Από τον Μιχάλη Ρουμπή*
Απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, κάθε Σάββατο πρωί που ξυπνούσα ντυνόμουν, με ρουχα, και άνοιγα την τηλεόραση στο «6», δηλαδή στο NEW CHANNEL μετέπειτα TEMPO, για να δω videoclip. Τονίζω ότι ντυνόμουν με ρούχα, γιατί τότε νόμιζα πως όπως τους βλέπω εγώ, έτσι με βλέπουν και εκείνοι, μέσα από την τηλεόραση. Θα έπρεπε να περάσουν κάποια χρόνια για να καταλάβω πως αυτό δεν συνέβαινε, οπότε ησύχασα και έβλεπα τηλεόραση και με τις πιτζάμες!Όταν ήμουν κάπου ανάμεσα στα 13 ή στα 15 μου χρόνια, στη γωνία του στενού που ήταν το πατρικό μου υπήρχε ένα video club. Περνούσα πολλές ώρες μέσα, σκεπτόμενος αν θα νοικιάσω μία καινούργια ταινία, κάτι που θα κόστιζε περισσότερο ή μία πιο παλιά και πιο φθηνή που δεν είχα ακόμη δει. Στην πραγματικότητα το άγχος μου ήταν πάντα το ίδιο: πόσες μέρες θα καθυστερήσω να την επιστρέψω και πως θα το πω στον πατέρα μου που θα έπρεπε να την πληρώσει.
Το άγχος αυτό αντικαταστάθηκε λίγα χρόνια μετά, από το τι ώρα θα κοιμηθούν οι γονείς μου, για να βγάλω το καλώδιο του τηλεφώνου και να μπω στο ίντερνετ και να κατεβάσω torrents. Στην πραγματικότητα, η τηλεόραση για εμένα ήταν από τότε μια ηλεκτρονική συσκευή. Μια συσκευή η οποία έχει πολλούς τρόπους χρήσης και πολλές επιλογές που μέσα στα χρόνια αλλάζουν, εξελίσσονται και επανέρχονται. Σαν την μόδα δηλαδή. Μεγάλωσα και βρέθηκα πίσω από τις κάμερες. Δεν ενθουσιάστηκα στην αρχή. Κατάλαβα πως, για να δεις κάτι στην τηλεόραση, περνάει από μια -για κάποιους πολύ επίπονη διαδικασία- που όμως κάποιοι άνθρωποι λατρεύουμε. Το γύρισμα.
Αυτό τελικά ήταν που μάγεψε και εμένα. Ατελείωτες ώρες γυρίσματος, ατελείωτο μοντάζ, πολλά meetings και γενικά πολλά πράγματα που στην πραγματικότητα δεν αφορούν κανέναν «εκτός χώρου» αλλά εμάς μας κάνουν να βλέπουμε λίγο πιο ρομαντικά τη δουλειά μας και το αποτέλεσμα της όταν αυτό ολοκληρωθεί. Σίγουρα δεν κάνουμε και εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς, απλά κάνουμε μια δουλειά που κρίνεται καθημερινά και συνήθως όχι από τους εργοδότες μας, αλλά από το κοινό και από τα νούμερα τηλεθέασης. Έτσι, ότι σας είπα μόλις για ρομαντισμό, ξεχάστε τα!
Αλήθεια όμως, αφορά τον κόσμο η τηλεόραση σήμερα ή μόνο οι πλατφόρμες και τα συνδρομητικά κανάλια έχουν νόημα;
ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ/ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΩ
Θυμάμαι όμως ότι το μακρινό 2005 που ξεκίνησα να δουλεύω υπήρχε μια βασική διαφορά. Ο κόσμος είχε υπομονή. Τηλεοπτική υπομονή. Οι τηλεθεατές περίμεναν κάθε εβδομάδα για να δουν την αγαπημένη τους σειρά. Οι πετυχημένες σειρές εκείνης της εποχής (βλέπε «Στο Παρά Πέντε») είχαν 26 επεισόδια την σεζόν, ενώ φτάνοντας στο σήμερα και μιλώντας για επιτυχημένες σειρές τα επεισόδια πλησιάζουν τα 140-160. Σε τι οφείλεται λοιπόν η έλλειψη υπομονής;
Η γνώμη μου είναι η εξής:
1.Τα social media.
