Να εξηγηθούμε για να μην παρεξηγηθούμε: εγώ στο Μουντιάλ μια ζωή Αγγλία υποστήριζα. Πείτε μας χασογκόληδες και γελοίους, θα το δεχτούμε. Έτσι και αλλιώς μόνο πίκρες μας έχει κεράσει η Εθνική κατά καιρούς. Όμως αυτή εδώ η κωλόφαρδη Εθνική με τον ευκολάκι όμιλο, κατάφερε και πήγε πολύ μακριά. Δεν ξέρουμε αν κάτσουν έτσι οι συγκυρίες και το σηκώσουν (σ.σ.: πράμα δύσκολο), αλλά σε καμία περίπτωση δεν σου θυμίζουν «Λιοντάρια της Αγγλίας». Την παρατσουκλάρα που έχουν οι Άγγλοι από πάντα.
Έχεις τον Τρίπιερ και τον Στόουνς. Τον Στέρλινγκ που πέρα από το να τρέχει ξέρει μόνο να χάνει τετ-α-τετ. Τον Άλι που πέρα από την εξαιρετική βραδιά που έκανε με την Σουηδία έχανε μέχρι τώρα τα αβγά και τα πασχάλια. Για τον Χέντερσον ούτε λόγος. Γιατί παίζει αυτό το τραγί, δεν το ξέρουμε ούτε εμείς που στηρίζουμε Λίβερπουλ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΥΤΗ. Ντροπή είναι. Έρχεται το ματς με την Κροατία και αν δεν αλλάξουν τακτική θα τους κλαίνε οι ρέγκες.
Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν πολύ καλύτερα λιοντάρια από δάυτους. Αν φτιάχναμε και μία Εθνική από δαύτα, ίσως να είχαν περισσότερες ελπίδες.
Το λιοντάρι της Metro-Goldwyn-Meyer
Το έχεις δει να βρυχάται σε μερικές -ή και σε σχεδόν όλες- τις πετυχημένες ταινίες. Σήμα κατατεθέν της MGM από το 1924, με πέντε διαφορετικά λιοντάρια να έχουν παίξει μέχρι σήμερα τον Λέο το Λιοντάρι, συνδυάζοντας την βασιλική του αγριάδα με τα αντίστοιχα μεγαθήρια της έβδομης τέχνης. Το αγαπάμε γιατί μας έχει χαρίσει μοναδικές στιγμές και κάθε φορά που κάνει την εμφάνιση του, είναι συνώνυμο της καλής ταινίας και της ιστορίας που κουβαλάει ο κινηματογράφος.
Ο βασιλιάς ο Λεωνίδας της Σπάρτης
Βεβαίως και θα τον αναφέρουμε γιατί το όνομα του σημαίνει απόγονος του λέοντα. Και πραγματικά μόνο λιοντάρι θα τον έλεγες τον τύπο. Μεγάλωσε με την παραδοσιακή σπαρτιατική αγωγή και παρότι ήταν τρίτος στη διαδοχή για τον θρόνο -όντας ο μικρότερος αδερφός- κατάφερε να γίνει βασιλιάς στην πιο επικίνδυνη περίοδο για την Ελλάδα. Ήταν εξηντάρης όταν αντιμετώπισε τους Πέρσες στις Θερμοπύλες, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε στο να τους πετσοκόψει όπως έπρεπε. Έπεσε τίμια, ηρωικά και αντρίκια και συνέδεσε το όνομα του με τον θρύλο και τον ηρωισμό. Από την άλλη ο Τρίπιερ πέφτει μόνο στο έδαφος.
Ο Λάιονο από τους Θάντερκατς
Ναι τι, δεν κατάλαβα; Αιλουροειδή οι Θάντερκατς και μέγιστα θεριά. Ο Λάιονο δε, πρίγκιπας με κοχόνες. Και την φυλή του έσωσε και τον Τζάγκα τον γεροφάντασμα έκανε περήφανο και το ξίφος των Οιωνών κράτησε με δόξα, ώστε να βλέπουν οι Θάντερκατς το σήμα από χιλιόμετρα μακριά. Όχι σαν το ταγάρι τον Στέρλινγκ που μέχρι να δει την σέντρα τον έχει πάρει ο ύπνος και έχει βγει η μπάλα άουτ. Ο Λάιονο τα έβαζε με τον Μάμρα τον Παντοτινό και τον ξέκανε. Οι άλλοι ίδρωσαν με την Κολομβία. Πάμε καλά ρε; Θάντερκατς ρε. Μακάρι να είχαμε έναν Πάνθρο στην άμυνα, δεν θα περνούσε τίποτα.
