Θα έρθουν μέρες, ώρες, λεπτά, νανοσεκόντ, που το άγχος των Πανελληνίων θα σας φανεί τόσο μικρό, τόσο άγουρο, τόσο γελοίο μπροστά τους. Αλλά και τόσο Amature για να σας βοηθήσει στη δοκιμασία εκείνης της στιγμής. Θα νιώσετε στο πετσί σας τι σημαίνει πανικός. Φόβος. Πραγματικές εξετάσεις. Μπροστά σε ανθρώπους, που μπορεί να μην έχουν περάσει πουθενά, μπορεί να μην έχουν δώσει καν Πανελλήνιες. Κι όμως. Θα σας κρίνουν, θα σας βαθμολογήσουν, θα σας μπινελικώσουν ή και θα σας πουν: «Καλά εσύ τώρα έχεις πτυχίο;».
Καταννοούμε το άγχος που έχετε για τις Πανελλήνιες. Αλλά εκεί έξω, υπάρχουν ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΣΟΒΑΡΟΙ λόγοι για να αγχωθείτε, να πανικοβληθείτε, να χάσετε πολλά-πολλά χρόνια από τη ζωή σας.
Όσοι, λοιπόν, αγχώνεστε τώρα για τις Πανελλήνιες, να ξέρετε ότι η ζούγκλα καραδοκεί:
1. Όταν μπαίνεις ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ πρώτος ΜΠΡΟΣΤΑ από το φανάρι
Στα 19. Ανεβαίνεις την Κηφισίας. Βρίσκεσαι στη μεσαία λωρίδα και λίγο μετά πρέπει να μπεις αριστερά, στο φανάρι για ΚΑΤ. Βγάζεις φλας, κοιτάς με την άκρη του ματιού σου και περιμένεις τον ΑΔΕΡΦΟ που θα σε αφήσει. Δεν σε αφήνει ο πρώτος, δεν σε αφήνει ο δεύτερος, το φανάρι πλησιάζει, ο ιδρώτας αρχίζει να κυλά από το κούτελο. Η ευκαιρία να μπεις στην ουρά χάνεται και μαζί με αυτή κινδυνεύεις να χάσεις και το φανάρι. Διασχίζεις την ουρά που σε χαιρετάει από αριστερά και τελευταία στιγμή βλέπεις ότι μπορείς να την κάνεις αριστερά και να στριμωχτείς μπροστά τους. Με τα αυτοκίνητα σταματημένα στο κόκκινο να μην μπορούν να σε εμποδίσουν, μπουκάρεις, αφού υπάρχει λίγος χώρος μπροστά-μπροστά για έναν μόνο Ελληναρά. Νιώθεις ένα πρώτο κύμα από κατάρες να σου γαργαλάει το αυτί.
Βρίσκεσαι πρώτος στην ουρά, αλλά το μισό αυτοκίνητο βρίσκεται ΜΠΡΟΣΤΑ από το φανάρι. Δεν μπορείς να το δεις. Γυρνάς τον σβέρκο σου αριστερά, όπως το κοριτσάκι του Εξορκιστή, βγάζεις το κεφάλι έξω από το παράθυρο. Αναψε; Όχι. Πιάνεσαι. Βάζεις για λίγο το ιδρωμένο σου κεφάλι μέσα και ξανά πάλι έξω. Τώρα; Πράσινο; Όχι.
Ο ιδρώτας σού καίει τα φρύδια, τα αυτιά σου κοκκινίζουν. Η φουκαριάρα η μανούλα σου θα τα ακούσει πάλι. Οι πίσω έχουν βγει από τα αυτοκίνητά τους, έχουν κάνει κύκλο και βγάζουν αριθμάκια για το «ποιος» θα πάρει «ποιο» μπινελίκι. Τα βρίσκουν, ορίζουν ένα κοινό σύνθημα κορναρίσματος και ξαφνικά, πράσιν.... ΜΠΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΠ, ΑΝΤΕ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΓΑΜΩ ΤΟ #%$@ ΣΟΥ, ΤΕΛΕΙΩΝΕ ΞΕΚΙΝΑ ΠΡΟΧΩΡΑ ΘΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΑΤΣ ΑΝΤΕ ΓΤΣΜ ΜΠΙΙΙΙΙΠ.
Άγχος σε Φανάρι > Άγχος για Νεοελληνική Γλώσσα
2. Όταν μπαίνει στο βαγόνι άντρας 55-65 και δεν ξέρεις αν πρέπει να σηκωθείς
Στα 20. Γυρνάς μεσημέρι ζαμπόν από σχολή. Στο κέντρο, περίοδο εξεταστικής, η θερμοκρασία του σώματός σου φτάνει επίπεδα βρασμού. Το βαγόνι τίγκα, σε φάση πάμε πόλεμο, αλλά η κωλοφαρδία κωλοφαρδία. Κάθεσαι στην από μέσα θέση. Το κούτελό σου σχεδόν ακουμπισμένο πάνω στο τζάμι, χαζεύει τις περαστικές, βιαστικές εικόνες.
