«It’s me Mario». Αν ρωτήσεις 10 άτομα στο δρόμο, στη δουλειά, στο γήπεδο, τα… 11 θα σου απαντήσουν «Super Mario». Ή έστω «Luigi», «Πριγκίπισσα», «υδραυλικός», «Βασιλιάς Cuppa», «videogame» μέχρι και Nintendo. Η μικρή αυτή καρικατούρα με το κόκκινο καπέλο και το μουστάκι, είναι το πλέον αναγνωρίσιμο (μαζί με τον Sonic τον Σκαντζόχοιρο) πρόσωπο στην ιστορία των videogames. Αναγνωρίσιμο ακόμη και από εκείνους (τους λίγους) που δεν έχουν πιάσει κονσόλα ποτέ στα χέρια τους.
Σήμερα 10 Μαρτίου, στα αγγλικά March 10 και σε συντομογραφία «Mar.10» είναι η μέρα του. Οι Αμερικάνοι -που σε κάτι τέτοια είναι μανούλες- συνειδητοποίησαν ότι το «Mar.10» είναι σχεδόν ίδιο με το «Mario» και...βουαλά!
Για αυτό, λοιπόν, τούτο δω το Σάββατο έχεις κάθε λόγο να μην ξεκολλήσεις από τη βιντεοκονσόλα σου, να αφήσεις μουστάκι σαν του Ιταλού, να ξεθάψεις το κόκκινο καπέλο από το μπαούλο ή να φτιάξεις τα υδραυλικά του σπιτιού σου. Διότι ο Mario δεν είναι μόνο ένα βιντεοπαιχνίδι. Είναι ολόκληρη κουλτούρα.
Το videogame της ζωής μας
Αν έχεις κάποια σχέση με videogames και σέβεσαι τον εαυτό σου δεν γίνεται να μην έχεις παίξει ένα παιχνίδι Mario. Την ιστορία του, λίγο πολύ όλοι τη γνωρίζουν. Ο Ιταλός υδραυλικός με τον αδερφό του Luigi που είναι προστάτες του Βασιλείου των Μανιταριών. Ενός κόσμου με περίεργα πλάσματα, ζωντανά μανιτάρια, τερατάκια, δράκους, κινητές βόμβες με ποδαράκια και μια πριγκίπισσα για την οποία του βγαίνει η γλώσσα κάθε φορά που επιχειρεί να τη σώσει από τον μεγάλο αντίπαλό του, το δράκο Bowser ή Βασιλιά Cuppa.
Κάποτε θυμάμαι αγοράζαμε Gameboy μόνο και μόνο για να συνδράμουμε στη δύσκολη αποστολή του. Άπειρες ώρες πάνω από το τεράστιο αυτό τετράγωνο, που ούτε η τενοντίτιδα σε εμπόδιζε από το να το αφήσεις. Ούτε, ακόμα, οι φωνές από τον έξαλλο πατέρα που σε έβλεπε να βγάζεις τα μάτια σου πάνω από μια μικρή οθόνη αντί να παίζεις μπάλα με τους φίλους σου στις αλάνες «όπως έπαιζε εκείνος στην ηλικία σου». Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ήρθε η καταστροφή του 1996.
Είχε φτάσει η ώρα που το Nintendo 64 η οποία και θα μας έδινε τη χαριστική βολή. Πώς το κατάφερε; Με την κυκλοφορία του «Super Mario 64». Το απόλυτο κάψιμο. Φλόγες έβγαζαν τα μάτια μας. Παιχνίδι που θα μπορούσε να πει κανείς ότι έφερνε και στο «Grand Theft Auto» λόγω της ελευθερίας που είχες να κινηθείς γύρω από το κεντρικό παλάτι χωρίς να είσαι απαραίτητα σε κάποια πίστα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τι καβγά είχα ρίξει με το φίλο μου τον Λεωνίδα ο οποίος σε κάτι διακοπές ξύπναγε από τα χαράματα και προσπαθούσε να μου το τερματίσει χωρίς να έχω προλάβει να το αγγίξω καν - και τότε σπιούνικα εγώ το έκρυψα κάτω από το στρώμα και έπαιζα όταν τον έπαιρνε ο ύπνος. Όπως επίσης δεν θα ξεχάσω ποτέ τα ψυχολογικά που μου άφησε η σμέρνα στο gif από κάτω και από τότε όταν βλέπω ή ακούω ότι υπάρχει σμέρνα στο χώρο μου κόβεται η ανάσα από το φόβο.
Νοσταλγία μεγάλη κι ακόμα ξεφυσάω που δεν λειτουργεί πια το Nintendo 64 και δεν μπορώ να καώ ξανά μανά από την αρχή. Βέβαια αν είναι να γυρίσω το χρόνο πίσω θα θυμηθώ και άλλα πράγματα. Βλέπεις ο αγαπημένος μας Super Mario δεν ήταν παγιδευμένος μόνο σε βιντεοπαιχνίδι. Είχε βγάλει και σειρά κινουμένων σχεδίων anime που παιζόταν και στην Ελλάδα.
Εκεί που επιτέλους μας δόθηκε η δυνατότητα να δούμε το ποια είναι η σχέση του με τον ψηλότερο αδερφό του Luigi, το ειδύλλιο με την Πριγκίπισσα «Toadstool» Peach και τις μάχες που δεν χορταίναμε να βλέπουμε με τον Bowser. Α, ναι μην ξεχάσω και τα μανιτάρια και τον υπερκλασικό ήχο που συνηθίζαμε να ακούμε στα Gameboy.
