Υπάρχουν στιγμές όπου τα αθλητικά πρότυπα παραχωρούν τη θέση τους στα πρότυπα της ζωής. Στιγμές όπου το μέγεθος, το όνομα, η ιστορία ενός μύθου, γίνονται μέσο επίδρασης, ευαισθητοποίησης, δράσης. Είναι εκείνες οι στιγμές όπου ο χρόνος παγώνει, ο μπασκετικός αγώνας παίρνει τάιμ άουτ και η μάχη για νίκη γίνεται μάχη για επιβίωση. Ο αγώνας ξεφεύγει από τις τέσσερις γραμμές των παρκέ και μεταφέρεται πια στη δύναμη της ψυχής και της καθημερινότητας.
Ένα τέτοιο μπασκετικό πρότυπο είναι ο Νίκος Γκάλης. Ένα τέτοιο πρότυπο ζωής είναι και ο μικρός Χριστόφορος που δίνει σκληρή μάχη με τον καρκίνο (έχει διαγνωστεί με Διάχυτο Γλοίωμα Γέφυρας Εγκεφάλου και το τελευταίο διάστημα ακολουθεί ειδική θεραπεία στο Μεξικό).
Μόνο που σε αυτόν τον αγώνα δεν είναι μόνος του. Έχει πολλούς και δυνατούς συμπαίκτες. Και πλέον θα έχει και τα δικά του παπούτσια. Ακόμη κι αν δεν θα τα φορά ο ίδιος. Είναι τέτοιος ο σκοπός της δημοπρασίας τους που «τρέχει» αυτές τις μέρες μέσα από το CharityIdols (απομένουν έξι μέρες για τη λήξη της), όπου μικρή σημασία έχει το υλικό και ο συμβολισμός τους, μπροστά στην ιερότητά του.
Τα παπούτσια αυτά ανήκαν στον Νίκο Γκάλη τη σεζόν που αγωνιζόταν στον Παναθηναϊκό (1992-93), μέχρι τη στιγμή που αποφάσισε να τα χαρίσει στον 18χρονο -τότε- Γιάννη Παυλιτζόγλου. Με μάτια που σπιθίριζαν στην όψη και στην απλόχερη κίνηση ενός μπασκετικού γίγαντα, ο πιτσιρικάς που αγωνιζόταν στο εφηβικό του Παναθηναϊκού και ακολουθούσε προπονήσεις με την μεγάλη ομάδα (δίπλα στον Γκάλη, τον Βράνκοβιτς, τον Κόμαζετς και άλλα τέτοια μπασκετικά μεγαθήρια) είχε την τύχη να ζήσει έναν από τους σταθμούς που σε σημαδεύουν για το υπόλοιπο της ζωής σου. Από αυτούς που δεν μπορείς να φανταστείς ότι θα ζήσεις. 
Ο Γιάννης Παυλιτζόγλου, δεύτερος από αριστερά από αυτούς που κάθονται
Μπορούσε, όμως, ποτέ να φανταστεί ότι θα έρθει η μέρα που θα τα επιστρέψει; Κι όμως, η ευαισθησία, η ανάγκη για προσφορά και το αίσθημα ευθύνης απέναντι σε ένα πεντάχρονο παιδί, τον ταξίδεψαν 25 χρόνια πίσω, στα ίδια αποδυτήρια, στο ίδιο σκηνικό, με την εικόνα ανεστραμμένη.
