Όποιος λέει από εσάς ότι δεν έχει πιει έστω ΕΝΑ ποτό σε παρακμιακό μπαρ, λέει σίγουρα ψέματα. Είναι αυτό το ποτό που θες να πιεις λίγες ώρες πριν τα ξημερώματα. Που δεν το έχεις και πολύ ανάγκη, αλλά λες στους κολλητούς σου «Ρε μαλάκα δε βαριέσαι, πάμε για άλλη μία ποτάρα». Το μαγαζί που έχει ξεμείνει στον 80s στολισμό ή στον στολισμό των Χριστουγέννων ενώ έξω έχει Ιούνιο. Που κάνει ανακαίνιση πιο σπάνια κι από δημόσια υπηρεσία και που ξέρεις -χωρίς αμφιβολία- ότι τα ποτά δεν είναι απλά μπόμπες αλλά χειροβομβίδες.
Η μέγιστη μορφή αυτών των μαγαζιών, λοιπόν, είναι ΠΑΝΤΑ ο άνθρωπος που ευθύνεται για την μουσική ψυχαγωγία: ο DJ που δεν μοιάζει με DJ.
Βγαλμένος από άλλη εποχή
Σε όσα παρακμιακά μαγαζιά και αν πας, θα μπορούσε να είναι και ο ίδιος άνθρωπος. Συνήθως είναι άνω των 45. Μεγάλωσε με βινύλια, έζησε την χρυσή εποχή της ντισκοτέκ, ονειρευόταν να παίξει κάποια στιγμή με τον Μπίγαλη στη Eurovision, αλλά η ανάγκη τον έριξε στο μεροκάματο. Και δεν έχει απολύτως κανένα πρόβλημα με αυτό. Είναι όμως πολλά τα χρόνια της νύχτας στην πλάτη του. Δεν τον ενδιαφέρει τίποτε πια. Είτε το μαγαζί έχει 3 είτε έχει 300 άτομα, η φάτσα του είναι όμοια με εκείνη του ταξιτζή που έχει PhD στις βραδινές διπλοταρίφες.
Κουρασμένο βλέμμα, τσιγάρο από πακέτο και (συνήθως) τσονικόλα. Πίσω από το αινιγματικό και κουρασμένο βλέμμα του DJ, ένα πράγμα δεν χωράει αμφιβολία: ξέρει από μουσική και σε αυτό δεν σηκώνει κουβέντα. Ακόμη και αν δεν ξέρει τι είναι ο μίκτης και παίζει από το laptop. Να 'ναι καλά το μπαρ-παρακμή που τον έχει. Αυτό με τα μονίμως λερωμένα τραπέζια, που το κλιματιστικό ακούγεται πιο δυνατά από το ηχείο και παρακαλάς να χαμηλώσουν λίγο τη θερμοκρασία μήπως και καταφέρεις να ακούσεις το τραγούδι που παίζει.
Τον αγαπάμε γι' αυτό που δείχνει
Ξέρεις όμως γιατί τον έχουμε μέσα στην καρδιά μας; Γιατί είναι αυθεντικός. Είναι ο τύπος που έχει φτιάξει σελίδα στο Facebook, που ανεβάζει φωτογραφίες από το παρακμιομάγαζο και που δεν διστάζει να ποστάρει «ΠΕΜΠΤΗ ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΚΑΤΩ ΞΕΡΟΧΩΡΙ ΑΡΚΑΔΙΑΣ, ΚΑΝΤΕ ΜΕ ΦΟΛΟ ΣΤΟ ΙΝΣΤΑ». Και μπράβο του ρε, γιατί αν δεν είναι αυτός περήφανος για την δουλειά του, τότε ποιος θα είναι; Τον κοιτάς και σου βγαίνει από μόνο του. Αυτός ο παλίκαρος είναι μαθημένος σε μπύρα, σουβλάκι με τζατζίκι και γήπεδο. Δεν έχει γίνει από εκείνους του συρμού. Είναι ένας απλοϊκός άνθρωπος σε ένα απλοϊκό (και παρακμιακό) μαγαζί.
