Το ρητό λέει πως ο χρόνος κυλά γρήγορα όταν είσαι ευτυχισμένος. Είναι όμως πράγματι έτσι; Γιατί αν μάθαμε κάτι με τις εμπειρίες μας από τις σχέσεις, είναι πως ο χρόνος κυλά γρήγορα αν μοιράζεσαι τις στιγμές με τον σωστό άνθρωπο. Εκείνον που σε συνοδεύει στα δύσκολα και στα εύκολα, στις χαρές και τις λύπες. Στην ανάπαυλα αλλά και στις προκλήσεις που εμφανίζονται καθημερινά.
Αυτό που ωστόσο έχει σημασία για τον καθέναν από εμάς, είναι αν μετά τον σεβαστό χρόνο που έχει περάσει είμαστε έτοιμοι για το επόμενο βήμα. Το πιο ουσιαστικό δέσιμο. Το πιο ανθρώπινο. Σαν εκείνο, με άλλα λόγια, που είδαμε να αναπτύσσεται ανάμεσα στο ζευγάρι της νέας διαφήμισης της μπύρας ΑΛΦΑ. Εκείνο που μέσα σε 138 μόλις δευτερόλεπτα ξετυλίγει μπροστά στις οθόνες μας το χρονικό μιας σχέσης που όχι μόνο δεν φοβάται να περάσει στο επόμενο βήμα, στο επόμενο στάδιο, αλλά καταλήγει αγκαλιασμένο να δρέπει τους καρπούς από την αγάπη και την εμπιστοσύνη που καλλιέργησε στα προγενέστερα βήματα.
Σε κάθε περίπτωση, ο καθένας από εμάς έχει την δική του φιλοσοφία για το τι είναι «βήμα» και πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η αποφασιστικότητα μέσα στις σχέσεις μας.
Κάθε βήμα και μία πρόκληση για τον Αλέξη Γιαννάτο
Αν ισχύει αυτό που λένε, ότι δηλαδή ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα όταν κάνεις πράγματα που σου δίνουν χαρά, πράγματα που σε κάνουν ευτυχισμένο, τότε το να βρίσκεσαι σε σχέση, με έναν άνθρωπο που αγαπάς και σ’ αγαπάει πραγματικά, πρέπει να είναι από τα πιο χαρούμενα πράγματα που μπορεί να κάνει κάποιος στη ζωή. Διότι ο καιρός περνάει πολύ γρήγορα μέσα σε μια τέτοια σχέση. Καλπάζει. Δεν θες να τελειώσουν οι διακοπές μαζί της, αλλά περνάνε με το που ανοιγοκλείνεις τα μάτια σου. Κι εκείνο το ταξίδι στη Ρώμη, μοιάζει με μονοήμερη εκδρομή – κι ας κράτησε 5 μέρες. Το βράδυ που περάσατε αγκαλιά στην ξαπλώστρα, σε εκείνο το beach – bar και σας βρήκε το ξημέρωμα να κοιτάτε την ανατολή, κανείς σας δεν κατάλαβε πώς πέρασε.
