Πρόσκληση στρατευσίμων 2018 Β΄ ΕΣΣΟ (Μάρτιος) στoν Στρατό Ξηράς:
«Οι στρατεύσιμοι που έχουν κατανεμηθεί στον Στρατό Ξηράς και είναι υπόχρεοι μπλα, μπλα, μπλα, μπορούν μέσω της διαδικασίας μπλα, μπλα, μπλα να πληροφορηθούν για την ημερομηνία και τη μονάδα κατάταξής τους, καθώς και για την επιλογή τους σε όπλο/σώμα...»
Δύσκολος μήνας ο Μάρτης για κάποιους... Γδάρτης και ΚΑΚΟΣ παλουκοκαύτης. Εμείς, λοιπόν, σ' αυτές τις δύσκολες και μοναχικές βραδιές του κέντρου εκπαιδεύσεως, τους αφιερώνουμε ένα τραγουδάκι. Κι όσο αυτοί κοιμούνται στο άβολο στρώμα, υποδουλωμένο στους περιπλανώμενους επισκέπτες της νύχτας κοριούς, ανάμεσα σε δεκάδες αγνώστους ομοιοπαθούντες, τους το σιγοτραγουδάμε, σε ένδειξη συμπόνιας, συμπαράστασης και ανδρικής αλληλεγγύης.
Παίξ' το Frank:
«Και μου είπαν η σειρά σου να πας στον στρατό, μεγάλωσες τώρα είσαι 18», πυροβολούν κατά ριπάς οι Panx Romana με στίχους βγαλμένους από μπαρουτοκαπνισμένο G3 που αχνίζει μπροστά στα μούτρα νεοσύλλεκτου, προκαλώντας την υπομονή του (ο σκοπός τους μόνο αυτός δεν ήταν).
Και το ερώτημα που εγείρεται εδώ είναι το εξής: Τι γίνεται αν για κάποιον δεν έχει έρθει ΑΚΟΜΑ αυτή η καταραμένη η ώρα να πάει στρατό; Κι αν μεγάλωσε αυτός που τώρα έγινε 18, αυτός που έγινε 30 τι διάολο έκανε; Βρίσκεται με το ένα πόδι στον τάφο;
Έχετε σκεφτεί ότι κάπου εκεί έξω υπάρχουν άντρες, λάθος, ΟΛΟΚΛΗΡΟΙ άντρες, 30ρηδες, που δεν έχουν εκπληρώσει τη στρατιωτική τους θητεία; Θες τα έφερε έτσι η ζωή, θες από επιλογή, θες από ανάγκη, 30άρισαν και «προκοπή δεν είδαν», αφού σύμφωνα με τα κοινωνικά στερεότυπα δεν έχουν συμπληρώσει με μεγαλοπερήφανο «τσεκ» ένα από τα κουτάκια των ανειλημμένων υποχρεώσεων: Βασικό προαπαιτούμενο για την τελική σφραγίδα που, με άλλη μεγαλοπερήφανη γραμματοσειρά εδώ, πιστοποιεί το «καλός πολίτης».
Να, λοιπόν, που τα κουτάκια των ανειλημμένων υποχρεώσεων θυσιάστηκαν για εκείνα των ανεκπλήρωτων ονείρων. Να που κάποιοι προτίμησαν να εναρμονιστούν με τους κανόνες της μεγάλης φιλοδοξίας, παραβλέποντας για λίγο τα κοινωνικά πρότυπα που ορίζουν την προβλεπέ ροή της ζωής, επιλέγοντας να την περπατήσουν με βήμα προσωπικό και όχι «στρατιωτικό».
Προσπαθώντας, κόντρα στο δύσβατο status quo της εποχής, να καλλιεργήσουν το τώρα, αγόγγυστα και αδιάκοπα, αφήνοντας ανεκπλήρωτο και ελλιπές ένα κομμάτι του δικού τους status, αυτού που ξεχωρίζει τον γινωμένο 30ρη.
Συγγνώμη για το παράδειγμα...
Να, όμως, που αυτός ο 30ρης, τι κι αν μόχθησε και μοχθεί για να ισοσκελίσει τα σχέδια και τις θυσίες του τότε με την κεφαλαιοποίηση του(ς) σήμερα και τη ρευστοποίηση του(ς) αύριο, ακολουθώντας δογματικά τα όνειρά του, σπουδές, πτυχία, επαγγελματική αποκατάσταση και σταδιοδρομία, τώρα μοιάζει τρομαγμένος βλέποντας την κλεψύδρα να αδειάζει. Κι ενώ στα αυτιά του βουίζουν προκάτ και καθ' υπόδειξη κλισέ, σε μία εφιαλτική διφωνία μαζί με το ρεφρέν των Panx Romana. Μοιάζοντας κι αυτός απομονωμένος, όπως ο 18χρονος νεοσύλλεκτος, περιτριγυρισμένος από σωρεία φοβικών σκέψεων, που σαν κοριοί ροκανίζουν τον αντρισμό και τον ψυχισμό του για αυτά που θα αφήσει τώρα πίσω του, και αυτά που θα συναντήσει μετά μπροστά του.
