο ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΠΡΩΤΟΣ! Ο ΦΟΙΤΗΤΗΣ!
Η μάνα μου τραβάει το ένα μου χέρι, η θειά μου το άλλο, νιώθω ότι θα τα ξεριζώσουν. Με βάζουν να χορέψω τσάμικο. Από πίσω φωνές: «Έλααα. Ένα για τη μάνα σου. Τη φουκαριάρα τη μάνα. Αχ αυτή η μάνα. Όλα αυτή τα τράβηξε τόσα χρόνια». Με ψιλοκήρυγμα με ρίχνουν στο φιλότιμο, με κάνουν και κοκκινίζω. Ντρέπομαι.
Κάνω αργά βήματα, όλα λάθος. Η μάνα μου στη γωνία κλαίει. Ο πατέρας μου έρχεται στη μέση του χορού και σπάει μία στοίβα πιάτα πιο γρήγορα από τον Σπύρο Παπαδόπουλο.
Ο παππούς μου μπουκάρει από την πόρτα με το αρνί. Κόσμος πηγαίνει μπροστά από το πρώην ζωντανό και κάνει ΟΛΕ. Πέτσες και ψαχνά βελάζουν στην υγειά του αιώνιου φοιτητή.
Θείες μου βαράνε παλαμάκια και με αποκαλούνε Γ-Κ-Ο-Μ-Ε-Ν-Ο. Η γιαγιά μου παίρνει μεζούρα για να τους αποδείξει ότι είμαι 2 μέτρα.
Συνάδελφος του πατέρα μου από την κεφαλή του τραπεζιού, μού φωνάζει με μπουκωμένο στόμα: ΚΑΙ ΔΕ ΜΟΥ ΛΕΣ ΡΕ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΕ. ΤΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΠΟΣΟ ΕΧΕΙ ΠΑΕΙ ΤΩΡΑ; ΤΙ ΠΟΣΟΣΤΟ ΤΟΥ ΑΕΠ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ;
-Ε, ξέρετε, εγώ Πάρο ήμουν, χθες γύρισα...
*Όση δόση υπερβολής κι αν συναντήσατε παραπάνω, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι αυτή η πρώτη μέρα μετά την ανακοίνωση των βάσεων, ανήκει δικαιωματικά στους ψυχικούς και οικονομικούς μάς χορηγούς: Τους γονείς μας...
