Πολλές φορές στο γραφείο, μάς αρέσει να πατάμε pause στη δουλειά και να κάνουμε rewind στον χρόνο. Νοσταλγώντας εκείνα τα παιδικά τα χρόνια, εκείνες τις αγνές εποχές και τις αθώες στιγμές απέραντης ξεγνοιασιάς και διασκέδασης. Στο προαύλιο, στην αλάνα, στην πυλωτή. Στο άντρο της ωρίμανσης, της σκληραγώγησης, του ψησίματος και της σκληρής διαδικασίας παραγωγής αντρών παντελονάτων. Τότε που ήμασταν ένα τσούρμο μαζεμένοι πάνω από τον τελευταίο και καταϊδρωμένο του Γερμανικού, έτοιμοι για φατούρο, ουρλιάζοντας ΣΥ-ΣΥ-ΣΥΝΝΕΦΟ, μέχρι που...
....έρχονταν τα κοριτσάκια και μας έπαιρναν τις δουλειές τα παιχνίδια. Ρουφώντας με το καλαμάκι του φραπέ την τεστοστερόνη μας και ζητώντας επιτακτικά, ή μάλλον ΕΠΙΒΑΛΛΟΝΤΑΣ, να «παίξουμε κάτι όλοι μαζί». Κάτι στο οποίο να μπορούν να συμμετάσχουν κι εκείνες. Κάτι κοινό. Unisex.
Εμείς αρχικά προβάλλαμε αντίσταση φωνάζοντας «αγόρια ιππότες, κορίτσια μαύρες κότες», κι αφού τους ζητούσαμε να βγάλουν αριθμάκια για το ποια θα κάτσει τέρμα, τελικά βρισκόμασταν ΠΑΝΤΑ μπλεγμένοι σε κάτι σχοινάκια. Και να 'ταν μόνον αυτά. Το καψώνι πήγαινε (συ-συ)σύννεφο. Τη μία μάς έβαζαν να τρέχουμε με το ένα πόδι όρθιο, την άλλη μας σημάδευαν με κάτι μπάλες που τις αποκαλούσαν μήλα και μάς φώναζαν «χορέψτε», την άλλη μας έδεναν τα μάτια και ψάχναμε εμείς τα κορόιδα αυτές, που είχαν ήδη πάει σπίτια τους.
Ξέρετε πώς λέγονται όλα αυτά; Παιδικά τραύματα. Μίας μητριαρχικής (ναι μητριαρχικής!) μικροκοινωνίας, που μας προετοίμαζε από τότε για τον ερχομό της παντόφλας.
Εμείς, ωστόσο, το παρελθόν μας δεν το αποτάσσουμε. Ούτε και αφήνουμε τις ψυχικές του πληγές να μας κυνηγούν. Πήγαμε εμείς να το βρούμε! Και να του πούμε: «έλα εδώ ρε! δεν θα μας ακολουθείς εσύ παντού. ΕΜΕΙΣ θα σε τελειώσουμε!». Τι κάναμε λοιπόν;
Πήραμε ένα σχοινάκι, μία μπαλίτσα, αφήσαμε για λίγο στην άκρη τη δουλειά, βγήκαμε στο πάρκινγκ, κι αφού βεβαιωθήκαμε ότι γύρω μας δεν υπήρχε κανένα κοριτσάκι να παραμονεύει σαν τη Σαμάρα απ' το Ring, κοιταχτήκαμε στα μάτια, κοιτάξαμε κατάματα τα νιάτα...
