Θα είμαι ειλικρινής για να μην παρεξηγηθώ. Δεν είμαι κακός τύπος, μου αρέσει να είμαι team player. Ότι είναι δικό μου, ευχαρίστως είναι και δικό σου. Εκτός από το φαγητό.
Γουστάρω να το τρώω και να το απολαμβάνω. Και όπως και να το κάνουμε όταν βλέπω χέρια να πετάγονται μέσα στο πιάτο –συνήθως πιάτα- καταλήγω κάπως έτσι:
Όπως είναι φυσικό οι περισσότεροι με βλέπουν σαν τον Joey Tribbiani της παρέας, καθώς ακόμα και γυναίκα να έχω απέναντί μου, το μάτι θα γυαλίσει εξίσου εύκολα αν απλώσει χέρι στην περιοχή μου -το φαγητό μου εννοώ.
Και επειδή κάτι τέτοιο μου συνέβη για τρίτη φορά –και μάλιστα πρόσφατα- αποφάσισα να μοιραστώ με την παρέα του Ratpack τις στιγμές εκείνες που η τύπισσα νόμιζε ότι απλώς έπαιρνε κάτι από το πιάτο μου χωρίς να γνωρίζει ότι εκείνη τη στιγμή κλέβει και κάτι από την ψυχή μου.
Περίπτωση 1η: Στο εστιατόριο
Είχα φροντίσει να πάρω τις αποστάσεις μου και να λάβω τα μέτρα μου. Παρήγγειλα παραπάνω πιάτα –τακτική που με επιτυχία είχε εφαρμόσει και ο Joey Tribbiani- για να είμαι καλυμμένος, με κύριο μέλημα ό,τι βρίσκεται στην περιοχή μου, να μείνει στην περιοχή μου.
Εκείνη για κυρίως είχε πάρει κάτι ωραίο, εγώ –προφανώς- κάτι μπόλικο. Και το απολάμβανα. Μέχρι που άπλωσε το χέρι της. Και το ξανάπλωσε. Και το ξανάπλωσε. Η καρδιά μου πήγε να κοπεί στα δύο. Τελικά, ούτε που το άγγιξε το δικό της. Το μόνο που έφαγε ήταν λίγες πατάτες –από τις κοινές, μη φανταστείς – και από το δικό μου, μπόλικο πιάτο. Το γεγονός ότι πήρα τη ρεβάνς μου τρώγοντας γενναία ποσότητα από τα δικά της, με έκανε να αισθανθώ ένα τσικ καλύτερα.
Περίπτωση 2η: Στο βρώμικο
Είναι επιτακτική ανάγκη μετά τα ξύδια να φας ένα βρωμικάκι. Συνήθως κάνω το πέρασμά μου από τη Μιχαλακοπούλου, για μια μερίδα -ΟΚ δύο- κοτομπουκιές, συνοδευόμενες με τηγανητές πατάτες και μπόλικη σος. Όταν λοιπόν ρώτησα το date τι θέλει, μου είπε με περίσσια πονηριά «δεν πεινάω».
«Είσαι σίγουρη;», απάντησα καχύποπτος, αλλά εκείνη επέμεινε. Όταν όμως έφτασε η λαχταριστή μερίδα στα χέρια μου, ένιωσα τη σκιά της να γέρνει από πάνω και φοβόμουν πως άμα αρχίσω τα πίσω βήματα θα με πατήσει κανένα τετράτροχο στη Μιχαλακοπούλου. Τελικά, και κοτοπουλάκι μου πήρε, και από τη σος μου πήρε, και το πλαστικό πιρουνάκι μου ‘σπασε. Ναι, έχουμε χωρίσει.
Περίπτωση 3η: Στο σινεμά
Αν το φαγητό είναι ιερό, τότε η ώρα του σινεμά είναι κάτι πολύ ανώτερο. Συνδυάζει τα δύο μεγαλύτερες «αγάπες» μου: φαγητό και ταινία. Επομένως όταν πήγα με την κοπέλα στο σινεμά ήμουν ξεκάθαρος. Θα πάμε για ταινία. Για τις δύο ώρες του σινεμά, κάνε πως δεν είμαι δίπλα σου. Ούτε να μου μιλήσεις, ούτε φιλιά, ούτε τίποτα. Και το φαγητό μου – νάτσος με διπλό τυρί, μεγάλο ποπ κορν και max αναψυκτικό – ούτε στα όνειρά σου, ούτε και στο στόμα σου. Η ελεεινότητά μου φτάνει σε τέτοιο σημείο δε που με το που μπω στην αίθουσα τα κρύβω κάτω από το κάθισμα για να μην καταναλωθεί τίποτα μέχρι να αρχίσει η ταινία.
Όπως καταλαβαίνεις τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε. Όταν έσκυψα να τα πάρω, είδα πως όλα ήταν λειψά, κοακόλες, νάτσος, ποπκόρνια καθώς η κυρία με μια καταδρομική κίνηση μεγάλου παίχτου είχε φροντίσει να βάλει χέρι. Τρελάθηκα. Τα πάντα γύρω μου σκοτείνιασαν. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να πάρω ρεβάνς με κεφαλοκλείδωμα στα δικά της νάτσος, ωστόσο επικράτησε η λογική. Έμεινα ψύχραιμος και απλά απάντησα «ναι» όταν μου πρότεινε να φάω ΜΙΑ δαγκωνιά από το σάντουιτς που πήρε με το που βγήκαμε από το σινεμά. Τα 5 εκατοστά αλουμινόχαρτου που της έμειναν στο χέρι, θα της θυμίζουν πάντα πως με τα όσια και τα ιερά ενός άνδρα δεν παίζεις. Ούτε απλώνεις χέρι για να τα φας.