«Μεγαλύτερη χαρά από το να τα έχεις είναι η χαρά του να βοηθήσεις»
Το Ratpack.gr επικοινώνησε με τον Γιάννη Παυλιτζόγλου, τον άνθρωπο που, 25 χρόνια μετά, έγινε ξανά «συμπαίκτης» του Νίκου Γκάλη για να βοηθήσουν μαζί τον μικρό Χριστόφορο. Πίσω από την ιστορία που μας περιγράφει κρύβεται η ποιότητα μερικών ανθρώπων που, επιλέγουν να διαδραματίσουν δευτερεύοντα ρόλο, προτάσσοντας, καταδεικνύοντας και εμψυχώνοντας το μεγαλείο της ψυχής του πραγματικού πρωταγωνιστή: «Έπαιζα από τα 10 μου στον Παναθηναϊκό. Ήταν τη χρονιά 1992-93 που αγωνιζόμουν στο εφηβικό, αλλά ακολουθούσαν προπονήσεις και με την αντρική ομάδα. Ήμουν από τα παιδιά που ήταν κάπως πιο συγκρατημένα στην όψη του Νίκου Γκάλη και αυτό του άρεσε κάπως. Έδειχνε ότι με έχει συμπαθήσει. Ένα απόγευμα, μετά από μία προπόνηση, ήμασταν στα αποδυτήρια και εκεί ήταν που του είπα: “θέλω κάτι δικό σου"». Αμέσως άπλωσε το χέρι του, έπιασε τα παπούτσια του από τον πάγκο και μου είπε “δικά σου μικρέ”».
Ποιο μπορεί να ήταν το συναίσθημα για έναν πιτσιρικά που βιώνει μία τέτοια στιγμή; Την απορία μάς την έλυσε ο ίδιος: «Καταλαβαίνεις ότι για ένα παιδί 18 χρονών είναι μία ιερή στιγμή. Είχα τα παπούτσια του Γκάλη σπίτι μου. Το ήξεραν πολύ λίγοι φίλοι μου ότι τα είχα πάρει. Τα είχα κρυμμένα σπίτι μου και δεν ήθελα να τα πολυδείχνω. Κάποιοι μου ζητούσαν να τα δουν».
Για να φτάσουμε στο σήμερα…
«Η τελευταία επικοινωνία που είχα μαζί του ήταν την ίδια χρονιά, που μου είχε προτείνει να πάω για προπονητής στις Κατασκηνώσεις του. Έκτοτε δεν είχαμε ξαναμιλήσει. Επικοινώνησα μαζί του πριν από ένα μήνα και του εξήγησα τι συμβαίνει με τον μικρό Χριστόφορο. Του ζήτησα να κάνει μία ανάρτηση με τη σελίδα που υποστηρίζει το παιδί. Το έκανε και τον ευχαριστώ πολύ. Πριν από μία εβδομάδα του πρότεινα να του δώσω τα παπούτσια που ο ίδιος μου είχε χαρίσει, να τα υπογράψει και να τα δημοπρατήσουμε για αυτόν τον σκοπό. Ανταποκρίθηκε αμέσως. Είναι ασύλληπτο το γεγονός ότι ενεργοποιήθηκε μέσα από μία τέτοια κίνηση ένας γίγαντας του ελληνικού μπάσκετ. Αν γνωρίσεις τον Νίκο Γκάλη καταλαβαίνεις γιατί είναι αξεπέραστος».
Και πόσο δύσκολο είναι να αποχωριστείς ένα τέτοιο δώρο; Εύλογο το ερώτημα. Αλλά και εύκολο να απαντηθεί όταν… «είναι για καλό σκοπό. Δεν ήταν καθόλου δύσκολο. Και μόνο που μπαίνω στη θέση των γονιών του, σκέφτομαι τη βοήθεια που θα έχουν από αυτό και τη χαρά που πήραν από την κίνηση . Μεγαλύτερη χαρά από το να τα έχεις είναι να βοηθήσεις. Θα μπορούσα να τα έχω στη ντουλάπα μου για πάντα. Αλλά τουλάχιστον τώρα ξέρω ότι θα δοθούν για να βοηθήσουν τον μικρό Χριστόφορο
Στο παρακάτω άλμπουμ αποτυπώνονται τα highlights ενός αγώνα, με συμπαίκτες τον μικρό Χριστόφορο, τον Νίκο Γκάλη και τον Γιάννη Παυλιτζόγλου.