Κι ενώ απολαμβάνεις το ταξίδι, σε κατάσταση νιρβάνας, η άκρη του ματιού σου συλλαμβάνει τύπο που ΔΕΝ μπορείς να βγάλεις άκρη για την ηλικία του. Όχι τόσο μεγάλος για να του παραχωρήσει τη θέση, όχι τόσο μικρός για να το αφήσεις να περάσει στο ντούκου. Κοντοστέκεται δίπλα από τον απέναντι διαγώνια δεξιά. Κρατιέται με βία από τον στύλο. Νιώθεις ότι σε κοιτά. Νιώθεις ότι όλο το βαγόνι σε κοιτά. Νιώθεις ότι οι καθισμένοι σου μιλάνε: «Έλα τώρα, ξέρουμε όλοι ότι εσύ πρέπει να σηκωθείς. Είσαι ο μικρότερος». Όρθιος 30άρης στο βάθος φωνάζει: «Ελάτε να βγάλουμε ταυτότητες να πειστεί ο τσόγλανος». Ένας συμφοιτητής σου πιο κάτω «Εγώ είχα κερδίσει χρονιά», ενώ ηλικιωμένες με σκυλάκια συμφωνούν με το συμπέρασμα για το «πού κατάντησε η νεολαία». Απαντάς με τα μάτια: «Μα δεν είναι και τόσο μεγάλος ο άνθρωπος ρε παιδιά». Ο μάλλον 55άρης, κολακεύεται μεν, αλλά σε κοιτάζει κάπως έτσι:
Όλες αυτές οι στιχομυθίες στα αυτιά σου. Στο μυαλό σου. Έλα αγόρι μου, πέρασε η ώρα, ο μάλλον 55άρης είναι εκεί, όρθιος και περιμένει να σηκωθείς. Τι θα κάνεις; Θα αφήσεις τη θεσούλα για κάποιον που στα 55(;) του είναι πιο fit από εσένα στα 20; Γιατί δεν κλείνεις απλά τα μάτια να κάνεις ότι κοιμάσαι; Τελείωνε, αποφάσισε, όλο το βαγόνι σε κοιτάζει.
Άγχος για παραχώρηση θέσης > Άγχος για Μαθηματικά
3. Όταν σκάει ο ντελιβεράς πιο γρήγορα από όσο περίμενες
Στα 21. Τον ντελιβερά τον θεωρούσαμε πάντα φίλο μας. Ο ίδιος πάλι, αρκετές φορές, όχι. Εμείς πάντως ανέκαθεν τον σεβόμασταν και αυτό έβγαινε προς τα έξω, από τις τσέπες μας. Υπήρχαν, όμως, και ατυχήματα.
Παραγγέλνεις πριν μπεις για ντουζάκι για να πετύχεις τον τέλειο συγχρονισμό. Μπαίνεις. Είναι από τις περιπτώσεις για τις οποίες φιλάς ένα συγκεκριμένο τραγούδι για το μπάνιο. Πώς πάει να δεις, α ναι, «μην χτυπήσει τώρα, μην χτυπήσει τώρα, μην χτυπήσει τώρα».
Βγαίνεις από το μπάνιο, πετσέτα στα γρήγορα, μποξεράκι, κάλτσ... κουδούνι. Με μία κάλτσα στο ένα πόδι, φεύγεις σφαίρα, ανοίγεις πρώτα από θυροτηλέφωνο, ώστε μέχρι να ανέβει να έχεις βάλει σορτσάκι. Το φοράς, παίρνεις στα τυφλά το πρώτο μπλουζάκι από το μπούγιο πάνω στο κρεβάτι και το φοράς όσο σπριντάρεις για την πόρτα. Παθαίνεις Μπαλοτέλι.
Ο μέσος χρόνος για να φορέσεις ένα μπλουζάκι, υπό κανονικές συνθήκες, είναι περίπου 0,7 δευτερόλεπτα. Κάνεις 3,5.
Ανοίγεις λαχανιασμένος: «Κα Κα Καλησπέρα». Κοιτάζει την απόδειξη, σου ανακοινώνει την τιμή. Κοιτάς την τραπεζαρία, πουθενά το πορτοφόλι. Η γη από κάτω σου τρέμει. Ο ντελιβεράς περιμένει στο κατώφλι. Πηγαίνεις στα μέσα δωμάτια. Τα βήματά σου ακούγονται σε όλο το σπίτι, επιτηδευμένα, για να τον πείσουν ότι όντως λυπάσαι που περιμένει. Πετάς ένα τσαντισμένο «ΠΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΕΙΝΑΙ» για να του δείξεις ότι τον νιώθεις. Ο χρόνος σου τελειώνει! Βρες τοοοοοο! Όχι εκεί! Κρύο! Παγωμένο! Πιο 'κει ψάξε! ΤΕΛΕΙΩΝΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!
