Δεν είμαι προληπτικός. ΕΙΜΑΙ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΑ ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΟΣ. Σε σημείο ψυχαναγκασμού. Κι όχι μόνο Πρωτοχρονιά. Και Πρωτομαγιά και Πρωταπριλιά, κάθε πρώτη του μήνα, κάθε μέρα του έτους. 365 μέρες το χρόνο. 366 στο δίσεκτο.
Την Πρωτοχρονιά, όμως, το τερματίζω. Είμαι προληπτικός μέχρι αηδίας.
Έχεις κάθε δικαίωμα να με σιχαθείς. Σου επιτρέπω να με κράξεις. Έχεις τα δίκια σου. Κι εγώ τα δικά μου. Αλλά ποιανού θα περάσει αν θες να περάσεις εσύ στο σπίτι μου; Αν όχι το δικό μου, τότε πέρνα έξω.
Πρόσεξε. Για πρωτοχρονιά μιλάμε τώρα, έτσι; Την πρώτη μέρα του 2018. Τη μέρα που θα κρίνει πώς θα μου πάει μία ολόκληρη χρονιά. Δεν παίζουνε μ’ αυτά μάγκες. Δεν παίζουνε.
Έλα τώρα να μοιραστώ μαζί σου τις αρρωστημένες μου προλήψεις. Για να καταλάβεις πόσο σοβαρή είναι η κατάστασή μου. Εεεεεπ! Πού πας; Με το δεξί! Βγες και ξαναμπές.
1) Το Ρόδι να το αναφέρω ή να το πάρουμε ως αυτονόητο;
Είμαι τόσο προληπτικός που από τα μικράτα μου είχα ξεκαθαρίσει στη μάνα μου ότι ΕΓΩ θα είμαι αυτός που θα σπάει κάθε Πρωτοχρονιά το ρόδι. Έχετε δει κάτι μωρά που κρατάνε ένα παιχνίδι και ξαφνικά τους τη δίνει και το πετάνε με δύναμη στο πάτωμα; Ε, έτσι έμαθα κι εγώ να σπάω το ρόδι. Αυτό γίνεται κοντά μια 25ετία τώρα. Κι όχι οποιοδήποτε ρόδι. Κάνω κάνα μισάωρο να διαλέξω στο μανάβικο.
Τα διπλοτσεκάρω, τα πιάνω, τα ανακατεύω και επιλέγω αυτό που μου κάνει για πιο γούρικο. Με το ένα χέρι, λοιπόν, πετάω το ρόδι και με το άλλο ρίχνω ζάχαρη. Λευκή. Η καστανή μού βγάζει μια μιζέρια. Μια γρουσουζιά. Και πού 'σαι; Το ρόδι θα το σπας με μανία. Με τόση δύναμη όση χρειάζεται για να σε κράξει η μάνα σου που λέρωσες το χαλί. Κι αν δεν έχεις δύναμη, πολτοποίησέ το και λιβάνισε όλο το σπίτι με τους σπόρους.
2) Δεξί-αριστερό, όπως λέμε σκόρδο-κρεμμύδι
Όταν αλλάξει ο χρόνος, βγαίνω από το σπίτι για να ξαναμπώ. Κάποιοι το λένε ελληνικό έθιμο. Εγώ το λέω εμμονή. Κόλλημα. OCD. Πώς μπαίνω είναι το θέμα. Η φάση είναι μπάσιμο με το δεξί αλά Θοδωρής Παπαλουκάς: Κρατάς σταθερό, μετά περνάς το αριστερό, αργά, σταθερά, προσεκτικά. Κι όχι για να μην κάνεις βήματα. Αλλά πρόσεξε. Το αριστερό θα πρέπει να προσγειωθεί πίσω από το δεξί. Όχι να το προσπεράσει. Το δεξί πρέπει πάντα να προπορεύεται. Κατάλαβες; Όχι, στο εξηγώ για την περίπτωση που θες να έρθεις σπίτι μου. Εδώ θα υπακούς μεγάλε. Και κουτσός να είσαι, πρώτα θα μπει η δεξιά πατερίτσα και μετά η αριστερή. Και σκύλος να είσαι πρώτα με το δεξί θα μπεις.
Καλά για Τρίτη ή Παρασκευή και 13 δεν το συζητάμε. Σας τα είχα ξαναγράψει άλλωστε.
3) Πρωτοχρονιά με βιβλίο στο χέρι έχεις κάνει;
Πολλές φορές, όταν υπάρχει ένας μεγάλος στόχος για το νέο έτος, κάνω κάτι παρεμφερές τη στιγμή της αλλαγής, μπας και πιάσει. Δεν κατάλαβες τι εννοώ; Πάρε για παράδειγμα τη χρονιά των Πανελληνίων. Όταν αλλάξαμε έτος, κρατούσα ένα βιβλίο Μαθηματικών για το γούρι. Παίζει να είμαι ο μόνος που έχει κάνει κάτι τέτοιο στον πλανήτη γη. Στην ιστορία της ανθρωπότητας. Πόσο πιο προβληματικός;
4) Τότε που χώρισα για ένα ποδαρικό
2013: Πρωτοχρονιά χωρισμού. Πάμε να μπούμε στο σπίτι μου με την (τότε) κοπέλα μου. Μία τύπισσα που είχε τη γκρίνια σαν το «ένα μήλο την ημέρα». Μην σου τύχει. Και κυρίως να μην κάνεις ποτέ Πρωτοχρονιά μαζί της. Το λέω σε σένα επόμενε. Αν το διαβάζεις τώρα, μόλις βρήκες ένα κείμενο παρηγοριάς για να πνίξεις τον πόνο σου. Είμαστε που λέτε έξω από την πόρτα, έτοιμοι να μπούμε σπίτι μου για πρώτη φορά μετά την αλλαγή του έτους. Ε, κι εγώ της είπα αυτό: «Κάτσε να μπω εγώ πρώτα γιατί εσύ έτσι γκρινιάρα και μίζερη που είσαι θα μου φέρεις γρουσουζιά». Τι κακό είπα ρε παιδιά; Χωρίσαμε. Λογικό. Πώς να υπάρξει σχέση αν δεν υπάρχει κατανόηση;
5) Της θειάς μου της γκαντέμως
2011: Χρονιά που μπήκε και μας βρήκε όλους κρεβατωμένους. Όταν το πρωί της πρωτοχρονιάς μάς επισκέφτηκε, ΑΚΑΛΕΣΤΗ, μία γρουσούζα θειά μας, ήμουν τόσο σίγουρος γι’ αυτό που θα συμβεί, όπου ακύρωσα ό,τι είχα κανονίσει, έπεσα στο κρεβάτι κι απλά περίμενα τον πυρετό να έρθει. Είναι από τις περιπτώσεις όπου τα αντιπυρετικά, τα σκόρδα, τα θυμιατά και τα στερεότυπα τύπου «μην έρθεις κοντά μου θα με κολλήσεις», χάνουν το νόημά τους. Απλά της ανοίξαμε την πόρτα και αποδεχτήκαμε την ήττα μας. Και την αρρώστια μας.
Είναι σοβαρό το πρόβλημά μου λέτε;