Εντάξει δεν ήταν ό,τι καλύτερο για να λέμε όλη την αλήθεια, αλλά σαν μικρά παιδιά που ήμασταν, δεν μας ένοιαζε και τόσο το ποιοτικό του πράγματος. Μας ένοιαζε να δούμε Mario. Και Mario βλέπαμε. Η αλήθεια είναι πως πλέον, με την ανακοίνωση της Nintendo ότι μια νέα ταινία κινουμένων σχεδίων βρίσκεται στα σκαριά για τον ήρωα των παιδικών μας χρόνων, έχουμε πολύ μεγαλύτερες προσδοκίες .
Η ταινία-έκτρωμα που δεν τον «άγγιξε»
Μιλώντας για ταινίες, δεν γινόταν να αφήσουμε να περάσει στο ντούκου η ταινία «Super Mario Bros.» του 1993. Μια ταινία που πολύς κόσμος έτρεξε να δει και ακόμα περισσότερος ζήτησε τα λεφτά του πίσω. Το cast φαινόταν και ήταν δυνατό – Bob Hoskins, Ben Leguizamo και Dennis Hopper ως «Βασιλιάς Cuppa – ωστόσο η απογοήτευση που προκάλεσε ήταν μεγαλύτερη και από το χαμένο πέναλτι του Γκέκα με την Κόστα Ρίκα.
Τραγικά εφέ, μία ιστορία χωρίς νόημα, ένας κακός χωρίς πραγματική αιτία, και το δίδυμο Hoskins-Leguizamo τόσο αταίριαστο, σαν να τρως μερέντα με τηγανητό αυγό ένα πράγμα (μην μιλήσω για τον Luigi που δεν είχε καν το χαρακτηριστικό μουστάκι).
Η απογοήτευση ήταν τεράστια, αλλά δόξα τω Θεώ ο Mario δεν είχε καταδικαστεί. Δεν μπορούσε να καταδικαστεί άλλωστε. Πλέον είχε περάσει σε άλλη διάσταση. Δεν ήταν ένας απλός χαρακτήρας από videogame. Είχε γίνει πλέον μόδα.
Από μπλούζες, καπέλα, μέχρι και αστέρι του Mario για την κορυφή του Χριστουγεννιάτικου δέντρου έχουμε δει. Τιμή και δόξα στον πρωθυπουργό της Ιαπωνίας Shinzo Abe, ο οποίος κατά την τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο παρέλαβε το χρίσμα για τους Αγώνες του 2020 ντυμένος σαν τον υδραυλικό του Βασιλείου των Μανιταριών, για να υπερτονίσει με αυτόν τον εκκεντρικό τρόπο τη συμβολή της φιγούρας στα της οικονομίας της χώρας του.
Με την τροπή που έχει πάρει ο τομέας της τεχνολογίας και δη του videogaming, ήταν λογικό ο Mario να μην έχει θέση στη νέα εποχή. Το κοινό τον έμαθε σε ένα κόσμο παράλληλο, χωρίς όπλα και αίματα, μέσα σε ένα Gameboy ή ένα Nintendo 64. Α ναι, και στα σύγχρονα κινητά που η εφαρμογή του έχει σπάσει κάθε ρεκόρ.
Ο Mario είναι ένας νοσταλγικός χαρακτήρας που δεν πρόκειται να σβήσει. Είναι το πρόσωπο που έκανε τα videogames αυτό που είναι σήμερα, είναι η εξέλιξη του 2D σε 3D, είναι ο χαρακτηριστικός ήχος που παραπέμπει σε ringtone. Είναι μια τις σταθερές της σύγχρονης ποπ κουλτούρας.
Tσίμπα και μερικά εξτραδάκια…
Ο Mario έκανε ντεμπούτο για πρώτη φορά στο παιχνίδι «Donkey Kong» το 1981 με το όνομα «Jumpman». Μέχρι να μονιμοποιηθεί ως υδραυλικός είχε περάσει από άπειρες δουλειές. Η πρώτη ήταν ξυλουργός. Μετά έγινε φυσικός, αρχαιολόγος και πρόεδρος σε εταιρία παιχνιδιών. Πάλι καλά καταλήξαμε στο υδραυλικός, καθώς όσο θα στάζουν οι βρύσες αυτός θα έχει δουλειά να βρίσκεται. Και τέλος, για να δεις πόσο μπαγασάκος ήταν, πριν από την Πριγκίπισσα «Peach» έβγαινε με μια άλλη Πριγκίπισσα. Το όνομα αυτής: Pauline.
«It’s me Mario». Αν ρωτήσεις 10 άτομα στο δρόμο, στη δουλειά, στο γήπεδο, τα… 11 θα σου απαντήσουν «Super Mario». Ή έστω «Luigi», «Πριγκίπισσα», «υδραυλικός», «Βασιλιάς Cuppa», «videogame» μέχρι και Nintendo. Η μικρή αυτή καρικατούρα με το κόκκινο καπέλο και το μουστάκι, είναι το πλέον αναγνωρίσιμο (μαζί με τον Sonic τον Σκαντζόχοιρο) πρόσωπο στην ιστορία των videogames. Αναγνωρίσιμο ακόμη και από εκείνους (τους λίγους) που δεν έχουν πιάσει κονσόλα ποτέ στα χέρια τους.
Για αυτό, λοιπόν, τούτο δω το Σάββατο έχεις κάθε λόγο να μην ξεκολλήσεις από τη βιντεοκονσόλα σου, να αφήσεις μουστάκι σαν του Ιταλού, να ξεθάψεις το κόκκινο καπέλο από το μπαούλο ή να φτιάξεις τα υδραυλικά του σπιτιού σου. Διότι ο Mario δεν είναι μόνο ένα βιντεοπαιχνίδι. Είναι ολόκληρη κουλτούρα.