Instagram, Facebook, X (πρώην Twitter), sites κτλ, έχουν καταφέρει να διαβάζεις παντού spoilers για οτιδήποτε παίζεται στην τηλεόραση πριν καν παίξει στην τηλεόραση. Μερικά χρόνια πριν, διάβαζες spoilers μόνο στον ΤΗΛΕΘΕΑΤΗ και στο ΤΗΛΕΡΑΜΑ!
2.Οι πλατφόρμες
Οι πλατφόρμες κατάφεραν να δώσουν αυτό που ζητούσαν τόσα χρόνια οι φανατικοί τηλεθεατές σειρών. Αυτή η σκέψη που φώναζε «Μακάρι να γινόταν να έχω όλα τα επεισόδια μαζί». Και αυτό ακριβώς έγινε. Μας τα έδωσαν. Άρα που να βρεις υπομονή να περιμένεις κάθε εβδομάδα ένα επεισόδιο μιας σειράς;
Κάποια στιγμή στη ζωή μας εμφανίστηκαν τα reality, πράγμα περίεργο για τότε. Θυμάμαι μαγαζιά να αδειάζουν για να δουν τι κάνει ο Πρόδρομος με τον Τσάκα, να δουν τον Νίνο και την Άσπα στο FAME STORY. Πέρασαν όμως και αυτά αρκετά γρήγορα, τα βαρεθήκαμε. Μετά εμφανίστηκαν εκπομπές μαγειρικής, με πρωτοπόρους τους Μαμαλάκη και Καλλίδη. Ζουμερά φαγητά, κοντινά πλάνα, πιο κοντινά πλάνα. Κρέατα, βούτυρα, γάλατα σε αφθονία, γιατί τότε αγαπημένοι μου βλέπετε, δεν ξέραμε από healthy food.
Ταξίδια στην Ελλάδα και στον κόσμο, μαγικές εικόνες και μετά τσουπ, κάπως ξεπεράστηκε και αυτό. Μετά ξαναήρθαν τα reality, μετά ξανάφυγαν και μετά από αρκετή «σιωπή», ήρθαν οι «Μέλισσες», ένα σήριαλ που ξαναέβαλε την μυθοπλασία στη ζωή μας. Άρα ποιο είναι το συμπέρασμα που προκύπτει από όλο αυτό το τηλεοπτικό ταξίδι;
Η τηλεόραση δε θα πεθάνει ποτέ. Αλλά η τηλεόραση θα σου δίνει πάντα αυτό που θέλεις ή ακόμα πιο σωστά, αυτό που νομίζεις ότι θέλεις. Θέλεις reality; Πάρε reality, αλλά όχι ένα. Πολλά, πάρα πολλά! Θέλεις μυθοπλασία; Πάρε. Πολλή όμως. Μαγειρική; Πολλή, πολλή! Όλα πολύ λοιπόν, γιατί καλώς ή κακώς, έτσι μας αρέσει. Η μαγεία της τηλεόρασης είναι για τους ανθρώπους που δουλεύουμε στην τηλεόραση, έχουμε ακόμα τον ρομαντισμό κάπου μέσα μας και σκεφτόμαστε ακόμα πώς θα γινόμαστε κάθε μέρα και καλύτεροι για να αρέσει -και να μας αρέσει- η δουλειά μας.
Το χειρότερο δυστυχώς είναι πως πλέον ο κόσμος δεν βλέπει τηλεόραση για να κοιμηθεί, δεν ηρεμεί η τηλεόραση τον κόσμο. Τον ηρεμούν οι πλατφόρμες, τον ηρεμούν «Τα Φιλαράκια» και είναι κάπως λογικό θα μου πείτε.
Πού θα πάει, θα το κερδίσουμε και αυτό, αν όχι, τουλάχιστον θα ξέρουμε πως προσπαθήσαμε.
* Ο Μιχάλης Ρουμπής είναι σκηνοθέτης. Γεννήθηκε το 1986 στην Αθήνα. Έχει σκηνοθετήσει τηλεοπτικές εκπομπές και τηλεοπτικές σειρές. Φέτος σκηνοθετεί την τηλεοπτική σειρά «ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ» στο MEGA και την ψυχαγωγική εκπομπή «Γεια Σου» στον ΣΚΑΪ.
