“Τα δυο μας έχουμε γκίνια”. Ατάκα που άκουσα πάνω από τη ρουλέτα από έναν άγνωστο τύπο που για πρώτη φορά έβλεπα στη ζωή μου. Τόξο Τιέρ παίζαμε, δοκάρι και στα ορφανά η μπίλια. Ορφανά παίζαμε, η μπίλια καθόταν απαλά στο τόξο του βουαζάν. Μαύρο και κόκκινο να ποντάραμε, θα έβγαινε ζερό. Ίσως τότε να ήταν η καθοριστική στιγμή που άρχισα να πιστεύω στις προλήψεις. Εκείνος ο τύπος που το παρουσιαστικό του πρόδιδε πως έχει μπει στην 7η δεκαετία της ζωής του ήταν ο άνθρωπος που μ’ έμπασε στα κόλπα της δεισιδαιμονίας. Το γερακίσιο και γεμάτο θλίψη από τη χασούρα βλέμμα του, ήταν μαθημένο σε αυτή τη μυσταγωγία. Ίσως να είναι ένας τρόπος να προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε το αναπόφευκτο. Όπως και να ‘χει, είναι μικρόβιο που σταδιακά τρώει τον εγκέφαλο σου μέχρι το μεδούλι της ψυχής σου.
Δεν είμαι φανατικός με τις προλήψεις, ακόμη και σήμερα. Δε θα φτύσω τον κόρφο μου όταν δω μαύρη γάτα (αντιθέτως, αν και φανατικός του λευκού, παρατήρησα πως η μέρα μου θα πάει καλά όταν δω το αξιολάτρευτο ζωντανό με το μαύρο τρίχωμα) και ούτε θα σηκωθώ από την καρέκλα μου όταν το ματς στραβώσει. Αλλά σ’ ένα παιχνίδι της μοίρας, υπάρχει κάτι που θα μοιραστώ μαζί σας χωρίς ντροπή. Υπάρχει ένας φίλος που μ’ έκανε να ψελλίσω την ατάκα “τα δυο μας έχουμε γκίνια”. Τον αγαπώ πολύ, μου αρέσει να κάνω παρέα μαζί του, αλλά αυτό που συμβαίνει όταν βλέπουμε μαζί αγώνες, είναι αδιανόητο. Φέρε μου τη NASA, φέρε μου εξορκιστές, φέρε μου ό,τι θέλεις. Παρακαλώ την επιστημονική και θρησκευτική κοινότητα, να το λύσει.
Σε όσο καλή αγωνιστική κατάσταση και να είναι η ομάδα, εκείνη τη μέρα διασύρεται. 30άρα στο μπάσκετ, 4άρα στο ποδόσφαιρο. Καλώς τα παιδιά και καλή σας νύχτα. Καλές οι φιλίες αλλά όταν μιλάμε για το καλό της ομάδας, θα πρέπει να γίνουμε σκληροί. Έχουμε αποφασίσει να μη δούμε το ντέρμπι της Κυριακής. Παρότι η φάση μας ήταν σουβλατζίδικο, ποικιλίες και μπίρες, αυτή τη φορά θα είμαστε μακριά και αγαπημένοι. Δε θα σχολιάσουμε τον αγώνα ούτε στο ημίχρονο μέσω Messenger. Το κινητό θα κλείσει, για 90 λεπτά θα είμαστε δύο άγνωστοι, μέχρι να βάλει τη σφυρίχτρα στο στόμα ο διαιτητής, να σφυρίξει 3 φορές και να ελπίζουμε ότι θα μας βρει χαρούμενους.
Δεν είναι πως κρυβόμαστε. Πλέον το λέμε ανοιχτά πως δε μας πηγαίνει όλο αυτό. Και επειδή το “αιώνιο” ντέρμπι είναι κάτι περισσότερο από ένα ακόμη παιχνίδι, το βράδυ της Κυριακής θα δούμε αν τελικά ευθυνόμαστε εμείς για την εκάστοτε συντριβή ή τελικά ήταν όλο αυτό μια απλή σύμπτωση.
