Τι ζωάρα κάναμε στον Ελληνικό Στρατό; Τι ζωάρα κάναμε στον Ελληνικό Στρατό; Το ρωτάω δύο φορές γιατί 9 χρόνια μετά την απόλυσή μου κι ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω το πόσο φίνα τα πέρασα σε εκείνα τα οικόπεδα με συρματοπλέγματα γύρω-γύρω στα οποία κλείστηκα.
Με τις φαγητάρες μας, με τις ασκησάρες μας, με τις σκοπάρες μας, με τις μουσικάρες μας... Τίποτα δεν μας έλειπε! Ειδικά οι μουσικάρες. Και όταν γράφω για μουσική, δεν αναφέρομαι στο «Απολύομαι» που έβαζε να παίζει στο κινητό του ο διπλανός στο θάλαμο από την τρίτη εβδομάδα της θητείας μας, αλλά σε όλους εκείνους τους ήχους που ακουγόντουσαν κάθε λίγο και λιγάκι από τα μεγάφωνα της μονάδας και γαργαλούσαν τα αυτιά μας σας τραγούδι του Σταν. Όλους εκείνους τους ήχους που μία έτσι να έκανες και να έκλεινες τα μάτια, μεταφερόσουν μεμιάς σε άλλες διαστάσεις, εξωτικές, χαλαρωτικές, υπέροχες. Σαν μια κατάσταση αστρικής προβολής ένα πράγμα.
ΡΙΞΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟ: «Για πες. Χακί στα 18 ή στα 100;»
Όλες αυτές τις μουσικές, τους ήχους, τα σαλπίσματα θέλουμε να επαναφέρουμε στη μνήμη σου με το συγκεκριμένο άρθρο. Για να ακούνε οι παλιοί και να μπαίνουν σιγά-σιγά στο κλίμα οι νεώτεροι.
1. Εγερτήριο
Ξεκινάμε με τον ήχο εκείνο που ξεκινούσε κάθε μία από τις 365 μέρες της θητείας μας (περισσότερες για τους πιο παλιούς που συμπονάμε, λιγότερες για τους πιο νέους που φθονούμε). Στις 6:30 νταν, το Εγερτήριο Σάλπισμα τρυπούσε τα αυτιά μας την ίδια ώρα που η μυρωδιά από τις αρβύλες του Θανασάκη από την Παραμυθιά Θεσπρωτίας τρυπούσε τις μύτες μας. Ωραία πράματα. Ήταν η στιγμή που ήθελες να βάλεις τα κλάματα και όλα στη ζωή σου έμοιαζαν μάταια. Η στιγμή που κάθε μαύρη σκέψη που υπήρχε στην νοητή ατμόσφαιρα του κόσμου, μαζευόταν σαν ένα μαύρο σύννεφο πάνω από το κεφάλι σου: «Εγώ τώρα ξυπνάω κι εκείνη μάλλον θα επιστρέφει από το αφτεράδικο με κάναν δίμετρο μελαχρινό» ή «Τούρκικες, καθαριότητες, Γκοτζίλα, σπασοπούλεμα από τους μονιμάδες, αγγαρείες, άσκηση, σκοπέτο, μίρλα, ωραία θα περάσω και σήμερα, ποιος τη χάρη μου». Για να είμαι δίκαιος, το συγκεκριμένο σάλπισμα είχε μέσα του κάτι το ξεσηκωτικό που σε έστελνε νοητά στα βουνά της Πίνδου και σε προετοίμαζε για μάχιμες καταστάσεις, άσχετα που αυτές (καλώς) δεν έλεγαν να έρθουν.