Είναι ο τύπος που μούντζωσε το σύστημα στα μούτρα και δέχτηκε να παίξει Γ’ Εθνική με τίμιο μεροκάματο. Γιατί αν είσαι στην Κόλαση κοίτα να είσαι κονσιλιέρε του διαβόλου. Και μας αρέσει και το στυλ του γιατί κρατάει μία άλφα «γαμάουα» εμφάνιση. ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑΡ. Αλλά ξέρει και να μην το παρακάνει.
Μη ξεχάσεις να διαβάσεις τους απαράβατους νόμους του μπαρ που ΚΑΘΕ παρέα οφείλει να σέβεται
Το καλύτερο ξέρεις ποιο είναι; Δεν του καίγεται καρφί για την γνώμη του Κώστα Χρήστου και του κάθε Κώστα Χρήστου. Θα παίζει σε αυτό το μαγαζί πολύ μετά αφότου εγώ φύγω και αποφασίσω αν ή όχι θα ξαναπάω. Και ακόμη και αν δεν με ξαναδεί, γι’ αυτόν δεν είμαι θαμώνας. Αλλά το τυπάκι που έσκασε 7 ευρώ για μπόμπα ποτό στις 5 τα ξημερώματα.
Η δική μου εμπειρία
Το ωραίο στα παρακμιακά μπαρ, είναι πως σχεδόν τίποτε δεν σου προκαλεί έκπληξη επειδή ξέρεις που βρίσκεσαι. Συνήθως είσαι και χώμα από τα ποτά, οπότε ό,τι και αν έρθει τείνεις να το χειρίζεσαι σαν μία φυσιολογική κατάσταση. Όπως πριν μερικά βράδια με την παρέα, όπου ο δικός μας DJ έριξε το Breathe των Prodigy και καπάκι το Λαμπάντα. Το Λαμπάντα ρε φίλε. Που είχε πεθάνει στο μυαλό μου μαζί με τα παιδικά πάρτι μασκέ. 10 άτομα στο μαγαζί, Κυριακή βράδυ όπου παίζει γενικά σαπίλα γιατί όλοι δουλεύουν (εγώ είχα άδεια) και εκτός από 3-4 που έχουν κατασκηνώσει στη μπάρα, οι υπόλοιποι περιφέρονται αργά και υποτονικά.
Πάντως ΟΛΟΙ οι παρευρισκόμενοι, χειρίστηκαν τα δύο μουσικά κομμάτια λες και ήταν συνεννοημένοι. Με έναν μεθυσμένο χορό, που θύμιζε περισσότερο ότι κουνιούνται μαριονέτες παρά άνθρωποι. Και αυτή η σειρά που έπαιξαν τα κομμάτια δεν ήταν λάθος. Ο τύπος ΕΤΣΙ ΤΟ ΗΘΕΛΕ. Με ένα τασάκι γεμάτο αποτσίγαρα, ένα ποτήρι ποτό το οποίο είχε συνεχώς refilling και αυτό το παγωμένο του βλέμμα πάνω μας που φώναζε «Ρε κουτάβια, ήρθατε να παίξετε με τους Λύκους;». Το ευχαριστήθηκα αυτό το ποτό και την playlist που από Van Halen σε πέταγε σε ΜΑΖΩ (δεν κάνω πλάκα).
Όμως ειδικά από το συγκεκριμένο βράδυ της παρακμής αυτής, από το υπόγειο μπαράκι με τα κοκκινωπά φώτα, τα βινύλια και τον τραγικό κόσμο του (και εμάς μαζί), θα κρατήσω μόνο αυτή την στιχομυθία του DJ με τον κολλητό μου, που δείχνει την αυθεντικότητα και τον ρομαντισμό του:
-Φίλε έχεις Archive να βάλεις;
-Σόρρι μάγκα, δεν παίζουμε Τerror X Crew εδώ.
Μην αλλάξεις ΠΟΤΕ ρε φίλε.