«Ήρθε κιόλας η επέτειος του ενός χρόνου μας;» Ήρθε. Κιόλας. Σαν να πρωτογνωριστήκατε πριν έναν μήνα μοιάζει κι όμως πέρασε ένας χρόνος. Με τα καλά του και τα κακά του, με τις εντάσεις και τις χαρές, με τα καβγαδάκια και τις βόλτες – πέρασε και πέρασε γρήγορα. Κυρίως όμως, πέρασε όμορφα. Τόσο όμορφα, που για πρώτη φορά στη ζωή σου, νιώθεις έτοιμος να κάνεις το Μεγάλο Βήμα, το «δεν έρχεσαι να μείνουμε μαζί; Γιατί να συντηρούμε δυο σπίτια;» Γιατί να μην φορέσεις στο δάχτυλό της ένα ωραίο δαχτυλίδι; Και γιατί να μην εκμεταλλευτούμε εκείνο το δωμάτιο, το άδειο, που το έχουμε σαν αποθήκη και να μην το κάνουμε παιδικό δωμάτιο πολύ σύντομα…;
Ο Χρήστος Μπαρούνης αναρωτιέται τι είναι αυτό που κάνει το χρόνο να «πετάει»
Καθισμένοι στο ίδιο εκείνο σημείο. Τότε έκανες όνειρα που δεν μπορούσες καν να φανταστείς ότι θα φτάσουν τόσο μακριά και ταυτόχρονα θα βρίσκονται τόσο κοντά σου. Το ίδιο σημείο. Η αφετηρία σας. Το πρώτο σας ραντεβού, η πρώτη σας μπύρα, το πρώτο σας φιλί, η πρώτη σας συμφωνία «να είστε μαζί». Κοιτάζεστε και τα βλέμματα υποκαθιστούν τις λέξεις. Η θέα της Αθήνας σάς χαζεύει σαν τη ζωή που απλώνεται μπροστά σας και περιμένει. Ανοιγοκλείνετε τα μάτια σας. Πόσες φορές τα έχετε ανοιγοκλείσει έτσι στο παρελθόν; Με τον ίδιο τηλεπαθητικό, συνθηματικό τρόπο. Σαν να επικοινωνείτε. Να συμφωνείτε σε ένα ακόμη «πάμε». Σε μία νέα αποδοχή, μιας ακόμη πρόκλησης, ενός ακόμη βήματος.
Σε εκείνο το σημείο, κλείσατε τα μάτια, φιληθήκατε, τα ανοίξατε, ήσασταν μαζί. Κι έκτοτε, σε εκείνο το ίδιο σημείο, κάθε φορά που τα κλείνετε, αναβιώνετε κοινές εικόνες από μία κοινή πορεία. Τα ξανανοίγετε και συμφωνείτε για ένα νέο, κοινό σας βήμα. Βρίσκεστε ήδη ένα βήμα μπροστά. Στο ίδιο σημείο, με τον ίδιο τρόπο, το «είμαστε μαζί» έγινε «ας μείνουμε μαζί», το οποίο έδωσε τη θέση του στο «ας ζήσουμε μαζί». Εξίσου συνθηματικά, εξίσου γρήγορα, σαν ένα ακόμη παιχνίδισμα των ματιών σας, εξίσου αυθόρμητα, με ένα καπάκι από κουτάκι μπύρας για δαχτυλίδι.
Και τώρα, κοιτάζοντας πίσω και βλέποντας πόσο εύκολα και αβίαστα έγιναν όλα αυτά τα βήματα, ετοιμάζεστε για ακόμη ένα. Κοιτάζεστε, κλείνετε τα μάτια σας, τα ανοίγετε, βλέπετε τον νέο δρόμο που ανοίγεται μπροστά σας. Και είστε έτοιμοι να τον περπατήσετε και αυτόν. Αλλά και να μην είστε, θα ξέρετε ότι είστε όταν, μαζί, θα αντικρίσετε δύο μάτια να ανοιγοκλείνουν μπροστά σας. Και να σας λένε «πάμε». Ακόμα μία πίστα. Ακόμα ένα βήμα. Που σύντομα θα γίνουν πολλά.
Ο χρόνος θέλει πρώτα σεβασμό και μετά ρομαντισμό, σύμφωνα με τον Κώστα Χρήστου
Δεν υπήρξα ποτέ πηγαία ρομαντικός. Πίστευα πάντα πως ο ρομαντισμός είναι κάτι που προκύπτει. Όχι που υπάρχει. Οπού, αν δεν είχες δίπλα το κατάλληλο πρόσωπο για να σε εμπνέει, δεν θα υπήρχε καν η βάση για οποιονδήποτε ρομαντισμό. Δεν θα υπήρχαν χρώματα, εικόνες και αναμνήσεις. Απλά θα κυλούσε η μέρα. Επειδή όμως όσο μεγαλώνουμε το άγραφο χαρτί της ζωής μας γεμίζει με εμπειρίες, συνειδητοποίησα κάτι που είχε στις ιστορίες του ο Ρέιμοντ Κάρβερ. «Για να υπάρξει ρομαντισμός και αλληλοεκτίμηση, πρέπει να υπάρξει πόνος. Και ένα αντίβαρο».