Και για πες: Εσύ τι λες είναι καλύτερο; Χακί στα 18 ή στα 100;
Αλήθεια, ποιες είναι οι μεγαλύτερες φοβίες ενός άντρα που βρίσκεται σε αυτή τη μοίρα; Και πόσο δύσκολο είναι να τις εκφράσει εν μέσω μίας περιόδου που έχει σημάνει -στρατιωτικός- «Συναγερμός», όπως λέει κι ένας άλλος ύμνος των Panx. Και τέλος πάντων, πώς νιώθει ένας 30ρης, ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες που τον περιβάλλουν, εγκλωβισμένος στις σκέψεις που τον κρατάνε διστακτικό, ένα βήμα πριν από την Πύλη, που στα μάτια του φαντάζει με κερκόπορτα στο μέλλον του;
Μάστιγα Πρώτη: Οι Φίλοι
Ένα βράδυ, έξω με την παρέα του μοιράζονται το ίδιο τραπέζι. Όχι όμως και τις ίδιες εμπειρίες, αναμνήσεις, εικόνες. Χαμογελάει αμήχανα ή γελάει μηχανικά, ακολουθώντας στρατιωτικά το γέλιο τους σε εξιστόρηση διαφόρων σκηνικών. Καλά, το γερμανικό που λένε δεν είναι παιχνίδι με μπάλα; Το μπιφτέκι δεν είναι γεμιστό; Τόσο πολύ τους στοίχειωσε αυτό το καψιμί; Αναρωτιέται και γνέφει καταφατικά, πρόσχαρα, ναι σε όλα, σαν τον Τζόι που δεν ήξερε γρι απ' όσα συζητούσε η υπόλοιπη παρέα...
Μάστιγα Δεύτερη: Το Σόι
«Άντε τι θα γίνει με τον Στρατό; Δεν πρέπει να πας επιτέλους;!». Το οικογενειακό τροπάριο, που έχει γίνει ευαγγέλιο και τον ακολουθεί παντού, σε γιορτές, συγκεντρώσεις, γάμους, μέχρι και κηδείες. Είναι ήδη εκείνος ο τύπος του σογιού «που δεν έχει πάει ακόμα φαντάρος». Και βγαίνει αναφερόμενος σε κάθε συγγενή.
Μάστιγα Τρίτη: Η Σχέση
«Πάω Έβρο! Παναγία μου, χώρισα», σκέφτεται βλέποντας μπροστά, αφού σου λέει, σιγά μην κάτσει η άλλη να περιμένει 9 μήνες ή έναν ολόκληρο χρόνο. «Πω ρε πούστη μπλέξαμε. Και είμαστε και σε ηλικία γάμου. Τι θα πω στο σόι από πάνω που περιμένει να παντρευτώ μετά τον στρατό;».
Μάστιγα Τέταρτη: Η Δουλειά
Πήρε το πτυχίο του, έκανε το μεταπτυχιακό του. Ίσως πήρε και δεύτερο πτυχίο. Ή και δεύτερο μεταπτυχιακό. Ίσως να 'χει αφήσει στη μέση και κάνα διδακτορικό. Ίσως είχε πρόγραμμα. Θέλει να δουλέψει. Πρέπει να δουλέψει. «Όλα καλά, όμως εδώ βλέπουμε κύριε γράφετε ότι δεν έχετε εκπληρώσει τις στρατιωτικές σας υποχρεώσεις...».
Δουλεύει εδώ και χρόνια. Ήρθε η ώρα του στρατού. Κάποια στιγμή θα ερχόταν. Τι θα γίνει μετά; Θα τον πάρουν πίσω στη δουλειά; Κι αν δεν τον πάρουν; Κι αν τον πάρουν; Ίσως να έχει μείνει πίσω. Κι αν αρχίσει πάλι απ' το μηδέν; Υπάρχει κι αστάθεια γενικά...
Μάστιγες. Φοβίες. Σκέψεις... Πρέπει, όμως, να πάει στρατό. Και να τις κουβαλήσει μαζί του, από τη μέρα εισόδου, μέχρι τη μέρα απολύσεως. Ίσως και μετά. Καλά κάνει και φοβάται; Δεν έπρεπε να 'χει πάει νωρίτερα; Γιατί δεν πήγε νωρίτερα; Γιατί να μην είναι Κύπριος; Τώρα θα 'χει ξεμπερδέψει, χάρη στο μάλλον πιο ορθολογικό σύστημα που έχει στοιβάξει τα κουτάκια λίγο πιο βολικά για το μέλλον. Ή και το παρόν.
«Άραγε τα χακί να βγαίνουν και σε small όλους αυτούς που θέλουν να το στριμώξουν κάπου ανάμεσα στα ανεκπλήρωτα όνειρά τους;»
Ακολουθήστε τον Χρήστο Μπαρούνη στο Facebook
