Πάσχα και Χριστούγεννα. Δύο γιορτές, διαφορετικά έθιμα αλλά ένα μεγάλο κοινό. Οικογενειακές συναθροίσεις. Μαμάδες, μπαμπάδες, θειές, παππουδογιαγιάδες, μπατζανάκηδες, τριτοξάδερφοι του ξαδέρφου του γαμπρού της μεγάλης σου αδερφής. Ένα γενεαλογικό δέντρο σχεδόν μαζεμένο σε ένα τραπέζι, περιμένοντας με ανυπομονησία να βγει το φαγητό, στην προκειμένη περίπτωση το αρνί. Όπου και να γυρίσεις, όπου και να κοιτάξεις, σόι – το σόι μου μέσα.
Μπορεί εσύ να γουστάρεις τις οικογενειακές συναθροίσεις, εγώ ωστόσο είμαι από άλλη πάστα. Ιδιαίτερα όταν το τραπέζι γίνεται σπίτι μου – διότι πάντα έτσι γίνεται. Και αυτό σημαίνει κλασικά, χαιρετούρες με όλους, σε κάθε βήμα να σε σταματάνε οι μεγαλύτεροι, σχόλια τύπου «πόσο μεγάλωσες», «ψήλωσες», «ακόμα να παντρευτείς;» να τα ακούς συνέχεια, και το χειρότερο; Να μην μπορείς να τα αποφύγεις
Επειδή πολύ απλά είσαι με την οικογένεια και δεν μπορείς να φύγεις. Φταίει βέβαια και η Ελληνίδα μάνα που σε ζαλίζει για κάποια πράγματα περί αγένειας προς τους καλεσμένους, την ώρα που εσύ θες να της πεις ξεκάθαρα που τους έχεις γραμμένους.
Γενικώς μια ζωή περίμενα για ένα Πάσχα διαφορετικό από τα συνηθισμένα.
Όταν ήρθε η λύτρωση
Η αντίστροφη μέτρηση προς το Πάσχα είχε ξεκινήσει. Πρέπει να ήταν Μεγάλη Τετάρτη όταν σκεπτόμενος ότι θα πρέπει να περάσω για μία ακόμη φορά το ίδιο μαρτύριο, μητέρα και πατριός έκαναν την καλύτερη ανακοίνωση της ζωής τους μέχρι τότε: «Θα πάμε Κύθηρα φέτος για Πάσχα», είπε η μητέρα μου και στα μάτια της διαγραφόταν μια τεράστια σιγουριά ότι θα πω «ναιιι, Κύθηρα, ουάου» δίχως όμως να γνωρίζει ότι είχα ήδη οπλίσει την απάντηση που δεν ήθελε να ακούσει: «Δουλεύω Μεγάλο Σάββατο, δεν μπορώ να φύγω».
Το ‘βλεπα στα μάτια της ότι κλονίστηκε. Σαν να της πήρα ένα κομμάτι από την καρδιά.
Το πρώτο Πάσχα που δεν θα είχε μαζί όλα τα παιδιά της. Επειδή όμως μάνα μου είναι και με γέννησε –και κατάλαβε ότι χαιρόμουν για το «πιστόλι»- αποφάσισε να μου φορτώσει τα δύο μου τότε ανήλικα αδέρφια μου τα οποία ήταν μέρος των αποσκευών της προς τα Κύθηρα. Προφανώς για να με εκδικηθεί. Μόνο που δεν είχε καταλάβει ότι αυτό ήταν μια λεπτομέρεια που δεν με πολυένοιαζε.
Όταν λοιπόν το ζεύγος ξεκουμπίστηκε κίνησε για το νησί πρωί Μεγάλης Παρασκευής ήξερα πως η ζωάρα με περίμενε με ανοιχτές αγκάλες. Και όπως κατάλαβες Μεγάλη Παρασκευή και Σάββατο έγινε ωραίο «γλέντι». Το πραγματικό παρτάρισμα όμως ήταν την Κυριακή του Πάσχα.
Το πρωί εκείνο κατά τις 10 π.μ. πήγαμε με τα αδέρφια μου σε ένα σπίτι οικογενειακών φίλων, που κανόνισε η μητέρα μου να πάμε. Ωραία ήταν δε λέω. Φάγαμε, ήπιαμε, τα είπαμε, γελάσαμε, ξαναφάγαμε. Αυτό το πράγμα όμως που δεν είχα να χαιρετάω κανέναν και μπορούσα να κάθομαι σε μια γωνία χωρίς να μου μιλάνε το έβρισκα υπέροχο.
Δεν ένιωσα καμιά ντροπή να πω κατά τις 4 ότι φεύγω - η παρέα με περίμενε σε άλλο σπίτι. «Μα τα αδέρφια σου θέλουν να κάτσουν» μου έλεγαν. Και χωρίς ντροπή και πάλι, χαιρέτησα όποιους ήθελα, μπήκα στο αμάξι – χωρίς αδέρφια – και γεμάτος αυτοπεποίθηση πάτησα γκάζι για τον επόμενο σταθμό μου. Πες με εαυτούλη ή οτιδήποτε. Καμία ντροπή πραγματικά. Τους άφησα εκεί και δεν με ένοιαζε. Ήμουν τόσο χαρούμενος που θα ζούσα αυτή τη μέρα όπως ακριβώς γούσταρα. Και αυτό που ήθελα ήταν να είμαι με τα φιλαράκια μου.
Είχα τόση ενέργεια που μετά το δεύτερο σπίτι, πήγα παραλία στη Νέα Μάκρη, μετά για καφέ, μου χάρισα ένα powernap μισής ώρας και ακολούθως ξενύχτι μέχρι τα ξημερώματα. Ζούσα το όνειρο.
Μέχρι που άνοιξα τα μάτια μου μεσημέρι Δευτέρας του Πάσχα και είδα τους δικούς μου να επιστρέφουν από τα Κύθηρα. Ακολούθησε προφανώς κράξιμο που την έκανα νωρίς από το τραπέζι και για τα αδέρφια μου που κοιμήθηκαν σε ξένο σπίτι (!) αλλά ειλικρινά δεν με ένοιαξε.
Αυτό το Πάσχα ήταν κάτι το διαφορετικό για μένα. Και θα το έχω οδηγό –όχι για αυτά που έκανα αλλά– επειδή το πέρασα όπως ακριβώς ήθελα. Χωρίς τυπικότητες και ψεύτικες κουβέντες ευγένειας. Οι γιορτινές μέρες είναι για να τις περνάς ακριβώς όπως γουστάρεις, με αυτούς που γουστάρεις.
Μπορεί να μην είσαι σαν εμένα που το περίμενα μια ζωή να κάνω μόνος Πάσχα, αλλά αν σου συμβεί να ξέρεις ότι θα είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Και το διαφορετικό είναι ΠΑΝΤΟΤΕ ωραίο.
