«Πέντε χρόνια είναι ο Σταμάτης με την Αννούλα και της έχει ψήσει το ψάρι στα χείλη». Σαν να ακούω τις φίλες της δικιάς μου να λένε στις μανάδες τους ή στις υπόλοιπες φίλες τους, που έχουν ήδη «τακτοποιηθεί».
Η αλήθεια είναι πως όταν γνώρισα την Αννούλα, πριν από πέντε ολόκληρα χρόνια, δεν πίστευα πως εν έτει 2018 θα είμαστε ακόμη μαζί. Δεν το φανταζόμουν καν. Δεν μου πέρασε από το μυαλό. Δεν το υπολόγισα. Δεν ξέρω τι άλλο να σου πω για να σε πείσω, εσένα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, όμως είμαι σίγουρος πως με νιώθεις. Πόσες φορές δεν ξεκίνησες κάτι με την κοπέλα εκείνη που εξαρχής σκέφτηκες το κλασικό: «Πάμε κι όπως βγει» και αυτό βγήκε σε έναν μήνα, σε τρεις, σε πέντε, σε δύο χρόνια; Ε, κάπως έτσι έγινε και με την Αννούλα. Περνούσαν οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες και έφτασαν να περνούν και τα χρόνια.
Κάθε μέρα, εβδομάδα, μήνας, έτος, ήταν κι ένα βήμα. Κάθε επόμενο βήμα μάς έφερνε πιο κοντά και εκμηδένιζε την οποιαδήποτε απόσταση μπορεί να υπήρχε ανάμεσά μας. Μας έκανε να θέλουμε να ενημερωνόμαστε για τα ίδια πράγματα, να γελάμε με τα ίδια αστεία, να μοιραζόμαστε τα πάντα. Και αυτό μου έδινε δύναμη. Τη δύναμη που ήθελα για να προχωράω, χωρίς να με αποσπά τίποτα.
Έχω κάνει ήδη πολλά. Έχω φτάσει αρκετά ψηλά (για τα 32 μου χρόνια). Όμως, ειλικρινά, ποτέ δεν ένιωσα έτοιμος να της πω πώς αισθάνομαι για όλα όσα μας δένουν. Μέχρι προχθές. Γύρισα σπίτι, άνοιξα το ψυγείο, πήρα μια μπύρα και φώναξα το όνομά της. Καμία απάντηση. Έψαξα παρέα στην τηλεόραση. Μια διαφήμιση που έμοιαζε τόσο με τη ζωή μου έσκασε μπροστά μου:
Και τότε τα έβαλα επιτέλους κάτω. Χωρίς χαρτί και μολύβι. Τα είχα όλα μέσα στο μυαλό μου: Πότε περιμένεις, ρε βλάκα, να της πεις πόσο τη θες; Όταν θα βαρεθεί και θα σηκωθεί να φύγει; Τότε που θα τρέχεις να την παρακαλάς και θα χτυπάς τα κουδούνια, για να της εξηγήσεις πόσο λάθος έκανες που ποτέ δεν τόλμησες να παραδεχτείς όσα αισθάνεσαι;
Αφού δεν φαντάζεσαι τη ζωή σου χωρίς την Άννα. Την Αννούλα.
Εντάξει, συνήθως είμαι πιο σκληρός. Αλλά έχω κουραστεί και να μην το παραδέχομαι. Όχι μόνο εγώ, αλλά και οι υπόλοιποι της παρέας. Ακούμε κάποιον να κάνει πρόταση γάμου και ανατριχιάζουμε και μόνο στην ιδέα. Σε ποια ιδέα; Ότι ένα από τα πιο σημαντικά βήματα της ζωής, ίσως να είναι εκείνο που θα μας κάνει ακόμη πιο ευτυχισμένους.