Άγχος για πληρωμή ντελιβερά > Άγχος για Φυσική
4. Όταν πρέπει να σταματήσεις στα διόδια για να κάνεις το νταραβέρι
Στα 22. Το πρώτο σου ταξίδι εκτός Αττικής. Ήξερες ότι κάποια στιγμή θα ερχόταν κι αυτό. Στα 300 μέτρα τα πρώτα διόδια. Τα πρώτα σου διόδια. Πάντα απορούσες με τον πατέρα σου που τα είχε ακριβώς, που σταματούσε στην τέλεια απόσταση για το trade, που έπαιρνε τα ρέστα τυλιγμένα στην απόδειξη και τα έβαζε μονίμως στο ίδιο σημείο, σαν τελετουργικό, χωρίς να του πέσουν. Όσο πλησιάζεις ανασύρεις εικόνες. Το στομάχι σου γίνεται κόμπος. Σκέφτεσαι να γίνεις Σάββας Κωφίδης. Να γκαζώσεις, να σπάσεις την μπάρα, να πετάξεις σα λεύτερο πουλί.
200 μέτρα. Δεν έχεις τα κότσια. Δεν θα το κάνεις. 100 μέτρα. Λέγε, θα το κάνεις; 50 μέτρα, 40, 30, ΜΑΛΑΚΕΕΕΕΕΕΣ ΤΑ ΨΙΛΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ, 20 μέτρα. Πρέπει να στρίψεις το τιμόνι λίγο αριστερά, για να πλησιάσεις σε απόσταση δύο χεριών από το ταμείο. Πας λίγο πιο κοντά απ' όσο έπρεπε. θα βρεις. Νομίζουν ότι θες να μπεις μέσα. Το κόβεις λίγο δεξιά. Εδώ καλά; Η κυρία τεντώνει το χέρι της, το ίδιο κι εσύ. Σίγουρα το βράδυ θα έχετε τενοντίτιδα. Της δίνεις τα ψιλά. Ένα 20λεπτο πέφτει κάτω. Βγαίνεις να το μαζέψεις. Αμάξια από πίσω κορνάρουν. Τα κοιτάς. Ο ένας κάτι σου θυμίζει. Ήταν τόσε στα 19 σου, ένας από αυτούς που σε μούτζωναν στο φανάρι της Κηφισίας.
Άγχος για διόδια > Άγχος για Βιολογία
5. Όταν κοιτάζεις το στόμα της εφοριακού, του ΙΚΑτζή κόκ...
Στα 23. Η χρονιά του πτυχίου. Μπροστά σου το κτίριο του ΙΚΑ. Εσύ, έξω από την είσοδο, σταματάς για λίγο, σηκώνεις το βλέμμα σου, πιο ψηλά και πιο ψηλά, μοιάζει με ουρανοξύστη της Times Square. Είναι απλά ένα ισόγειο. Σε τρομάζει. Η ουρά φτάνει μέχρι έξω. Είσαι το τρίτο άτομο έξω από την πόρτα. Υπάρχουν άλλα εννιά μέσα. Εκεί που βρίσκεσαι ακούς πολλούς, μιξαρισμένους ήχους. Ένας κυριαρχεί.
Βαρύτονη φωνή κυρίας βαρέων βαρών, με σγουρό ξανθό μαλλί, μπουκλέ, λίγο σουσάμι από κουλούρι κολλημένο δεξιά από το πάνω χείλος, δίπλα της φωτογραφία του Αντρέα. Τα χώνει άγρια σε ηλικιωμένο κυριούλη που είχε παράβολο, ταυτότητα, φωτοτυπία ταυτότητας, πιστοποιητικό γέννησης, αλλά 2, δύο, ΔΥΟ, αντί για 3, τρεις, ΤΡΕΙΣ ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Λίγο μετά, κοριτσάκι 12 χρονών τρώει μπινελίκια Μπαρτζώκα σε Μαυροειδή γιατί ξέχασε να πάει ΠΡΩΤΑ στο ταμείο. Η εύσωμη μπουκλού αναθεματίζει: «22 ΧΡΟΝΙΑ ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΧΕΤΕ ΒΓΑΛΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ, ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΣΩΣΤΟΣ». Μία κυρία στο βάθος κλαίει. Δύο συνταξιούχοι μπροστά της κάνουν καθρεφτάκι στα μουλωχτά μέσα από την μπλούζα. Η φάση κάτι σου θυμίζει:
Η σειρά σου πλησιάζει. Τσεκάρεις και ξανατσεκάρεις όλα σου τα χαρτιά. Θα έρθει η στιγμή που θα τα απλώσει μπροστά της. Θα σου ρίξει αρχικά ένα βλέφαρο αν κόψει φάτσα και να βγάλει ένα πρώτο ποσοστό επιτυχίας και πληρότητας των εγγράφων που έφερες. Έρχεται η σειρά σου. Τα δίνεις με χέρι που τρέμει. «Θεέ μου, κάνε να τα δει, να με κοιτάξεις και να μου πει "ΟΚ έφυγες". Σε εκλιπαρώ». Αν το πετύχεις αυτό, μπορείς να πετύχεις τα πάντα.
Άγχος για όλα τα χαρτιά στο ΙΚΑ > Άγχος για Πανελλήνιες, Μεταπτυχιακό, Διδακτορικό