Τι άκουγες:
Τι ένιωθες όταν το άκουγες: Μίσος για τον κόσμο και μιζέρια
Τι έλεγες όταν το άκουγες: Διάφορες κοφτές προτασούλες που ξεκινούσαν με λεξούλες που άρχιζαν σε «γα» και τέλειωναν σε «μώ»
2.Έπαρση Σημαίας
«Η Εθνική Σημαία παραμένει εν επάρσει καθ΄ εκάστην από της ογδόης πρωϊνής μέχρι της δύσεως του ηλίου, εις Τας Μονάδας, Καταστήματα και Στρατόπεδα του Στρατού Ξηράς, του Ναυτικού και της Αεροπορίας», αναφέρει επί λέξη το ΦΕΚ 851/1978 και ποιοι είμαστε εμείς για να το αμφισβητήσουμε; Κάθε πρωί, λοιπόν, στο άκουσμα του σαλπίσματος για την έπαρση και το απογευματάκι κατά την υποστολή της Σημαίας, μία πρωτόγνωρη αίσθηση ακινησίας απλωνόταν πάνω από το στρατόπεδο. Όπως επιτάσσει κι επιβάλλει το στρατιωτικό εθιμοτυπικό, τα δευτερόλεπτα κατά τα οποία ακούγεται η συγκεκριμένη μελωδία άπαντες οφείλουν να στέκονται προσοχή και να τιμούν με τη σιωπή τους το εθνικό σύμβολο. Από τη στάση του σώματος που έπαιρναν τα συμφαντάρια σου καταλάβαινες και σε ποια πλευρά του πολιτικού τόξου στέκονται: οι εθνικόφρονες δεν κουνούσαν βλέφαρο, οι αρνησιπάτριδες μπορεί και να κουνούσαν το μεγάλο τους δάχτυλο μέσα στην αρβύλα. Έτσι, για την επανάσταση και το thug της όλης φάσης.
Τι άκουγες:
Τι ένιωθες όταν το άκουγες: Δέος ή αδιαφορία
Τι έλεγες όταν το άκουγες: Βασικά δεν έβγαζες κιχ γιατί έπαιζε τάκος.
ΡΙΞΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟ: «Σοφία, μίλησε μας λίγο για τα Λελεδόνια...»
3. Σιωπητήριο
Η μητέρα των ήχων! Το αριστούργημα του Nini Rosso με τον τίτλο «Il Silenzio», ήταν το πιο γλυκό κελάιδισμα στα αυτιά μας μετά το «σήμερα έχει μπιφτέκια, πουρέ, πίτσα και κοκακόλα» του μάγειρα. Ήταν η στιγμή που κάθε δραστηριότητα έπαυε και αφηνόμασταν στην αγκαλιά του Μορφέα. Μια αγκαλιά που ερχόταν και την άνοιγε ο Δεκανέας Αλλαγής και με το μαγικό του ραβδάκι μάς μετέτρεπε στο μπαμ σε σκοπετανθρώπους. Το Σιωπητήριο, από την άλλη, αποτελούσε και το έναυσμα για να ξεκινήσει μέσα στους θαλάμους το καθιερωμένο καφριλίκι της ημέρας, με τις σειρές μας (εγώ ποτέ δεν συμμετείχα σε αυτά) να επιδίδονται σε διαγωνισμό παρατεταμένου αερίσματος, καμένης ατάκας, μουσικής παραγωγής από τα κινητά και οτιδήποτε άλλο μπορούσε να διασκεδάσει κάπως το κλίμα.
Τι άκουγες:
Τι ένιωθες όταν το άκουγες: Ανακούφιση και ντάγκλες
Τι έλεγες όταν το άκουγες: «Ρε μαλάκα Σιδηρόπουλε θα το βουλώσεις επιτέλους;»
ΥΓ: Σίγουρα σου ξυπνήσαμε μνήμες με τα παραπάνω στανταράκια και περιμένουμε στα σχόλιά σου να τις μοιραστείς μαζί μας. Από την άλλη, αν θες να ρίξεις κάνα αυτί και σε διάφορους άλλους ήχους που συνόδευσαν τη θητεία σου, εδώ είσαι!