Kαι παίξαμε 5 τέτοια γυναικωτά παιχνίδια για να τα ΞΟΡΚΙΣΟΥΜΕ κι αυτά και το παρελθόν μας! Μαζί και όλες εκείνες τις στιγμές ιπποτισμού, όπου χωρίς δεύτερη σκέψη, κουνούσαμε καταφατικά το κεφάλι μας, αν και ξενερωμένοι, για να μην τους χαλάσουμε το χατίρι, μιας και ανάμεσα σε όλα εκείνα τα κοριτσάκια, υπήρξε κι αυτό το ένα που μας είχε κλέψει την καρδιά. Όχι ότι έχουμε μετανιώσει γι' αυτές. Άλλωστε δεν πιστεύουμε στον διαχωρισμό των παιχνιδιών ανάλογα με το φύλο. Απλά, να μωρέ. Λίγο ότι εκείνο το κοριτσάκι τελικά αγαπούσε άλλον, λίγο ότι προτιμούσαμε να παίζουμε με το φυσοκάλαμο, ε, πώς να μην σου αφήσει ψυχολογικό το σχοινάκι μετά;
Ας μην ξεχνάμε και τα 5 πιο κάφρικα παιχνίδια που παίζαμε πιτσιρικάδες
Γι' αυτό και ξεκινήσαμε απ' αυτό. Κάναμε ένα γρήγορο μπει δε μπει για να δούμε σε ποιον θα πέσει ο κλήρος και κάπως έτσι, ο Χρήστος Κάβουρας βρέθηκε στη μέση, αρχικά να μπερδεύει τα πόδια του ανάμεσα στο σχοινί, αλλά ΑΣΑΠ να το βρίσκει και να πηδάει από πάνω του σαν Ιωάννης Μελισσανίδης, με ένα δάκρυ περηφάνιας απ' το ένα μάτι και ντροπής απ' το άλλο...
Συνεχίσαμε με Μήλα, όπου σημαδεύαμε με όλη μας τη δύναμη τον Χρήστο Μπαρούνη, ο οποίος επέδειξε ευκινησία κι ευλυγισία Θανάση Βέγγου, αφού όπως μάς ψιθύρισε μετά: «εεε, ξέρετε παιδιά, στη γειτονιά μου δεν υπήρχαν και πολλά αγόρια».
Προσθέσαμε λίγο ανταγωνισμό αλλά και κίνητρο, τρέχοντας με κουτσό προς τον Κώστα Χρήστου, ο οποίος κρατούσε μία λουκανικόπιτα για τον νικητή. Την έφαγε ο Ντίνος Ρητινιώτης, στο ίσως πιο ξενερωμένο «Πρώτος!» που έχει ακουστεί ποτέ από κάποιον που τερματίζει πρώτος. Αν και περιείχε ένα ψήγμα χαράς και δικαίωσης, αφού μάς μαρτύρησε με ενοχικό ύφος ότι τον περνούσαν ακόμα και τα κοριτσάκια.
Μετά θυμηθήκαμε ότι αυτό το Σουκού έχει ντέρμπι Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, οπότε είπαμε να σοβαρευτούμε λίγο. Να βγάλουμε το καφριλίκι από μέσα μας. Να φωνάξουμε κάνα σύνθημα βρε αδερφέ σαν άντρες κι εμείς. Στήσαμε κερκίδα και ακολούθησε σχιζοφρένεια, με τέτοια φωνή σαν να είχαμε απέναντί μας έναν γυναικείο όχλο και να του φωνάζουμε με όλη μας τη δύναμη: «ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΝΑ ΣΥΝΘΗΜΑ ΠΟΥ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ:»
Τέλος, απογειώσαμε τη λίμπιντο, όταν βάλαμε τον Μπαρούνη να τα φυλάει, φωνάζοντας «Αγαλματάκια ακούνητα, μέρα ή νύχτα; 1, 2, 3 στοπ». Αυτά που έγιναν στο ΣΤΟΠ, καλό είναι να μη γίνονται. Ας όψεται το σαράκι που έτρωγε εδώ και χρόνια τον Κώστα Χρήστου, ο οποίος δεν άντεξε, έσπασε. Και ξέσπασε:
Μετά από όλα αυτά, έχοντας πια ξορκίσει όλα εκείνα τα γυναικωτά παιχνίδια που ευνούχιζαν τα νιάτα μας, πήραμε μία βαθιά αναπνοή βαρβατίλας, φτύσαμε, πιάσαμε τα απαυτά μας και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για λίγο PRO βρε αδερφέ.