Οι Λάνιστερς από το Game of Thrones
Την στιγμή που η Αγγλική ομάδα δηλώνει «είμαστε Λιοντάρια», στο Κάστερλυ Ροκ κρατάνε την κοιλιά τους από τα γέλια. Τι θες από μία ομάδα; Να είναι αδίστακτη. Κάπου εδώ έχουμε την Σέρσεϊ που κάτι τύπους σαν τον Χέντερσον τους κατουράει από τα αποδυτήρια. Όταν έχεις ξεκάνει Σταρκς, έχεις πόσα εξώγαμα και ο μπαμπάς σου είναι από τα πιο ισχυρά άτομα στα Επτά Βασίλεια, τι να γυρίσει να σου πει ο Σάουθγκεϊτ για την Μεγαλειοτάτη. Θα του στείλουν το Βουνό που με τη σειρά του θα στείλει ένα από τα κομμάτια του σε κάθε παίκτη της Εθνικής. Λάνιστερς ρε. Πραγματικά λιοντάρια. Που τους ακουμπάς και ξυπνάς και βρίσκεις ένα πρωί τα αχαμνά σου να σιγοκαίγονται σε wildfire. Δεν παίζεις.
Ο Μουφάσα από το Lion King
Βασιλιάς και ζόρικος. Τον έφαγε το σύστημα, η ίντριγκα και ο τσόγλανος ο αδερφός του ο Σκαρ. Όμως είτε ήσουν ύαινα, είτε ήσουν ο Φαλκάο, άπαξ και άρχιζε να βρυχάται μπροστά σου άλλαζες 5 σώβρακα σε 5 λεπτά. Το διοικούσε τίμια και ωραία το βασιλειάκι του, μέχρι που τον ποδοπάτησαν οι βούβαλοι και πνιγήκαμε στο κλάμα σαν να είμασταν πεντάχρονα. Τώρα και να κουτσαθεί ο Στόουνς δεν πρόκειται να λυπηθεί και κανένας.
Το λιοντάρι της Νεμέας
Ωραία η Νεμέα. Με το κρασάκι της και τις μαρμελάδες της. Που τα αρχαιοελληνάκια άραζαν κάτω από τα δέντρα και έπιναν κρασάρες όταν ακόμη δεν υπήρχε ο Ρέμος και μεράκλωναν. Και κάπου εκεί κατέβαινε ο λέοντας από την σπηλιά και τους καταβρόχθιζε για δεκατιανό. Και είχε άμυνα βαρβάτη όχι σαν αυτή της Εθνικής Αγγλίας. Είχε σκληρό δέρμα που δεν μπορούσε να το τρυπήσει κανένα όπλο γι’ αυτό και όταν μαζεύτηκε στρατός να το αντιμετωπίσει το έβαλαν όλοι στα πόδια. Είχε ξεκληρίσει τον μισό πληθυσμό ο λέοντας και χρειάστηκε να το πνίξει ένας Ηρακλής. Και κάπου εδώ είναι και το μάθημα: αν είναι να σε βάλει κάποιος στη θέση σου, ας είναι πιο ζόρικος από σένα.
Ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος
Αρχηγός της Τρίτης Σταυροφορίας, κατέβηκε με το λεφούσι του στους Αγίους Τόπους για να πάρει πίσω την Ιερουσαλήμ. Δεν τα κατάφερε, αλλά την γενναιότητά του δεν την αμφισβήτησε ούτε ο ίδιος ο Σαλαντίν. Τσεκούρι στο ένα χέρι, ασπίδα στο άλλο και οι Μαμελούκοι ψαχνόντουσαν. Λέγεται πως στη Μάχη της Γιάφα, οι Άραβες πήγαν να τον κυκλώσουν για να τον ξεκάνουν. Χώρισε τον στρατό του γρήγορα σε 6 μέρη και κατάφερε να τους κυκλώσει εκείνος. Ο ιστορικός Μπεχά Αλ Ντιν, αναφέρει πως μόνο ο ίδιος σκότωσε πάνω από 100 στρατιώτες. Μπορεί ο Μεγαλειότατος να ήταν χάπατο (σ.σ.: μυαλό κοκόρου που έγραφε ο Τσιφόρος) αλλά δεν δείλιαζε μπροστά σε τίποτα. Ακόμα και όταν τον έπιασαν αιχμάλωτο, έπνιξε τον ένα του φρουρό με τα χέρια. Στον δρόμο για το σπίτι, τον βρήκε βέλος που του έκανε μολυνσάρα καραμπινάτη και τον έστειλε αδιάβαστο. Λιοντάρι όμως ο μεγαλειότατος. Από τα αληθινά.