Δεν πίστεψα ποτέ ότι δύο άνθρωποι δένονται στα όμορφα. Πίστευα και συνεχίζω να πιστεύω πως δένονται στα δύσκολα. Όπως δέθηκα εγώ. Και το δικό μου δύσκολο κομμάτι, ήταν να ανεχτεί ο άνθρωπος που είχα δίπλα μου τις δυσκολίες μου. Την γκρίνια μου για τις αφραγκίες μου. Τα προβλήματα υγείας του πατέρα μου. Το άγχος για το αν θα έχω λίγο παραπάνω χρόνο μαζί του ενώ τον νιώθω να απομακρύνεται. Όλο αυτό το κουβάρι της κατίφλας και της μιζέριας που είχα στην πλάτη μου και που κάθε άνθρωπος κουβαλάει τον δικό του. Στο τέλος της ημέρας, όταν αναρωτιέσαι αν αξίζει να πας παραπέρα την ιστορία που βιώνεις με κάποιον και να γράψεις το επόμενο κεφάλαιο, ένα μόνο πράγμα έχει σημασία. Η κατανόηση. Το γεγονός ότι κάποιος καλείται να πέσει στο γκρεμό μαζί σου, μόνο και μόνο για να σε δει λίγο χαρούμενο. Για να σου φτιάξει περισσότερο την ημέρα. Είναι σανίδα σωτηρίας. Είναι οξυγόνο. Όταν συνειδητοποιήσεις πως έχεις έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα σου, όλα είναι καλύτερα. Τα πρωινά είναι πιο ευχάριστα. Οι στιγμές ανάπαυλας πιο απολαυστικές. Ακόμη και στα πολύ δύσκολα, ξέρεις ότι έχεις δίπλα σου κάποιον που είναι εκεί επειδή θέλει. Όχι επειδή πρέπει. Και ξαφνικά μέσα από όλη αυτή την φιλοσοφία, συνειδητοποιείς πως ο χρόνος πέρασε όντως τόσο γρήγορα, αλλά τουλάχιστον πέρασε με τα σωστά μαθήματα. Τις σωστές εμπειρίες. Πέρασε μεν γρήγορα, αλλά άφησε κάτι. Και οι δυσκολίες είναι μέσα στο παιχνίδι. Είναι το τεστ της κάθε σχέσης εκεί έξω, ώστε να μπορέσουν να κοιτάξουν πίσω οι άνθρωποι που την απαρτίζουν και να πουν «τα καταφέραμε καλά και ας πέρασε ο χρόνος γρήγορα».
Για μένα αυτό είναι το επόμενο βήμα. Είναι το μόνο βήμα, το απαραίτητο, που πρέπει να γίνει πριν συμβούν όλα τα άλλα. Το βήμα που απαιτείται να γίνει ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που αγαπούν, αλλά που πρώτα σέβονται. Που ξέρουν τι θα πει αφοσίωση, αλλά και καταλαβαίνουν τι πάει να πει ενσυναίσθηση. Που υπάρχουν για το άλλο πριν για τους ίδιους. Μικρά-μικρά βήματα κάθε φορά. Αυτό το μυστικό έμαθα μέσα στα χρόνια που περνούν και που συνεχίζουμε να μαθαίνουμε όλοι μας. Το πιο σημαντικό επόμενο βήμα της ανθρώπινης επαφής.
