Έχεις ξενυχτήσει γιατί η χθεσινή νύχτα ήταν επεισοδιακή. Είπεςκαι έκανες πολλά. Το ξυπνητήρι όμως δεν καταλαβαίνει από τέτοια. Χτυπά αμείλικτα στις 7 το πρωί. Σέρνεσαι στο μπάνιο και μετά ψάχνεις καφέ. Ό,τι σε καφέ γιανα ανοίξει το μάτικαι μετά να πιάσεις το κινητό να τσεκάρεις facebook και mail. To timeline σου γεμίζει όχι μόνο με φωτογραφίες φίλων, αλλά και με τις ειδήσεις για το νέο φόρο. Tι είχε γλιτώσει από αύξηση φορολογίας σε αυτή τη χώρα; Το οξυγόνο και ο καφές. Για το πρώτο μην ορκίζεσαι ότι θα είναι πάντα δωρεάν, ενώ τον δεύτερο ετοιμάσου να τον κόψεις, αφού ανάλογαμε τοντύπο πουαγαπάς, η αύξηση θα φτάσει στο 40%.
Με κάτι ανάμεσα σε έκπληξη, αγανάκτηση και φυσικά υπνηλία έχεις φτάσει στην κουζίνα και ετοιμάζεις δύο καφέδες, ένα για σένα (προφανώς) και ένα για εκείνη που –πώς έγινε ε;- μοιράστηκε το ίδιο κρεβάτι με ‘σένα. Πίνεις μια γουλιά στα όρθια και κατευθύνεσαι προς την κρεβατοκάμαρα κρατώντας και τις δύο κούπες στα χέρια. Στη διαδρομή, αφού η καφεΐνη έχει ήδη προλάβει να επιδράσει ευεργετικά στον οργανισμό σου, σκέφτεσαι ότι ένα άλλο δώρο θα κοστίζει φθηνότερα στο μέλλον. Ποιος να το ‘λεγε ότι θα έφτανε η στιγμή που θα έκοβες το εσπρεσσάκι και θα σου έμεναν για της χαρίσεις ένα ακριβό ζευγάρι γόβες, από αυτές που όλες βλέπουν στις αμερικανικές σειρές και τους διαστέλλονται οι κόρες.
Ανάβεις τσιγάρο, κοινό και για τους δύο γιατί προσπαθείτε να το κόψετεκαι συνήθως κάνετε ηλεκτρονικό(και σκέφτεσαιότι και εδώ παίζει νέος ειδικός φόρος). Ντύνεσαικαι σκέφτεσαι να βάλεις τοαγαπημένο σου πουκάμισο που το πήρες στις εκπτώσεις το καλοκαίρι του 2016 (με ΦΠΑ 24%,γιατί η ανάπτυξη μπαίνει από παντού στο σπίτι).
Η αμηχανία μεταξύ σας είναι εμφανής, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά το ξεχνάς μόλις βάζεις μπρος το αυτοκίνητο το αυτοκίνητο και θυμάσαι με… ανακούφιση ότι πρέπει να πληρώσεις τα ίδια υψηλά Τέλη κυκλοφορίας με πέρσι.
Τουλάχιστον, αν το χθεσινό βράδυ εξελιχθεί σε κάτι πιο σοβαρό, ίσως να της προτείνεις να μοιράζεστε τη βενζίνη –να που η σχέση με συνάδελφο από το γραφείο μπορεί να έχει και κάποια θετικά. Και το λες εσύ, που κοροϊδεύεις τους φίλους σου όταν σου έλεγαν ότι βγαίνουν με κορίτσια από τη δουλειά.
Φτάνεις στο γραφείο και σηκώνεις το τηλέφωνο μηχανικά «Νίκο, φέρνεις τον δικό μου». Σε λίγα λεπτά έρχεται ο Νίκος, πας να πληρώσεις και σου λέει: «Ξέρετε θα αλλάξει η τιμή, δεν φταίω εγώ, ο Φόρος». Του κάνεις το αστείο που σκέφτηκες το πρωί με τις γόβες. Δεν γελάει. Λογικό. Για κλάματα είναι αυτά, όχι για γέλια.
Ρουφάςτην πρώτη γουλιά θυμωμένα και με σπασμένο κέφι ανοίγεις διαδοχικά tab στο inbox για να μιλήσεις με τους φίλους σου. «Παιδιά, αφήστε τον κλασικό μας καφέ, πάμε για φαγητό μέχρι να μας το κόψουν και αυτό». Οι άλλοι δεν σε πιάνουν, αλλά εσύ ξέρεις ότι έχεις δίκιο.
Μετά από 8 ώρες δουλειές και δύο ακόμα δρομολόγια του Νίκου, περνάς από την μάνα σου πριν πας σπίτι. Χαίρεται που σε βλέπει. Τρως εκεί, σου λέει τα δικά της. Την ακούς υπομονετικά (δεν έχεις και πολλές επιλογές εδώ που τα λέμε). Σηκώνεσαι από το τραπέζι και σου λέει: «Να σου ψήσω καφέ»;
Τρομαγμένος τις λες «όχι». Με τις νέεςτιμέςαπό τις αρχές του χρόνου, πρέπει να την μάθεις να μην κάνει έξοδα για σένα. Μάνα είναι, βέβαια, θα κόψει από αλλού για να σε έχει ικανοποιημένο. Οργίζεσαι που κάνεις μια τέτοια σκέψη για ένα φλιτζάνι καφέ. Οργίζεσαι και ταυτόχρονα γελάς από μέσα σου.Τη φιλάς στοργικά και της λες ότι θα της τηλεφωνήσεις.
Στο σπίτι κατά τις 7, ψάχνεις μια κάψουλα για ένα εσπρεσάκι. Αυτολογοκρίνεσαι «Είπαμε όχι κραιπάλες». Βάζεις ένα ποτήρι κρασί. Ελληνικό. Και αυτό έχει φόρο. Δεν πειράζει. Γεμίζεις δύο. Άλλωστε, ποιος ξέρει; Η μηχανή εσπρέσσο και η καφετέρια που έχεις στην κατοχή σου μπορεί να θωρηθούν τεκμήρια πολυτελούς διαβίωσης και να δεχτείς επίσκεψη από κάποιον «ράμπο» του ΣΔΟΕ. Μην σε πει και αφιλόξενο.
