Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης δεν είναι απλώς ταλαντούχος. Είναι ένας καλλιτέχνης που όταν αποφασίζει να εκφέρει λόγο, τότε καθηλώνει με την καθαρή σκέψη του και με το πόσο βαθιά προσεγγίζει το κάθε ζήτημα. Σε μία εποχή που όλα είναι επιφανειακά και οι συζητήσεις περιστρέφονται όσο διαρκεί ένα story στο Instagram, ο 55χρονος (περνάνε τα χρόνια διάολε) μουσικός καταφέρνει με τον λόγο του να διευρύνει τους ορίζοντές μας, να ανασηκώνει τα πέπλα και να κάνει τη ματιά μας πιο ευθυτενή.
Σε ομιλία του στο Πανεπιστήμιο της Κύπρου αναφέρθηκε στον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, στη σημερινή σκέψη και σε όλους εκείνους τους ακαλλιέργητους πτυχιούχους που αποτελούν το πιο επικίνδυνο, καταστροφικό και δυστυχισμένο κομμάτι της κοινωνίας μας. “Δεν αρκεί να δίνουμε πτυχία γνώσεων στα παιδιά μας. Οφείλουμε να βρούμε τους τρόπους να τα βοηθήσουμε να καλλιεργηθούν συνολικά, πριν, αλλά και μαζί με την όποια εξειδίκευση. Ένας γιατρός χωρίς καλοσύνη, ένας αρχιτέκτονας χωρίς ενσυναίσθηση, ένας πολιτικός χωρίς ηθικές αναστολές, ένας καλλιτέχνης χωρίς ευγνωμοσύνη, ένας έμπορος χωρίς αίσθημα ευθύνης, κάθε ακαλλιέργητος πτυχιούχος, οποιοσδήποτε άνθρωπος χωρίς συμπόνια, είναι επικίνδυνος και καταστροφικός. Και, τις περισσότερες φορές, δυστυχισμένος”, ανέφερε μεταξύ άλλων σε μία ομιλία που οφείλουμε να διαβάσουμε, να κατανοήσουμε, ενδεχομένως να δούμε και τον εαυτό μας μέσα σε όλο αυτό και να βελτιωθούμε. Ποτέ δεν είναι αργά για να γίνουμε άνθρωποι.
Παρακάτω το απόσπασμα από την ομιλία του στο Πανεπιστήμιο της Κύπρου
“Όσο ο νους μεγαλώνει δυσανάλογα σε σχέση με την καρδιά τόσο πιο αβέβαιη γίνεται η συνέχεια του είδους μας. Στη νέα εποχή ό,τι μπορεί να βοηθήσει την ανθρώπινη κοινότητα να παραμείνει και ανθρώπινη και κοινότητα είναι η καλλιέργειά της. Δεν αρκεί να δίνουμε πτυχία γνώσεων στα παιδιά μας. Οφείλουμε να βρούμε τους τρόπους να τα βοηθήσουμε να καλλιεργηθούν συνολικά, πριν, αλλά και μαζί με την όποια εξειδίκευση. Ένας γιατρός χωρίς καλοσύνη, ένας αρχιτέκτονας χωρίς ενσυναίσθηση, ένας πολιτικός χωρίς ηθικές αναστολές, ένας καλλιτέχνης χωρίς ευγνωμοσύνη, ένας έμπορος χωρίς αίσθημα ευθύνης [...]κάθε ακαλλιέργητος πτυχιούχος, οποιοσδήποτε άνθρωπος χωρίς συμπόνια, είναι επικίνδυνος και καταστροφικός. Και, τις περισσότερες φορές, δυστυχισμένος.
Η Τέχνη δίνει σχήμα σε όλες αυτές τις απαραίτητες για την ανθρώπινη ευημερία αξίες, και τις ακουμπά στα χέρια και στην ψυχή μας. Όπως έγραψε ο Wittgenstein: «Στο έσχατο βάθος, η αισθητική και η ηθική συμπίπτουν.» Το έδαφος πάνω στο οποίο φυτρώνουμε, δεν είναι η επιφάνειά του που βλέπουμε, αλλά το βάθος του και οι ουσίες που κρύβονται εκεί. Σ' αυτό το βάθος, σε αυτή την ουσία μάς πηγαίνει η τέχνη. Η απαξίωσή της, από κύριο συστατικό της ύπαρξής μας σε εμπορικό προϊόν, επιφανειακή κατανάλωση, διακοσμητική πολυτέλεια ή κουτσομπολιό διασημοτήτων, είναι άδικη και καταστροφική.
Λένε ότι όπου χτίζεται ένα σχολείο, γκρεμίζεται μια φυλακή.
Θα έλεγα ότι ένα καλό σχολείο, πράγματι, γκρεμίζει μια φυλακή. Ένα κακό σχολείο όμως, γίνεται το ίδιο φυλακή για τις ψυχές των μαθητών του και ζημιώνει τελικά το σύνολο της κοινωνίας. Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια όλου του κόσμου, πρώτα πρέπει να φροντίζουν να βγάζουν ελεύθερους ανθρώπους και μετά καταρτισμένους επαγγελματίες.
Η Τέχνη, πρέπει να βρίσκεται δυναμική, συμπεριληπτική, δημιουργική, ελεύθερη και προσβάσιμη, σε όλα τα στάδια της εκπαίδευσης, αλλά και σε όλη μας τη ζωή..”
