Όταν ξεκίνησα το αθλητικό ρεπορτάζ, θυμάμαι να συστήνομαι σε δεκάδες συναδέλφους, οι οποίοι, ως μεγαλύτεροι αυτοί και μικρούλης εγώ, με ρωτούσαν πόσο χρονών είμαι. Η αντίδραση και η ατάκα που διαδέχονταν την απάντησή μου ήταν σχεδόν πάντα ίδιες: «Ρε αυτός είναι μικρός! Ούτε το ’87 δεν έχει προλάβει!»… Κάποιοι ήταν λίγο πιο ψύχραιμοι, με το πιο στοργικό «δηλαδή δεν έχεις προλάβει το ’87 ε;», ενώ άλλοι που ήθελαν να μάθουν την ηλικία μου με πιο διακριτικό τρόπο ρωτούσαν: «Το ’87 πόσο ήσουν;»…
Ε, λοιπόν, όχι ρε παιδιά δεν το έχω προλάβει το ’87. Αν ντρέπομαι; Ίσως λίγο, αλλά δεν ήταν το χέρι μου. Αν στενοχωριέμαι; Πολύ! Πάρα πολύ! Αλλά τι να κάνω; Μήνυση στη μητέρα μου που δεν με γέννησε λίγο νωρίτερα; Έστω πριν το τζάμπολ, κι εσύ, ρε μάνα!
Έχω δει άπειρες φορές τον τελικό εκείνο σε κασέτα που έχουμε στο σπίτι. Έχω δει αμέτρητα ντοκιμαντέρ. Έχω διαβάσει συνεντεύξεις, θέματα, αφιερώματα. Κι όμως, η πικρή αλήθεια είναι ότι όσες επετείους κι αν ζήσω, όσα αφιερώματα κι αν διαβάσω, όσες φορές κι αν ξαναδώ το ματς με τους Σοβιετικούς, ποτέ δεν θα μπορέσω να «πιάσω», ούτε καν να προσεγγίσω το feeling του πατέρα μου, του παππού μου, ή ακόμη και της μάνας μου και της γιαγιάς μου!
Γι’ αυτό, καλό θα είναι να μην είστε τόσο αυστηροί μαζί μας επειδή εσείς αργήσατε να μας γεννήσετε! Όπως κι εμείς δεν θα είμαστε τόσο αυστηροί με τα παιδιά μας αν δεν στο μέλλον μπορούν να «μας νιώσουν» για την ποδοσφαιρική εποποιία του 2004!
Αν ρωτήσεις ένα παιδί της γενιάς μου τι του έρχεται στο μυαλό όταν ακούει τη φράση «Ευρωμπάσκετ’87», πιθανόν να σου απαντήσει με σκόρπιες λέξεις και ονόματα όπως Γκάλης, Γιαννάκης, Φασούλας, Χριστοδούλου, Καμπούρης, βολές, Γιοβάισα, Φίλιππος Συρίγος, τίμιος γίγαντας, τίποτα-τίποτα δεν μας σταματά και final countdown…
Σίγουρα δεν ήταν αυτά, ή έστω μόνον αυτά.
Αν ρωτήσεις τον πατέρα σου, αφού πρώτα σε κάνει να νιώσεις άσχημα που δεν το πρόλαβες (κλασική αντίδραση γονιού αυτό το «Α! εσείς δεν τα προλάβατε αυτά»), στη συνέχεια θα σου βγάλει όλο το νοσταλγικό και λυρικό του «είναι» με μακροσκελείς μονολόγους και περιγραφές φάσεων που απορείς πώς ακόμη θυμάται.
Αν πάλι ρωτήσεις έναν πιο «μυημένο» μπασκετικό, με πιο «ψαγμένη» σκέψη και περισσότερο διδακτικό σκοπό, θα σου πει πως εκείνη η επιτυχία ήταν ο λόγος για τον οποίο 30 χρόνια μετά, το ελληνικό μπάσκετ εξακολουθεί να βρίσκεται στο κορυφαίο επίπεδο της Γηραιάς ηπείρου. Και εκφράζεται μέσω των δύο συλλόγων που το εκπροσωπούν στην ευρωπαϊκή ελίτ, μέσω των ταλέντων που το διαφημίζουν στην Ευρωλίγκα και στο NBA, αλλά ακόμη περισσότερο μέσω των ακαδημιών, των οικογενειών και των μικρών παιδιών που το διδάσκονται.
Ναι, στενοχωριόμαστε που δεν έχουμε προλάβει το Ευρωμπάσκετ. Όπως και τόσα άλλα σπουδαία αθλητικά γεγονότα, τα οποία είτε χάσαμε στο πάρα πέντε, είτε ήμασταν πολύ μικροί για να τα θυμόμαστε.
Ξέρετε πόσα άλλα θα ήθελα να έχω προλάβει; Ή έστω ρε παιδί μου να ήμουν λίγο μεγαλύτερος για να τα μνημονεύω πιο έντονα και ξεκάθαρα. Να μην είχα μάθει ας πούμε από τα Panini για την πρώτη συμμετοχή της Εθνικής στο Μουντιάλ του 1994. Να μην είχα μάθει από διαφήμιση για το χαμένο πέναλτι του Μπάτζιο.
Και να σας πω και κάτι; Πώς εγώ να μπορέσω να εξηγήσω, να αποδώσω ή έστω να εμφυσήσω σε έναν 15χρονο το ρίγος από τη Σαϊτάμα του 2006; Συνειδητοποιείτε ότι έχουν περάσει 11 ολόκληρα χρόνια από τότε που γλεντήσαμε τους Αμερικάνους; Τι να πεις σε ένα παιδί 15-16 ετών; Έτσι όπως βλέπει τώρα τους Λεμπρόν, Κάρι και Ντουράντ θα σε πιστέψει; Πώς να αντιληφθεί ένας 16χρονος το μέγεθος της ατάκας «Βάλτο αγόρι μου», όταν στο Ευρωμπάσκετ του 2005 ήταν τεσσάρων;
Όσοι είστε του '88 και μετά φαντάζομαι με νιώθετε.
